Þegar einn maður býr til milljarða á örfáum sekúndum.

Um það bil fimm sekúndur á knattspyrnuvelli í lífi einstaklings, sem er með boltann í vonlausri stöðu aftur undir endamörkum til hliðar við markið. Pottþétt valdaður af heimsklassa varnarmanni. 

Hann notar þessar fjórar eða fimm sekúndur til þess að plata varnarmanninn upp úr skónum og gefa hnitmiðaða sendingu á nákvæmlega þann stað fyrir miðju marki, þar sem samherji hans getur ekki annað en skorað. 

Þetta er í keppni, þar sem eitt mark getur skipt sköpum um meistaratign eða ekki meistaratign á stórmóti, þar sem unninn leikur skapar margra milljarða verðmæti. 

Maður, sem vitað er að getur gert svona hluti, verður sjálfkrafa milljarða virði. Jafnvel þótt fyrrnefnd snilld nægði ekki til að vinna sigur í úrslitaleiknum, getur hann gert svona hluti. Verðmiðinn er auðvitað bilun, en þó blákaldur veruleiki í heimi hinna trylltu íþrótta nútímans þar sem milljarðar fólks borga fyrir að fá að upplifa svona augnablik. 

Menn spyrja: Fær maðurinn virkilega borgað svona mikið fyrir að gera þetta?

Svarið er: Nei, hann fær svona mikið fyrir að geta þetta. 

Heimsmeistaratign eða ekki heimsmeistaratign, það er spurningin. Ali-Liston II, eitt högg í fyrstu lotu, sem tekur 1/25 hluta úr sekúndu að slá, og úrslitin eru ráðin. 

Bardagi Ali við Brian London, heimsmeistaratign í veði, 11 högg í höggafléttu á 2,9 sekúndum, og bardaganum er lokið.  Fyrstu tíu höggin eingöngu sleginn til að opna fyrir lokahögginu.  

Enginn spyr um margra ára aðdraganda, blóð, svit og tár í þjálfun snillingsins, stundum af því tagi það virðist bilun út af fyrir sig. 

Verðmiðinn er algjör bilun

Þegar byrjað að tala um "untermenschen".

Nú halda innreið sína ýmsar umhugsunarverðar kenningar hér á landi og eru nýnasistar ekki einir um það að flytja boðskap, sem miðar við það að skipta þjóðum heims í tvo aðskilda hópa, annars vegar "untermenschen", "óþjóðir", "óþjóðalýð", "ómenningarfólk" og hins vegar auðvitað "ubermenschen" eða ofurmennin sem við og nágrannaþjóðir okkar í Evrópu verða teljast vera svo að skiptingin sé skýr. 

Hege Storhaug er nefnd sem snillings boðari þessara fræða og fara einmitt núna fram fjörugar umræður um hann í bloggheimum, þar sem mikilli hrifningu er lýst yfir skrifum hans.

Yfirskrift eins bloggpistilsins er einmitt "Untermenschen" og í kjölfarið fylgir hárnákvæm skilgreining á fyrirbærinu.  

Þessum óþjóðum er lýst þannig, að þær séu svo mikill rumpulýður, að þeim sé ekki við bjargandi, - þær geti ekki stjórnað sér sjálfar og muni aldrei geta gert það, hvorki núlifandi kynslóðir né afkomendurnir.

Af þeim og sókn þeirra í að flytjast til Vesturlanda stafi mikil ógn, sem verði að bregðast hart við. 

Þetta er fróðlegt í ljósi þess, að ég er orðinn nógu gamall til að muna eftir því þegar nýlokið var tímabili þar sem farið hafði fram öflug "vísindastarfsemi" í að rannsaka óþjóðirnar, hverjar þær væru, hvar þær byggju, og gera öflugar ráðstafanir til þess að verjast þeirri óværu og ógn, sem væri fólgin í tilvist þeirra.

Þá var niðurstaðan að það væru einkum slavneskar þjóðir í austanverðri Evrópu sem væru óæðri að öllu leyti og þyrftu á því að halda vera stjórnað og þjóna hinum æðri kynþætti.

Nú eru það einkum arabískar þjóðir sem fá þennan dóm.

Þegar slavar voru skilgreindir á þennan hátt vildi svo til að helstu auðæfin, sem þeir réðu yfir, voru kornforðabúr Úkraínu og olíulindir í Rúmeníu og Kákasus.

Nú bregður svo við að helstu auðæfin, sem óþjóðir untermenschen-kvikindanna ráða yfir, eru olíulindirnar í Arabalöndunum.

Tilviljun? 

Orðalagið, "þær geta ekki stjórnað sér sjálfar", sem bæði nú og þá var notað, leiddi til þess fyrir um þremur aldarfjórðungum, að reynt var að bregðast við þessu með því að fá þær til að lúta stjórn ofurmennanna í vestri og norðri og verjast þeirri hættu, sem stafaði af þessum ómenningarlýð. 

En raunar er fyrirbærið "untermenschen" eða "óæðra fólk" mun eldra. 

Þannig var sagt spurt fyrir um tvö þúsund árum: "Getur nokkuð gott komið frá Nasaret?"

Tilefni þessarar spurningar var það, að frést hafði af merkilegum mani frá þessari guðsvoluðu borg, og fólst í spurningunni rökstuddur efi um að nokkuð gott gæti fylgd neinum þeim, sem kæmi úr röðum slíks óþjóðalýðs.

Við þekkjum svo sem gaurinn, Jesús Jósepsson trésmiðs.  

Grunsemdir um vafasaman boðskap hans spegluðust í ýmsu sem hann sagði. Hann valdi til dæmis sem persónu í eina af dæmisögum sínum mann af mjög vafasömum og lágum stigum, Samverja, en þeir voru taldir lítilsigldir í meira lagi.

Í dæmisögu Krists passaði Samverjinn alls ekki inn í lýsinguna af hinum hefðbundna Samverja.

Einnig valdi hann einn af æðri mönnum þess tíma, fræðimann og farísea, í aðra dæmisögu sína og lagði honum í munn þessa bæn: "Guð, ég þakka þér að ég er betri en aðrir menn". 

Á þeim tíma var ekki til neitt fyrirlitlegra en bersyndugar konur, og maðurinn frá Nasaret tók sig til og bjargaði henni frá verðskuldaðri refsingu að dómi þeirra tíma, með því að forða henni frá að vera grýtt í hel.

Aldrei datt mér það í hug fyrir 65 árum, þegar ég hlustaði á umræður um nýliðnar og stórfelldustu aðgerðir allra tíma gegn "óæðri" kynþáttum, óþjóðum, óþjóðalýð og rumpulýð utan vestanverðrar og norðanverðrar Evrópu, að ég myndi lifa það að heyra þetta allt saman á ný.

En lengi má manninn reyna og ekkert er nýtt undir sólinni.  

Nýnasistar leita fylgismanna á Íslandi

Allir menn á landinu og á jörðinni eru landverðir.

Fyrir 20 árum gerði ég lag sem bar heitið "Við eigum land." En síðan hefur það lokist upp fyrir mér að þótt það sé í lagi að túlka tilfinningar okkar gagnvart landinu svona, er þetta ekki rétt. 

Við eigum ekki landið og mannkynið á ekki jörðina, heldur eru allir menn og allar þjóðir landverðir. Í Nepal hefur verið sagt að við eigum ekki landið, heldur höfum það að láni frá afkomendum okkar, sem eru margfalt, margfalt fleiri en við erum.  

Í einu af nýjustu lögum mínum, "Let it be done!", er reynt að orða þetta svona á ensku fyrir erlenda áheyrendur: 

"We are the rangers, pledged to save the nature of the earth.

We are the generations that shall give it´s life new birth!" 

(Sjá lagið á Youtube)

Við landnám Íslands var það skoðun flestra frumbyggja á norðurhveli jarðar, að landið ætti sig sjálft og að það eignarhald birtist í landvættum. 

Ingólfur Arnarson var trúaður og hafði meðferðis til Íslands öndvegissúlur sínar, en í þær voru skorin andlit eða tákn heimilisguðanna, Þórs og sennilega Freys að mati Þóris Stephensen, fyrrumm dómkirkjuprests, sem hefur rannsakað sérstaklega trúarlegt ástand á norðurslóðum við útbreiðslu kristinnar. 

Sonur Ingólfs hét Þórsteinn og af því að Ingólfur ætlaði að brjóta land til ræktunar og stunda landbúnað, var landbúnaðarguðinn Freyr líklegur ásamt Þór. 

Hjörleifur fóstbróðir Ingólfs var trúlaus og friðmæltist ekki við landvættina þegar hann nam land. Ingólfur taldi að Hjörleifur hefði goldið þessa þegar þrælarnir drápu hann. 

Þegar Ingólfur sigldi vestur með Suðurlandi og fyrir Reykjanes, var suðurströnd Kollafjarðar fyrsti staðurinn sem líktist Hrífudal við Dalsfjörð í Noregi, með eyjum sínum og þremur fjöllum handan fjarðarins, fjörðinn fullan að fiski og fugli, skógi vaxnar hæðir (holt er íslensk samsvörun við þýska heitið holz) og gott hafnarlægi, hugsanlega hægt að draga skip upp eftir Læknum inn í Tjörnina. 

Hann ákvað því að láta öndvegissúlurnar, heimilisguðina, taka land í Reykjavík með því að varpa þeim þar fyrir borð nálægt fjöruborði svo þær ræki á land. 

Útilokað var að varpa þeim fyrir borð út af suðurströndinni eða vestan Garðskaga svo þær ræki á land í Reykjavík, - hafstraumarnir liggja til Snæfellsness eins og kom í ljós þegar Goðafossi var sökkt. 

Úr fjörunni voru öndvegissúlurnar bornar að helguðum fórnarstað við komandi bæjarstæði þar sem heimilisguðirnir friðmæltustog söndu við landvættina gegn fórn. 

Síðan segir Landnáma að öndvegissúlurnar séu enn í eldhúsi í Reykjavík meira en 200 árum síðar, þótt búið sé að lögtaka kristni, enda máttu ásatrúarmenn blóta á laun, þ. e. stunda sínar trúarathafnir heima hjá sér. 

Þegar evrópskir landvinningamenn þeystu á hestum sínum yfir árnar í Ameríku undruðust indíánarnir þann glannaskap og óvirðingu hjá þeim að biðja ekki landvættina um leyfi til þess. 

Einna merkilegast finnst mér að Grænlendingar telja sig ekki eiga Grænland, heldur eigi landið sig sjálft. Þetta veldur ýmsum töfum og vandræðum við mannvirkjagerð þar í landi af því að það rímar illa við hinn grunnmúraða hugsunarhátt og reglur okkar um að eignarétturinn sé friðhelgur, eins og stendur í stjórnarskrá okkar.

Hjá stjórnlagaráði lagði ég fram tillögu um að náttúra Íslands væri friðhelg, að uppfylltum vissum skilyrðum eins og er varðandi eignarréttinn. Þessi tillaga var felld, mjög naumlega þó. 

Nú hefur stjórnarsrkárnefnd hins vegar kynnt tillögu um að íslensk stjórnarskrá hnykki sérstaklega á rétti landeigenda, og hefur ekki spurst til annarrar stjórnarskrár í veröldinni með slíkt ákvæði. 

Í Suður-Ameríku hefur verið gerð tilraun til að setja það í stjórnarskrá að náttúran, landið, eigi sig sjálft og sé svonefndur lögaðili. 

Takið eftir muninum á orðinu landnemi og landeigandi. Kannski svipaður munur og á því að nema fræði eða eiga þau. 

Búið er að stofna samtök, sem heita "Rödd náttúrunnar." Þau hafa það meðal annars á stefnuskrá að ryðja braut nýjum hugsunarhætti varðandi yfirráð mannkynsins yfir náttúrunni og meðferðinni á henni. Þótt maðurinn sé hluti af náttúrunni kemst hún vel af án hans, en maðurinn kemst ekki af án náttúrunnar. 

Fagna alþjóðadegi landvarða

Endalaus "túrbínutrix".

Stundum er engu líkara en að því stærri og galnari sem hugmyndin er, því auðveldara sé að koma henni í framkvæmd. 

Upp úr 1990 fór á flug hugmynd íslenskra verkfræðinga á árunum á undan um LSD, sem var skammstöfun fyrir Lang stærsta drauminn, að steypa þremur jökulsám norðan Vatnajökuls ofan í rafstöð í Fljótsdal þar sem risi 1500 megavatta virkjun með næstum þreföldun raforkuframleiðslunnar á Íslandi.

Rísa átti 750 þúsund tonna álver í Reyðarfirði til að "bjarga Austurlandi."

Á þessum tíma og allt fram til 2004 vissi hvorki ég né stjórmálamenn eða almenningu á Íslandi að Norðmenn höfðu gert svipaða áætlun fyrir norska hálendið tuttugu árum fyrr en fallið algerlega frá henni þegar þeir áttuðu sig á hinum gríðarlegu umhverfisspjöllum og áfalli fyrir ímynd Noregs sem svona stórvirkjun myndi valda.

Hin íslenska hugmynd krafðist þess að drekkja mörgum dölum á norðurhálendinu í miklu verri framkvæmd en sú norska var, af því að íslensku lónin myndu með tímanum fylla dalina upp með auri og virkjanirnar verða að mestu ónýtar.

Túrbínutrixið 1970 fólst í kaupum fyrirfram á túrbínum fyrir stóra virkjun í Laxárdal sem hluti af svo stórfelldum umhverfisspjöllum á Mývatns- og Laxársvæðinu, að maður lýsir þeim fyrir fólki á okkar tímum trúir það því varla.

Nú er vaðið af stað með 50 milljarða framkvæmd í Mosfellsbæ með meira en tvöfalt fleiri störfum en í álverinu á Reyðafirði og það á sama tíma og önnur 50 milljarða framkvæmd á sama sviði á að rísa á sama atvinnusvæðinu.

Í Morgunblaðinu í fyrradag var þessi hugmynd mærð í hástert, því að heildarniðurstaðan yrði sú að enginn Íslendingur þyrfti að fara til útlanda til lækninga þótt hann fengi ekki úrlausn í íslenska heilbrigðiskerfinu.

Rétt eins og að Ísland yrði að miðstöð fjármála- og viðskiptalífs í bankabólunni gæti Ísland nú orðið eins konar miðstöð lækninga og læknavísinda.

Í grein þriggja lækna í Morgunblaðinu birtist aðeins víðari og raunsæjari sýn; sú, að íslenska heilbrigðiskerfinu yrði umturnað.

Annars vegar væri glæsisjúkrahúsið með alla bestu læknana og heilbrigðisstarfsfólkið og hins vegar hið ríkisrekna heilbrigðiskerfi, væntanlega engan veginn samkeppnishæft við gullið og grænu skógana í landi Mosfellsbæjar.

Í mærðargreininni í fyrradag byggist aðdáun höfundar greinilega á því að þeir Íslendingar sem hafa efni á því þyrftu nú ekki lengur að fara til útlanda til að komast fram hjá íslenskum biðlistum eða ófáanlegri þjónustu.

Skítt með venjulegt fólk, sem ekki ætti minnstu fjárhagslega möguleika til að bjarga sér.

Það má taka einfalt hliðstætt dæmi:  

Á baðstað er þröng á þingi, aðstaðan mætti vera betri, og vatnið er 35 stiga heitt.

Það yrði að meðaltali gríðarleg bót að breyta þessu þannig, að útkoman yrði annars vegar laug með 60 stiga heitu vatni, en hins vegar laug með 10 stiga heitu vatni.

Meðaltalið á hita lauganna yrði 35 stig og allir ánægðir!    

„Gjörbreyting á íslenskri heilbrigðisþjónustu“

Þjóðhátíð á réttri leið?

Þjóðhátíðin í Vestmanneyjum er stórmerkilegt fyrirbæri í íslensku þjóðlífi,einsstæð tilurð hennar, hugsunin á bak við hana og framkvæmdin.

Ég hef orðið þeirrar ánægju aðnjótandi í meira en hálfa öld að fylgjast með henni, dást að því sem Eyjamenn gera á hverju ári og óska þeim velfarnaðar í því að vilhalda hinni sérstöku stemningu og menningu, sem er aðall hennar.

Á síðustu árum hefur hátíðin hneigst til þess að verða að risastórri tónlistarhátíð í stíl við Hróarskelduhátíðina í Danmörku.

En Þjóðhátíðin er miklu sérstakari og merkilegri en hinar erlendu tónlistar-útihátíðir.

Það er allt gott um það að segja að Þjóðhátiðin verði sem mögnuðust tónlistarhátíð á okkar tímum þegar tónlistarsköpun og flutningur er orðinn að heimsþekktu fyrirbæri.

En því er ekki að leyna, að sótt hefur verið að hinum hreina anda hennar með þeim gríðarlega fjölda aðkomufólks sem hefur fært með sér of mikinn drykkjuskap og sukk að mínu mati.

Aðdragandinn að þeirri miklu umræðu um þjóðhátíðina, sem orðið hefur síðustu árin, er orðinn nokkuð langur svo að margir muna ekki eftir þjóðhátíðinni eins og hún var á meðan meirihluti þjóðhátíðargesta voru Eyjamenn sjálfir, vel meðvitaðir um gildi hátíðarinnar og ræktarsamir við dýrmæta hefð, sem hreif alla gesti, sem komu ofan af landi.

En atburðir og umræða í aðdraganda þessarar þjóðhátíðar gefa von um að þjóðhátíðin sé á réttri leið, þar sem áhrifa Vestmannaeyinga gæti í vaxandi mæli svo að sem flestir aðkomumenn geti tileiknað sér hinn sanna þjóðhátíðaranda, sem lifað hefur í bráðum eina og hálfa öld.

 

Þjóðhátíð sett með pomp og prakt

Þess vegna að fara í Gleðigönguna ef mögulegt er.

Sagan af Ronju Sif minnir mig á það, hve mikil áhrif það hafði á fulltrúa í stjórnlagaráði að ræða við fulltrúa transfólks, sem kom á okkar fund til að fræða okkur um sína hagi.

Sú fræðsla og þau kynni við talsmenn þessa þjóðfélagshóps, sem við fengum, kom okkur í opna skjöldu og opinberaði fyrir okkur vanþekkingu okkar.  

Þessi fundur með fulltrúum frá transfólkinu var vegna sjöttu greinarinnar um jafnræði, þar sem er sett fram upptalning á eftir kröfunni um að öll skulum við vera jöfn fyrir lögum og njóta mannréttinda, "...svo sem vegna kynferðis, aldurs...o. s. frv. 

Orðin "svo sem" tákna, að upptalningin er ekki tæmandi en henni ætlað að lýsa því helsta sem geti leitt til óréttlátrar mismununar. 

Eftir kynningu transfólksins komumst ég og fleiri á þá skoðun að nefna ætti þetta fólk.

Í atkvæðagreiðslu um orðalagið munaði aðeins einu atkvæði að transfólk kæmist inn í textann, en helstu rökin fyrir því voru þau, að það skorti oft á vitund og þekkingu um tilvist þeirra og sérstöðu, og að oft leiddi slíkt sjálfkrafa til mismununar. 

Þegar ég var að alast upp var einn drengur í götunni, sem vildi strax nokkurra ára gamall frekar leika sér með dúkkur en bíla. Þetta var augljóslega áskapað og hann gat ekkert að þessu gert.  

Þegar fréttamaður spurði mig í einni af fyrstu Gleðigöngunum af hverju ég væri í henni á litla opna örbílnum mínum, svaraði ég því til að það nægði mér að hafa orðið vitni að þeim þjáningum sem þessi drengur þurfti að líða af völdum þjóðfélagsins lengst af lífi sínu vegna þess hvernig hann var skapaður.

"Mér nægir að fara í þessa göngu fyrir hann einn, hvað þá fyrir allar þúsundirnar hér á landi og milljónirnar erlendis sem hafa þurft að líða eins og hann." 

Eftir helgina eru Hinsegin dagar og Gleðgangan í lok hennar. Fáir viðburðir hafa haft eins góð og jákvæð áhrif á þjóðfélag okkar og þessi árlegi viðburður.  

Ronja er 5 ára trans-stelpa

Hvernig væri prófa "niðurhal" á mjólk?

Gott er að ungir og frískir menn komi til skjalanna í íslenskri tónlistarútgáfu og fylgja þeim hinar bestu óskir.

Tónlistarmenn standa þessi misserin í baráttu eins og sést á athyglisverðu og tímabæru viðtali við Jakob Frímann Magnússon í Fréttablaðinu í dag um ólöglegt niðurhal á tónlist og kvikmyndum, sem áætlað hefur verið að hýrudragi íslenska listamenn um meira en milljarð króna á ári. 

Ein af röksemdunum, sem sáust og heyrðust í útvarpi um þetta mál var það að engin ástæða væri til þess að listamenn hefðu tekjur af list sinni. "Það getur hver sem er farið út í bílskúr og raulað og gutlað eitthvað á gítar. Og hver sem er getur skroppið út og tekið mynd af landslagi sem blasir við öllum." 

Í þessu felst mótsögn. Ef verk þessara listamanna eru svona lítilfjörleg, hvers vegna skreppa þessir menn þá ekki sjálfir út í skúr og gutla á gítar og raula?

Hvers vegna skreppur ekki hver sem er í Eldborg og lætur taka upp ævistarf á borð við ævistarf Ladda?

Og hvers vegna er afurð hans niðurhöluð og dreift 50 þúsund sinnum?

Ágætt væri að taka þessa menn á orðinu, að skreppa út úr bílnum á ferðalagi og mjólka nokkrar kýr við veginn. Það væri ákveðin tegund af "niðurhali". 

Setja síðan hvatningu inn á facebook undir nafni sérstaks fyrirtækis um þessa starfsemi til að sem allra flestir helst tugir þúsunda, skreppi út á tún á ferðum sínum, mjólki kýrnar og dreifi mjólkinni til sem allra flestra. 

Og segja síðan: "Það getur hver sem er skroppið út á tún og mjólkað kýr sem hann sér." 

Taka yfir allan tónlistarrekstur Senu

Þegar ég sá eini sem slapp heill heilsu úr veislunni.

Í tengslum við vel heppnaða sýningu Herranætur á leikritinu Vængstýfðum englum í Hveragerði 1958 fengu allir að borða á hótelinu þar. 

Varla var veislan búin þegar allir urðu veikir nema ég. Sumir urðu svo veikir, að þessi veikindi rötuðu í blaðafrétt, enda varð að kalla héraðslækninn til. Rútan, sem við vorum í, gat ekki komist af stað til Reykjavíkur og af þessu hlutust hin mestu vandræði. 

Þetta þótti veislugestum ósanngjarnt hvað mig snerti, því að í veislunni hafði ég farið í kappát við beljakann Lúðvík B. Albertsson, sem var nokkuð eldri en ég og státaði af því að hafa verið afleysingalögregluþjónn á Siglufirði.  

Fór þetta einvígi þannig að Lúðvík tapaði illla, - ég át hann undir borðið, ef svo mátti segja, því að hann varð allra manna veikastur en ég kenndi mér einskis meins. 

Við rannsókn málsins upplýstist jafnframt hvaðan eitrunin kom og hvers vegna Lúðvík varð veikastur en ég sá eini sem slapp.  Í ljós kom að ég hafði verið eini veislugesturinn sen ekki hafði borðað grænar baunir, sem Lúðvíg hafði að sjálfsögðu graðgað í sig öllum öðrum fremur.

Baunirnar voru rannsakaðar og reyndust eitraðar. 

Hefði varla þurft að spyrja að örlögum mínum ef ég hefði ekki verið svona fráhverfur grænum baunum.

Ef þetta hefði verið fjölskylduveisla hefði hún breyst í fjölskituveislu.  

Brúðkaupsgestir fengu matareitrun

Það var ekki allt sem sýndist.

Fyrir sextíu árum þóttust menn sjá í beislun kjarnorkunnar endanlega lausn orkuvanda veraldar.

Hrein og óendanlega mikil orka væri handan við hornið. Ein af röksemdunum fyrir því að flýta virkjun vatnsafls á Íslandi sem mest var sú, að nýta tækifærið áður en kjarnorkan gerði vatnsaflið úrelt. 

En það var ekki allt sem sýndist. Ekki var minnst á að úraníum, sem notað var, var takmörkuð auðlind en ekki óendanleg. 

Ekki var heldur minnst á þann vanda, sem þyrfti að leysa varðandi hinn mjög svo mengandi kjarnorkuúrgang. 

Menn sáu heldur ekki fyrir hættuna á kjarnorkuslysum á borð við Chernobyl og Fukushima. 

Nú liggur fyrir að langt er í frá að hægt verði að leysa orkuvanda veraldar með kjarnorkuverum þar sem úraníum er notað. 

Hins vegar er nú uppi áhugi á þóríum orkuverum, og svipað sagt um þau og sagt var um úraníum orkuverin í den:  miklu hreinni orkuvinnsla, úrgangur nær enginn og gnægð af þóríum. 

En einn galli er þó á gjöf Njarðar, sem sé sá að ekki er hægt að framleiða kjarnorkuvopn með notkun þóríums. 

Það er lýsandi fyrir hugsunarháttinn ef máttur orkunnar til hernaðarnota er svona framarlega í forgangsröðinni.

Og það þarf víst að bíða í einhverja áratugi eftir því að þessi undraorka verði beisluð. 

Og þá mun kannski vakna spurningin hvort allt varðandi hana hafir verið sem sýndist. 

Fresta byggingu kjarnorkuvers

Mannshvörf eru ævinlega hugstæð fólki.

Þótt dauðaslys og morð séu það dramatísk í eðli sínu að þau veki athygli og séu efni í sagnabókmenntir, eru mannshvörf jafnvel enn hugstæðari. 

Það er vegna óvissunnar, hins nagandi efa og hinnar óleystu gátu um það, hvað hafi gerst, hvernig og hvers vegna.  

Þetta á bæði við um heimssöguna og Íslandssöguna. 

Ekki þarf annað en að nefna nöfn eins og Amalía Erhardt, togarann Júlí, Reynistaðabræður, séra Odd í Miklabæ og Guðmund og Geirfinn Einarssyni. 

Hvað Reynistaðabræður og togarann Júlí áhrærir er talið nokkuð víst hvers vegna og hvar þau slys urðu, en engu að síður er mikilvægum spurningum ósvarað, svo sem það hvernig það mátti vera að líkin úr leiðangri Reynistaðabræðra voru ekki öll á sama stað. 

Og ef eitthvað finnst, lík eða munir, eru einstök atriði og hlutir oft efni í endalaus heilabrot eins og til dæmi hönd Jóns Austmanns, sem fannst tugi kílómetra frá þeim stað þar sem þessi dapurlegi leiðangur endaði. 

Í óleystum málum er ekki nóg þótt lík eða morðvopn liggi fyrir ef ekki upplýsist hver var morðinginn og hvar hann sé niðurkominn. 

Þannig var það formlega þegar Gunnar Tryggvason leigubílstjóri var myrtur. 

En formlega var þetta öfugt í Guðmundar- og Geirfinnsmálinu. Lögreglan og dómskerfið töldu sig hafa fundið morðingjana en hinir meintu myrtu hafa aldrei fundist né heldur morðvopn.

Einhvern tíma hlýtur sá tími að koma að niðurstaðan verði sú, að málin þessi tvö séu og verði óupplýst með öllu.  

Hvarf M370 er stór óleyst mannhvarfsgáta en flugslysa- og sjóslysasagan sýna, að hún er ekkert einsdæmi.

Margfalt fleiri en Amalía Erhardt, togarinn Júlí og MH370 hafa horfið án þess gátan um hvarfið hafi verið ráðin að fullu. 

Hinsta flugleiðin fannst í flugherminum