Nýtt aðalatriði í málinu ?

Svo er að sjá að byssumálið svonefnda snúist ekki lengur um rökin fyrir því að kaupa byssurnar heldur um það að kaupandi og seljandi þeirra líti gerólíkt á málið. 

Seljandinn, þ. e. norskir herinn, telur í samtölum við norska fjölmiðla að kaupsamningurinn um byssurnar sé gilt plagg en ekki málamyndagerningur, - í þeirri trú hafir byssurnar verið sendar til Íslands og að Íslendingar hljóti því að borga fyrir þær.

Kaupandinn, íslenska lögreglan og Landhelgisgæslan, segir hins vegar að þarna hafi verið um málamyndagerning að ræða og að Íslendingar líti á byssurnar sem gjöf og muni ekki borga krónu fyrir þær.

Það sýnist sérkennilegt að þær stofnanir íslenskar sem eiga að halda uppi lögum og reglum líti að kaupsamninga sem marklaus plögg og neiti að standa við þá, þegar kemur að því að uppfylla þá.

Sé svona í pottinn búið er erfitt fyri mann sem Íslending að vera stoltur af slíku framferði.  

En hvor aðilinn segir nú satt í þessu máli?  Er hugsanlegt að leynilega hafi yfirmenn samningsaðila ákveðið að samningurinn væri einungis gerður til málamynda?

Að það hafi þótt heppilegra að forma "gjöfina" á þennan veg til að skapa ekki fordæmi fyri því að norski herinn gefi vopn út og suður?

Að það sé þessvegna sem toga hefur þurft staðreyndir málsins með töngum út úr íslenskum yfirmönnum lögreglu og Landhelgisgæslu?  

Svo að notað sé lögreglumálfæri sýnist málið enn vera óupplýst á meðan framburði aðila ber ekki saman og ekki hefur verið sannreynt hvor segi satt og hvor segi ekki satt.

Við ættum kannski að fá hlutlausan aðila til að rannsaka málið og komast að hinu sanna, til dæmis dönsku lögregluna? 

  

Norðmenn fjalla um byssumálið

Vegir gefa húsum ekki eftir sem fornminjar.

Þegar ferðast er um Noreg vekur það mikla athygli hve mikla rækt Norðmenn leggja við gamla vegi og sögu þeirra. Merkustu köflum þeirra er vel viðhaldið og ekki síður en nýju vegunum. 

Dæmin eru fjölmörg en nefna má gamla veginn um Strynfjallið sem dæmi.

Hér á landi má sjá tvær og jafnvel þrjár eða fjórar kynslóðir vega á sama svæði, en ekkert er gert með það að sýna þeim sömu virðingu og rækt og Norðmenn myndu gera.

Vegirnir þrír niður Kamba eru gott dæmi. Þar myndu Norðmenn halda þeim öllum við, hafa fróðlrg og skemmtileg upplýsingaskilti við þá og auka þar með á það sem dregur að ferðamenn, erlenda og innlenda.

Hörmung er að sjá hvernig þetta skemmtilega tækifæri til fræðslu og aðdráttar ferðamanna er vanrækt.

Á leiðinni upp úr Jökuldal vestur af Skjöldólfsstöðum má sjá þrjár kynslóðir brúa og vega, sem gætu verið afar skemmtilegt og fræðandi atriði fyrir ferðafólk.

Ekkert er gert með þessar minjar.

Kóngsvegurinn svonefndi býr yfir gildi stórmerkilegra fornminja og stórs atriðis í sögu þjóðarinnar og er vel ef reynt er að aðhafast eitthvað til varðveislju hans, enda fór Friðrik áttundi um veginn 1907 í ferð sem skipti miklu um aukinn skilning Dana á Íslandi og Íslendingum.

Við Kolviðarhól hélt hann merkilegustu ræðu, sem nokkur konungur Íslands hélt hér á landi, en skemmst er frá því að segja, að hrein skömm er að því hvernig stórmerkieg saga Kolviðarhóls sem atriðis í samgöngusögu og sögu sjálfstæðisbaráttunnar er gersamlega vanrækt þar.

Vert er að geta þeirrar viðleitni sem sjá má ofarlega í Norðurárdal gegnt svonefndum Kattarhrygg.

Þar er útsýnisplan og upplýsingaskilti en hins vegar alveg vanrækt að skapa aðgengi fyrir gangandi fólk að Kattarhryggnum sjálfum.  

Fornar hleðslur undir Kóngsvegi á Þingvöllum