Ekki enn hægt að "hala niður" húsgögnum.

Lög um einkarétt á uppfinningum urðu til á 19. öld og hafa þróast síðan yfir í hvers kyns höfundarrétt á hugverkum, þar sem neytendur borga höfundum, hugvitsmönnum og framleiðendum beint fyrir afnotin. 

Það er ekki mikilli munur á því að horfa á kvikmynd, sem kostað hefur milljóna tugi og allt upp í milljarða, hlusta á tónlist, sem sömuleiðis hefur kostað mikla vinnu, hugvit og framleiðslukostnað, eða að sitja í góðum stólum og njóta útlits þeirra. 

Samt er það svo að kvikmyndirnar og tónlistin hafa orðið fyrir barðinu á fyrirbæri, sem heitir niðurhal á netinu og það er látið viðgangast og því meira að segja mælt bót, að sjóræningjafyrirtæki geti stórgrætt á því að dreifa slíku framhjá framleiðendunum og eigendum hugverkanna, sem sitja eftir með sárt ennið og stórtap.

Slíkt afgreiða sumir þannig í ummælum á netinu að þær afætur og ónytjungar sem "lattalepjandi" listafólk sé, eigi engan rétt á að krefjast þess að fá eitthvað fyrir sinn snúð. 

"Það getur hver sem er, glamrað á gítar inni í bílskúr og tekið það upp" skrifaði einn um þetta ´mál. 

Hins vegar sýnir stólamál Reykjavíkurborgar að enn er hægt að verja höfundarrétt á því sviði.

Og ekkert listform er í eins traustum og góðum höndum og bókaútgáfa.

Það er ekki, enn sem komið er, hægt að stunda ókeypis niðurhal á húsgögnum og bókum.

Samt getur "hver sem er pikkað á tölvur og prentað út að vild" eða "klambrað saman stól inni í bílskúr", svo að notuð sé svipað orðalag og notað er um tónlist.  

Borgin fargar húsgögnunum

Skásta læknaviðtalið hingað til ?

Á Eyjunni í dag held ég að Björn Ingi Hrafnsson hafi átt skásta fjölmiðlaviðtalið sem hingað til hefur verið tekið vegna læknadeilunnar. Þar hjálpaði til ssú ákvörðun BInga að fara út fyrir þá sem eru inniá átakasviðinu núna og ræða við Björn Zoega.

Það var ekki aðeins að Björn Zoega gæti talað meira opinskátt og frjálsar um deilunar en þeir sem eru í forsvari fyrir deiluaðilum, og hefði góða sýn og þekkingu á umræðuefninui í ljósi fyrri yfirmannsstarfa á Landsspítalanum, heldur lagði BIngi réttar spurningar fyrir hann, svo sem þá grundvallarspurningu hver munurinn væri á hálaunuðum læknum og öðrum langskólagengnum mönnum sem líka væru með há laun. 

Svar Björns staðfesti það sem haldið hefur verið fram hér á bloggsíðunni, að á sérsviðu sínum hafa læknarnir sem hæst hafa launin starfað það lengi erlendis, bæði í sérfræðinámi og starfi, og eru það eftirsóttir á alþjóðlegum vinnumarkaði, svo sem í löndum innan EES, að þeir eiga auðvelt með að fá störf og vera hnútum næstum jafn kunnugir ytra og hér heima. 

Sé munur á aðstöðu og launum of mikill á milli Íslands og annarra landa, fara þeir einfaldlega úr landi á vit miklu betri kjara en hér og eiga auðveldara með það en flestir aðir. Ég hef nefnt dæmi um þetta, sem eru sláandi. 

Þess vegna verður að nást fram almennur skilningur á þessari sérstöðu, sem felur í sér helsta grundvallaratriði vandamálsins.

Sé þessi skilningur fyrir hendi og skynsamleg sáttaviðleitni, ætti að vera að ná sátt um lausn, sem þrátt fyrir meiri kjarabætur til lækna en samrýmast kjarakröfum annarra stétta, verður ekki látið gefa tilefni til það mikilla allsherja launahækkana annarra stétta og hópa, að verðbólgan fari úr böndum með þeim afleiðingum að enginn verður bættari og allir sitja eftir með sárt ennið, líka læknarnir.  

Vilja sáttanefnd í læknadeiluna