Það má lítið bregða út af.

Sums staðar á Íslandi er ekkert grín ef drepst á hreyfli eins hreyfils vélar, til dæmis yfir úfnum hraunum. 

En það er þó hatíð miðað við ísbeltið sem er oftast milli Íslands og Grænlands, einkum norðarlega á Grænlandhafi og á Grænlandssundi.

Ég áttaði mig ekki á þessu fyrr en ég flaug mitt eina flug til Grænlands á FRÚnni í nóvember 2000 frá Ísafirði norðvestur að Blosseville ströndinni á Grænlandi og til baka aftur.

Kröfur Dana um búnað voru mjög strangar. Af því að ég var á eins hreyfils vél var skylt að hafa fylgdarflugvél, björgunarbát um borð, HF sendistöð, og björgunarvesti.

Frá Aðalvík á Hornströndum til strandar í Grænlandi eru aðeins 285 kílómetrar eða styttra en frá Aðalvík til Hvolsvallar og flugdrægið átti því að vera nóg. 

Fylgdarflugvélin var eins hreyfils flugvél af sömu gerð og FRÚin.  Þetta mátti ekki seinna vera, því að við Blosservilleströndina er komið talsvert norður fyrir heimsskautsbaug og dagurinn því orðinn ansi stuttur í nóvember.

Þegar komið var yfir ísbeltið á miðju Grænlandssundi kom í ljós að allur öryggisbúnaðurinn um borð í vélinni væri gagnslaus ef það dræpist á hreyflinum, því að ómögulegt yrði að nauðlenda öðru vísi en að brotlenda illa og drukkna.

Ísinn samanstóð af ísjökum sem voru of litlir til þess að hægt væri á lenda á þeim nema að bruna út af þeim og steypast í íshraflið, sem var á milli þeirra og fá klakastykkin í gegnu framrúðuna.

Engu skárra var að nauðlenda í íshraflinu. Þá komu klakastykkin á fullri ferð í gegnu framrúðuna þegar í stað.

Ef drapst á hreyflinum var maður dauðadæmdur.  

Eina gagnið af fylgdarflugvélinni gat orðið það að tilkynna um það sem gerst hefði, ef illa færi.

Ég hef sjaldan verið fegnari að lenda eftir flug en eftir þessa ferð.

Þrátt fyrir þetta fjandsamlega umhverfi við Grænlandsstrendur verða furðu fá slys í ferðum fjölda flugvéla yfir Grænlandshaf.

Því er ekki ástæða til að leggja flug á þessari leið af þótt auðvitað sé ekki 100% útilokað að einhvern tíma fari eitthvað úrskeiðis.  

Flugvél hvarf á leið frá Íslandi

Enn meiri græðgi og níska.

Græðgi og níska eru varhugaverð en aldrei meira en þegar þau fara saman eins og blasir við í tengslum við helsta atvinnuveg þjóðarinnar og merki sjást nú um í fjárlagafrumvarpinu. 

Í sumar hafa fréttir af þjóðarskömm varðandi ástand og umgegni á ferðamannastöðum kvíða um land verið vikulegar og stundum daglegar.

Á sama tíma og ferðafólki fjölgar meira en nokkru sinni fyrr og þar með tekjurnar af þeim, eru fjárveitingar til aðgerða til varnar íslenskum náttúruperlum skornar niður og nema nú minna en einum þúsundasta af gjaldeyristekjum af ferðaþjónustunni eða 0,005 %.

Hvergi í þeim 28 þjóðgörðum, sem ég hef komið í erlendis viðgengst það að rukkað sé um aðgangseyri án þess að merki sjáist um það í hvað aðgangseyririnn fari.

Alls staðar fær ferðamaðurinn vandaðan bækling í hendur, fær aðgang að víðtækri og vandaðri þjónustu og sér smekkleg mannvirki og verndunaraðgerðir sem hann var að borga fyrir.

Í landi einkaframtaksins, Bandaríkjunum, eru helstu þjóðgarðar þjóðareign og hvergi gert það skilyrð'i að reksturinn borgi sig.

Það er vegna þess að um er að ræða stolt og heiður þjóðarinnar en ekki gróðafyrirtæki þar sem níska og græðgi ráða ríkjum.

Bandaríkjamenn gera sér auk þess grein fyrir því að virðing og viðskiptavild, sem meta má til fjár, haldast oft í hendur.   

 

Minna til ferðamannastaða