Gömul hótun og ný.

Þegar eigendur álversins í Straumsvík kröfðust þess 2006 að fá að stækka álverið gríðarlega, sögðu þeir, að þessi stórkostlega stækkun væri forsenda þess að hægt væri að starfsrækja álverið.

Ef þeir fengju ekki sitt fram, myndu þeir leggja álverið niður.

Í afar tvísýnni íbúakosningu í Hafnarfirði á útmánuðum 2007 var naumur meirihluti fyrir því að hafa þessa hótun að engu.

Baráttuaðferðir eigendanna voru ekki til fyrirmyndar og eftir kosninguna kom í ljós, að þeir höfðu ekki efni á að standa við hótun sína í landi, þar sem stóriðjufyrirtæki fá að kaupa orku á smánarlega lági verði.

Nú er aftur gripið til svipaðra hótana vegna þess að almennir starfsmenn sætta sig ekki við það að vera í raun annað hvort reknir eða hýrudregnir á sama tíma og hærra settir launamenn og stjórnendur hafa fengið kauphækkun.

Eigendur fyrirtækisins gera ráð fyrir því að hótunin muni hrífa af því að álverð á heimsmarkaði er afar lágt og sagt er að fyrirtækið sé rekið með tapi, enda þótt þeir fái enn orkuna á smánarlega lágu.  

Svona hótun myndi hafa úrslitaáhrif á Reyðarfirði af því að þar er búið að koma því þannig fyrir að allt á staðnum stendur og fellur með því að álverið sé starfrækt.

Einnig þar er sagt að álver Alcoa rekið með tapi, þótt ljóslega liggi fyrir að búið sé að hafa af Íslendingum tugi milljarða króna með grófum bókhaldsbrellum.

Stóriðjufyrirtækin erlendu, sem hafa átt íslensk álver, haga sér oft svipað hér á landi og í fyrrum nýlendum nýlenduveldanna þar sem innfæddir voru arðrændir og prettaðir og eru það víða enn, svo sem í Nígeríu.

Íslendingar fóru fyrst að sjá í gegnum þetta þegar upp komst um fyrirbærið "verðhækkun í hafi" fyrir rúmum 30 árum og svipaðir prettir eru enn viðhafðir.

 

 

Segir starfsfólk gert að blóraböggli

Stöðvaður fyrir að "stela" eigin bíl.

"Handtekin fyrir að "brjótast inn" í eigin íbúð segir í fyrirsögn á tengdri frétt á mbl.is.

Svona lagað er ekki eindæmi.

Fyrir 15 árum átti ég tvo gamla, örlitla Daihatsu Cuore bíla. Báðir voru bláir og var annar með A-númer en hinn með einkanúmerið STREIT, sem ég fékk gefið í afmælisgjöf.

Bílarnir stóðu saman, hlið við hlið, í einu bílastæði fyrir utan bílskúr, beint neðan við svefnherbergisgluggann okkar.

Um fjögurleytið júnínótt eina vöknuðum við við það að þrír unglingar voru að brjótast inn í báða bílana.

Ég dreif mig í föt og hringdi á lögregluna, hljóp niður stigann, en þegar ég kom út, var búið að stela öðrum bílnum, þessum með einkanúmerið STREIT.

Ég dreif mig upp í hinn bílinn og Helga kallaði út um gluggann, að stolni bíllinn væri kominn inn á lóð Fjölbrautarskólans við Ármúla og spólaði þar í hringi á malarplani.

Ég hringdi aftur í lögregluna og sagði þeim frá þessu og stakk upp á að ef þeir kæmu úr vestri að skólanum, gæti ég komið úr austri að skólanum, svo að þjófarnir króuðust inni.

Þegar ég kom á fullri ferð eftir Ármúlanum, kom lögreglubíll á móti mér, setti á sírenu og ljós og stöðvaði mig með því að aka þvert fyrir mig.

Tveir ábúðarfullir lögreglumenn komu út úr bílnum þegar ég rúllaði niður framrúðunni.

"Þú ert á stolnum bíl," sagði annar þeirra.

"Nei, ég á þennan bíl sjálfur," svaraði ég.

"Ekkert svona", sagði löggan. "Það var verið að tilkynna um að þessum bíl hefði verið stolið, bláum Cuore."

"Já, en hann er með einkanúmerinu STREIT, en þessi er með A-númeri eins og þið sjáið.

"Já, já,", svaraði löggan, "við könnumst nú við svona lagað. Þjófarnir byrja oft á því að skipta um númer."

Ég varð næstum orðlaus, en stundi upp: "Haldið þið virkilega að ég hafi stolið eigin bíl´og skipt um númer á bílnum um leið og ég bað lögregluna um að hjálpa mér við að hafa uppi á þjófunum?"

"Hvernig vitum við að það hafi verið þú, sem hringdir? Af hverju ert þú kominn á stolna bílinn?"

"Ég er ekkert á stolna bílnum. Ég er á alveg eins bíl, sem stóð við hliðina á stolna bílnum, því að ég á tvo alveg eins bíla og fór á þessum til að elta hinn. Og nú er hann áreiðanlega sloppinn." 

Og það reyndist vera svo. Hann var fjórhjóladrifinn og fannst tveimur dögum síðar gjörónýtur eftir ofsaakstur þjófanna.

Fyrir tilviljun hitti ég Geir Jón Þórisson yfirlögregluþjón uppi í Útvarpshúsi nokkrum dögum síðar og sagði honum þessa sögu. Hann hló svo innilega að það er ógleymanlegt.

Ég spurði hann, hvort hann vissi hverjir þessir tveir lögregluþjónar gætu verið.

"Eg þykist vita það," svaraði Geir Jón og hló enn.

"Slæmu fréttirnar voru þær," sagði ég, "að þeir eyðilögðu bílinn. "En það eru samt góðar fréttir líka." 

"Nú, já?" sagði Geir Jón og undrunarsvipur færðist yfir andlitið á honum. "Hverjar eru þær?"

"Við getum allir lært af þessu," sagði ég.

"Hvað getum við lært af þessu?" spurði Geir Jón.

"Jú," sagði ég, "ef það er stolið bíl frá þér, skaltu ekki elta þjófana á alveg eins bíl."

 

Handtekin fyrir að „brjótast inn“ í eigin íbúð