Stefán Logi Magnússon hélt á boltanum.

Skoða má umdeild atvik úr leik Stjörnunnar og KR í kvöld á kvikmynd sem sýnd var í tíu fréttum Sjónvarpsins í kvöld og taka út úr henni tvær ljósmyndir.

Atvikið umdeilda varð þegar markvörður KR missti boltann úr höndum sér þegar Ólafur Karl Finsen kom aðvífandi að honum.

Það skýrist aðeins við að skoða það á kvikmyndinni, sem sýnd var í tíu fréttum Sjónvarpsins í kvöld og á ljósmyndunum tveimur. 

Á fyrri myndinni sést Stefán Logi vera búinn að ná höndum um boltann og búinn að taka hann um 20 sentimetra upp af jörðinni, en jafnframt sést hvernig Ólafur Karl Finsen er á fullri ferð með tána í átt að boltanum. 

Á seinni myndinni hefur Stefán Logi misst boltann í þann mund sem táin á Ólafi Karli skall á honum, svo að boltinn skrúfast upp.

Tveimur sekúndum síðar kastar Stefán Logi sér í átt að boltanum, sem Ólafur Karl er að rekja í átt frá honum, en Stefán er of seinn, nær ekki til boltans, en fellir Ólaf Karl.

 

P.S. Í fyrstu útgáfu af þessum pistli varð nafnabrengl á markvörðum og var það snarlega leiðrétt.  

 

Upp úr sauð í sigri KR á Stjörnunni

Malbikaðar hraðbrautir um allt hálendið, líka að Sönghofsdal ?

Tilvist staðar, sem nefnist Sönghofsdalur, en finnst ekki á neinum kortum, varð mér kunn fyrir tæpum 20 árum, og þegar ég fór þangað til þess að skoða hann á jörðu niðri varð ég dolfallinn. 

Mig blóðlangaði til að kynna hann fyrir landsmönnum, enda hafði fram að því verið mitt helsta keppikefli varðandi kynningu á landi og þjóð, náttúruverðmætum og merku fólki, að fjalla um áður ókunna staði og fólk á starfsvettvangi mínum.

En eftir ferðir um þjóðgarða og víðerni í Ameríku og Norður-Evrópu, sá ég, að við Íslendingar vorum 30 til 40 árum á eftir erlendum þjóðum í því hvernig umgangast skyldi land með einstæða náttúru eins og Ísland, og að með því að sýna Sönghofsdal, kynni það að verða til þess að umferð um hann, bæði lögleg og ólögleg, ylli skemmdum og eyðileggingu á honum. 

Síðustu sumur hafa heldur betur sýnt, í hvert ófremdarástand hefur verið stefnt að þessu leyti hér á landi. 

Tuttugu árum síðar erum við að vísu enn á eftir öðrum þjóðum í reynslu og þekkingu á því hvernig umgangast skuli náttúruna á friðuðum svæðum, samanber umræðuna um náttúrupassann og aðrar ráðstafanir til verndunar og skipulags á svæðum og stöðum sem teljast til náttúruverðmæta.

En við þokumst þó áfram, allt of hægt að vísu, í átt til þess að læra af reynslu annarra þjóða í stað þess að gera öll mistök þeirra sjálf.

Lára er í næstu kynslóð á eftir mér, kynslóðinni, sem verður að leiðrétta mistök okkar kynslóðar og innleiða nútímalega og raunsæja sýn á það dýrmætasta sem þetta land býr yfir.

Því ákvað ég að greina henni frá Sönghofsdal, enda fyrirsjáanlegt, að fyrr eða síðar myndi einhver gera það, enda væri það stórfurðulegt ef ekki er óhætt að kynna náttúruverðmæti vegna þess að maður þyrfti að gera ráð fyrir að þau verði eyðilögð.

Þar að auki er staðurinn núna kominn inn í lögsögu Vatnajökulsþjóðgarðs og því meiri von en áður til þess að hægt verði að varðveita þessa gersemi.

En það stóð ekki á viðbrögðum á netinu í gær. Þess var meðal annars krafist að létt yrði leyndarhulunni af því hvar Sönghofsdalur væri svo að hægt yrði að leggja þangað malbikaðan veg svo allir kæmust þangað auðveldlega.

Þarna birtist enn ein tillagan um malbikaða upphleypta heilsársvegi þvers og kruss yfir hálendið til þess að "auðvelda aðgengi."

En aðgengi að hverju? Það er aldrei nefnt, en felst í því verðmæti íslenskra öræfa, að vera eina svæðið í Evrópu þar sem enn er friður fyrir mannvirkjagerð byggðra svæða úr steinsteypu, malbiki og stáli með upphleyptar hraðbrautir og sem flest af því sem ferðafólk frá öðrum löndum er að reyna að komast í burtu frá til að upplifa algera andstæðu þess á íslenska hálendinu.  

Og klykkt var út með því í þessum skrifum að með því að leggjast gegn slíkum vegum væri ég í frekju að koma í veg fyrir að nokkur gæti upplifað hálendið nema ég og moldríkir menn, sem hefðu efni á að aka um á jöklajeppum upp á annan tug milljóna stykkið.

Ég svaraði einni af þessari athugasemd með því að benda á, að hver sem væri, gæti leigt sér lítinn Jimny jeppa og komist um allar helstu hálendisleiðirnar.

Ég hefði keypt gamlan Suzuki Fox jeppa fyrir tólf árum á 300 þúsund krónur og notaði hann eingöngu til að fara á fjöll.

Og þess vegna væri honum sáralítið ekið, og af því að hann væri fornbíll, væru vegna eðlis málsins engin opinber gjöld af honum og mjög ódýrar tryggingar.

Á meðfylgjandi mynd er Súkkan á Bárðarbungu en í baksýn útsýn yfir Vonarskarð, Tungnafellsjökul og Hofsjökul. 

Erlendis er þjóðgörðum skipt upp í misjafnlega vernduð og ósnortin svæði.

Sums staðar eru það aðeins örfáir sem komast á viðkvæmustu staðina, annað hvort vegna þess hve "aðgengið er erfitt" eða með því að nota ítölu á þá.

En í staðinn eru veittar góðar upplýsingar um gildi þeirra, því að það eitt, að hafa vitneskju um þá, er mikils virði.

Öll hin vestræna heimsbyggð fór til dæmis á hliðina fyrir um 15 árum þegar Talibanar sprengdu Búddastyttur upp í fjöllunum í Afganistan, og höfðu þó nánast engir vestrænir menn komið að þeim.

En vitneskjan, myndir og frásagnir af þeim, nægðu til þess að þessi skemmdarverk á einstæðum menningarminjum voru fordæmd um allan heimm.

Að lokum er hér textinn við lagið sem sungið var í Ferðastiklum gærkvöldsins:

 

Í SÖNGHOFSDAL.  

 

Í Sönghofsdal bergmálar söngurinn vel. 

Sönghofsdal einstæða perlu ég tel: 

Stuðlabergshallir og heiðloftið bjart, 

hjalandi lækir og blómanna skart, 

:,: hnausþykka grasið og hraungrjótið svart :,: 

 

Ef þú í söng þínum yrkir mjög dýrt

álfar og huldufólk svara þér skýrt,

magna upp tónana´í margradda óð, 

máttuga hljómkviðu´og gjallandi flóð, 

:,: lofsöng um öræfin, land mitt og þjóð :,: 

 

Fjársjóður óbyggða falinn er hér. 

Fjarri´allri streitu og áreiti er. 

Herðubreið, fegurst í fjallanna sal,

fangar og hrífur hér meyju og hal. 

Og þögnin er guðdómleg í Sönghofsdal, 

               -

               - 

 þögnin er guðdómleg í Sönghofsdal. 

Á vespum um Ísland

Sambærilegt við að stöðva þegar gult ljós birtist.

Það þykir ekki fréttnæmt þótt bílstjóri stórrar rútu ákveði að stöðva hana þegar hann sér framundan að gult ljós kviknar á umferðarljósum til merkis um það að rautt ljós muni kvikna þar á eftir. 

Eða þegar bílstjóri sér álengdar þegar hann ekur vestur Miklubraut í átt að gatnamótum hennar og Grensásvegar og sér í talsverðri fjarlægð, að rautt ljós hefur kviknað við gangbraut yfir Grensásveg, en veit af reynslunni, að gult ljós muni birtast skömmu síðar á umferðarljósunum fyrir bílaumferðina vestur Miklubraut og þar á eftir muni birtast rautt ljós.

En einhvern veginn er eins og að allt verði miklu æsilegra í flugi, þótt um sambærileg atvik sé að ræða og í rauninni um "ekki-frétt" að ræða. 

Á flugvöllum með þokkalega mikilli umferð gerist það oft á dag að flugumferðarstjórar biðja flugmenn um að hætta við lendingu og fljúga umferðarhring í staðinn eða að "lengja í" aðfluginu eða taka þar aukalega hring, allt eftir aðstæðum, án þess að það ætti að vera fréttnæmt nema þegar um bráða hættu á slysi er að ræða. 

Og fréttafólk flaskar stundum á því að nota réttar skilgreiningar þegar það notar í fréttaflutningi orðið nauðlendingu um varúðarlendingu, en á þessu tvennu er skýr munur. 

Of lengi að fara af brautinni

Varla aftur snúið héðan af.

Kirkjumorðin í Charleston verða líklega til þess að hinn gamli fáni Suðurríkjanna verði að lokum tekinn niður þar sem fólki er í nöp við hann. 

Í sjónvarpsviðtali mátti heyra að svona fánar væru að vísu sagnfræðilegar minjar, en ættu heima á söfnum en ekki sem fánar á opinberum byggingum. 

En nú eru tilfinningarnar og reiðin sem fánarnir valda sennilega orðnar of djúpstæðar til þess að hægt verði að verja tilvist þeirra beint fyrir framan nefið á þeim, sem enn eru ósáttir við ástand kynþáttamála í Bandaríkjunum. 

Almennt má hins vegar segja að sögulegar minjar og mannvirki eigi að fá að vera í friði á þeim stöðum sem þeir eru. 

Ýmsum mannvirkjum harðstjóra er leyft að standa áfram, jafnvel þótt gerð þeirra hafi kostað mörg mannslíf eða verið þáttur í ógnarstjórn þeirra. 

Þrátt fyrir andúð Bolsévika og kommúnista á trúarbrögðum og ýmis slæm verk þeirra, sem byggðust á reiði út í klerkaveldi og skuggahliðar þess, voru byggingarnar í Kreml og í St. Pétursborg látin að mestu óhreyfð. 

Á okkar landi er mörgum í nöp við merki Danakonings á Alþingishúsinu og vilja láta rífa það niður og setja t. d. íslenska skjaldarmerkið í staðinn. 

Mikill munur er þó á því eða Suðurríkjafánunum, sem blakta á opinberum byggingum í Suðurríkjunum. 

Þrælahaldið í Bandaríkjunum og mannfall upp á hundruð þúsunda hermanna í Þrælastríðinu er sýnu neikvæðara en drottnun Dana yfir Íslandi, og enn eru í gangi deilur kynþátta í Bandaríkjum á sama tíma sem liðin eru 44 ár síðan Danir skiluðu okkur handritunum, en það verður að teljast einstakur gerningur í samskiptum nýlenduþjóða við fyrrum nýlendur sínar. 

Íslenska sjálfstæðisbaráttann átti til dæmis  það sérkenni að enginn féll í þeirri baráttu, og það var jú þáverandi þjóðhöfðingi okkar, konungur Íslands, sem bar endanlega ábyrgð á því að Alþingishúsið var reist. 

„Takið fánann niður“