Um að gera að fá krabbamein í byrjun kvótaárs?

Nú má sjá samspil peninga lífs og heilsu víða í fréttum, ekki bara í kjarabaráttunni. 

Orðalagið á fyrirsögninni hér að ofan er kannski hastarlegt en það er þó viss sannleiksbroddur í henni, því að nýr veruleiki blasir við krabbameinssjúklingum ef taka á tillit til krafna ríkisvaldsins um kvóta á krabbameinslyf.

Þau ár sem sjúklingar, sem þurfa tiltekin lyf gegn vágestinum, eru fleiri en í meðalári, fá þeir sjúklingar lyfin, sem eru svo heppnir að "kvótinn" á lyfjameðferðina er ekki búinn þegar krabbinn uppgötvast. 

Þess vegna má umorða þennan kalda veruleika þannig að fyrir það, sem verða krabbameinssjúklingar á annað borð, sé um að gera að fá krabbann sem fyrst á kvótaárinu.

Annars megi þeir éta það sem úti frýs og allt tal um jafrnæðsreglu stjórnarskrár eigi ekki við. 

Í gær var ég í skoðun á Lansanum þar sem manni er skipað fara upp með hendur. 

Í ljósi hins nýja veruleika kom eftirfarandi partur úr lagi Stuðmanna upp í hugann: 

Upp með hendur!

Niður með brækur!

Peningana, ellegar þú færð ekkert lyf!

 

Kjarabarátta „um líf fólks og heilsu“

Langt frá íslenskum tölum.

Tðlurnar um stærð ensku biskupakirkjunnar er víðsfjarri samsvarandi tölum á Íslandi og sömuleiðis tölurnar um fækkun í röðum hennar. 

Enska biskupakirkjan hefur hlutfallslega fimm sinnum færri meðlimi en íslenska þjóðkirkjan og það þætti bera vitni um algert hrun hér á landi ef það fækkaði um fimmtung í íslensku þjóðkirkjunni á aðeins tveimur árum. 

Nú sér maður þau viðbrögð hjá sumum, að aðstæðurnar í Englandi eigi að heimfæra á Ísland á þann veg að gera íslensku þjóðkirkjuna meira ógnandi og harðskeyttari en hún er svo að hún nálgist boðun öfgahópa í íslamskri trú. 

Þeir sem svona tala, gefa sér það að meðal allra múslima séu aðalatriðin þau sömu og hjá þeim öfgafyllstu. Það er álíka rökrétt og að yfirfæra hörkuleg atriði harðlínumanna í kristnum sérstrúarsöfnuðum og heimfæra þau upp á allt kristið fólk. 

En þessir boðendur nýrra vinnubragða og aðferða segjast telja að það muni stuðla að því að kæfa múslima á Íslandi að íslensk kirkja taki upp harðínustefnu. 

Nema að ætlunin með þessari kröfu sé að leiða í ljós hve múslimatrú sé almennt miklu harðneskjulegri en krisin trú. 

Nú er það svo að fylgistölur gefa það alls ekki til kynna að hægt sé að heimfæra enskt ástand beint upp á íslenskt." Múslimar á Íslandi eru um 0,5% þjóðarinnar en hlutfallslega tíu sinnum fleiri í Englandi. Hlutföllin milli ensku kirkjunnar og múslima eru ca 7:1 en 180:1 á Íslandi.

Með því að gera íslensku þjóðkirkjuna meira "ógnandi" getur varla verið átt við annað en að færa boðskap hennar og aðferðir aftur á 17. öld með harðri útskúfunarkenningu og hótun um hinir fordæmdu endi í eldi helvitis.

Þeir, sem svo mæla, virðast ekki átta sig á meginatrinum kristinnar trúar sem eru f-in fjögur: Fagnaðarerindi, friður, farsæld, fyrirgefning.

Í hálfkæringi má orða það svo að með endurvakningu ógnarinnar sem meginstefs kirkjunnar verði fjandinn laus.

Nei,  andskotinn hafi það!   

Kirkjan á barmi útrýmingar

Þyngdust ferðamennirnir svona mikið?

"Ukust að afli og frægð, / undu svo glaðir við sitt" yrkir Jónas í ljóði sínu um Ísland, farsælda frón. 

Skipulega er nú unnið að því í fjölmiðlum að tala helst ekki um fjölgun eða vöxt, hvað þá sagnirnar að fjölga eða vaxa, heldur nota orðið "aukning" í tíma og ótíma. 

Orðið aukning er notað alls fimm sinnum í tengdri frétt á mbl.is en þrisvar er þó minnst á að ferðamönum hafi fjölgað. Þarf þó að lesa mestalla fréttina til að sjá það orð. 

"Mikil aukning ferðamanna á árinu" segir ekkert um það í hverju þessi aukning er fólgin. Beinast liggur við að álykta eftir orðanna hljóðan að þeir hafi þyngst svona mikið.

Orðið aukning hefur í útrýmingarsókninni á hendur betri og nákvæmari orðum verið notuð til þess að lengja textann, svo sem setningin "mikil aukning á fjölda ferðamanna" sem er nafnaorðasýkin uppmáluð.

Nafnorðasýkin felst í því að forðast sagnorð en búa frekar til hátimbraðan texta margra nafnorða í kansellístíl.

Hugsunin virðist vera sú, að Því lengri orð og því fleiri, sem notuð eru, því betra.

Nú rétt áðan var orðið ársgrundvöllur notað á útvarpsstöð og fínast þætti að segja líklega að segja: "Mikil aukning hefur orðið í fjölda ferðamanna á ársgrundvelli" í stað þess að segja "ferðamönnum fjölgaði mikið á árinu."

Þegar fylgst er með molaskrifaranum Eiði vekur athygli að hann neyðist til fjalla aftur og aftur um sömu málvillurnar sem hafa lifað góðu lífi í áratugi og ætti því að vera löngu búið að kveða þær niður.

Flestar þeirra eru þannig vaxnar að í þeim felst ekki aðeins málvilla heldur líka rökvilla. Sú afsökun að málið eigi að fá að þróast svona er haldlítil, því að jafnvel sama fólkið og nennir ekki að tala rökrétt íslenskt mál beygir sig undir kröfur um enska málnotkun og málfar.

Mér finnst alltaf jafn skemmtilegt að vitna í setningu eins landsbyggðarþingmannsins: "Það hefur orðið jákvæð fólksfjöldaþróun" í stað þess að segja einfaldlega í helmingi styttra máli: "Fólki hefur fjölgað."  

Mikil aukning ferðamanna á árinu

Enn eitt "eitthvað annað."

Ef einhver hefði vogað sér fyrir rúmum áratug að minnast á þær hagtölur sem nú birtast um íslenska kvikmyndagerð, ársveltu upp á 15,5 milljarða og ársverk á við tvær álverksmiðjur hefði sá hinn sami verið hæddur og spottaður, þessar tölur kallaðar "fjallagrasa- og lopapeysuórar" og haft um þetta mesta hæðnis-skammaryrðið: "Eitthvað annað," gersamlega fráleitt fyrirbæri. 

Sama hefði átt við um margar aðrar skapandi útflutningsgreinar sem gefa nú gjaldeyri í milljarðavís eins og framleiðslu tölvuleikja og tónlistar. 

Verðmæti kvikmynda og annars menningarefnis meta þessi nátttröll í hugsunarhætti sem einskis virði og framleiðendur þess sem "lattelepjandi afætur á kaffihúsum í 101 Reykjavík" af því að afraksturinn verður ekki vegin í tonnum eða megavöttum.  

Skapar 1000 ársverk og á mikið inni