Nýjasta lekamálið.

Í ljósi fyrsta sunnudagsfundar Alþingissögunnar út af leka í DV á föstudagsmorgni má fara´að breyta orðtakinu "oft veltur lítil þúfa þungu hlassi" í "oft veltur lítill leki lúmsku hlassi" varðandi svonefnda "sniðgönguáhættu", sem þýðir á mannamáli það að eigendur gríðarlegra fjárhæða lokaðra í gjaldeyrishöftum komist undan með þessa peninga, strax í fyrramálið, verði ekki að gert.

Lekinn í DV var talinn geta valdið hamfaraflóði peninga úr höftunum.  

Alþingi nú er til taks,

ógn og skelfing vekur, 

að undankoma opnast strax

ef að DV lekur. 

Höftin hert til að liðka fyrir afnámi

Vesen, þetta með óæskilegt forystufólk launþega.

Nú er því haldið fram að launþegasamtök eigi ekki að velja sér fólk í forystu sem sé "pólitískt". Er þá átt við það forystufólk, sem er með óæskilegar vinstri skoðanir og að það eigi ekki að líða það að "Samfylkingin semji fyrir launþega."

Þetta hefði mátt athuga miklu fyrr. Alþingismennirnir Héðinn Valdimarsson, Hannibal Valdimarsson, Eðvarð Sigurðsson og Gvendur Jaki sátu allir á þingi þegar þeir stóðu í verkfallabaráttu og það hefur áreiðanlega verið til hinnar mestu óþurftar að þeir skyldu á sama tíma verið í forystu fyrir verkalýðshreyfinguna lungann úr síðustu öld. 

Allt voru þetta "helvítis kommar" eins og það var kallað, og það hefði nú verið munur að hafa núverandi valdamenn eins og Gunnar Braga Sveinsson til þess að stugga við þessu illþýði. 

Sýnir hvað þeir Ólafur Thors, Bjarni Ben og aðrir forsætisráðherrar síðustu aldar voru linir. 

Að vísu voru alþingismenn eins og Pétur Sigurðsson sjómaður, Guðmundur Hallvarðsson, Magnús L. Sveinsson og Sverrir Hermannsson í forystuhlutverkum í verkalýðsfélögum en þeir voru þingmenn Sjálfstæðisflokksins og því hið besta mál að hafa þá í forsvari launþega.

Að ekki sé nú talað um forystumenn bændasamtakanna og atvinnurekenda.   

„Það er okkar réttur að semja“

Líkt og Jón frá Ljárskógum og Lennon.

Jón frá Ljárskógum var yfirburðamaður á sínu sviði á blómaárum MA-kvartettsins í kringum 1940.

Á tónlistarsviðinu þá var hann var sem ljóðasmiður og tónlistaramaður í samanburði við aðra á á við Bubba, Pál Óskar og Mugison til samans. 

Það var nefnilega enginn annar slíkur þá á ferli hér á landi. 

Fögur og silkimjúk bassarödd Jóns "klæddi" og umvafði söng MA-kvartettsins og skapaði hljóm sem enginn annar kvartett hafði né hefur haft síðan.

Hugmyndaauðgi hans og sköpunarkraftur voru grunnurinn að viðfangsefnum kvartettsins, sem markaði alger tímamót í íslenskri tónlistarsögu, - var eitthvað alveg nýtt. 

Jón fékk berkla og lést kornungur úr þeim, langt um aldur fram og sárt tregaður af þjóðinni. MA-kvartettinn dó með honum og það leið áratugur frá síðasta nýju efnisskrá kvartettsins þar til nýir kvartettar náðu vinsældum meðal þjóðainnar.

Óhugsandi var að MA-kvartettinn gæti haldið áfram án Jóns. Ekki frekar en að Bítlarnir hefðu getað hafið nýtt blómaskeið saman, álíka öflugt og hið upphaflega, án John Lennons.

Er Paul McCartney þó enginn veifiskati á tónlistarsviðinum.

Félagar Jeremy Clarksons átta sig á mikilvægi hans í þríeyki í Top Gear, sem var óviðjafnalegt.

Munurinn á Jóni frá Ljárskógum og Lennon annars vegar og Clarksons hins vegar er sá að Clarkson er enn sprelllifandi og hefur vonandi lært af reynslunni.  

Top Gear-tríóið til Netflix?

Dapurleg mál liðinnar viku.

Atburðir síðustu viku voru sumir þess eðlis, að handritshöfundur sjónvarpsþátta hefði verið gagnrýndur fyrir of mikið hugmyndaflug, ef hann hefði sett þá niður á blað. 

Fyrir 30 árum sátu meira en 70% þjóðarinnar sem límd framan við sjónvarpið að horfa á Dallas, en slíkur þáttur hefði átt lítið roð í þá atburðarás sem í gang fór með fjárkúgunarmálum síðustu daga.

Varðandi þau er mikilvægt að hafa í huga þá höfuðreglu réttarfars lýðræðisríkja að hver maður skuli teljast saklaus, þar til sekt hans hefur verið sönnuð fyrir dómi, þar sem sú regla gildir að allan vafa skuli meta sakborningi í vil.

Það á við um alla aðila þessara mála þar til þeim lýkur.

En almennt séð er fjárkúgun réttilega metin til þungrar refsingar, sé hún sönnuð, og af þeim sökum er fjárkúgun blaðamanna sérstaklega dapurleg og skaðleg fyrir starfsvettvang, þar sem sannleiksleit og heiðarleg vinnubrögð eiga að vera æðsta boðorðið.

Sem betur fer hefur ekki fyrr komið upp á yfirborðið fjárkúgunarmál sambærilegt þessu og kemur vonandi ekki upp aftur. 

Almennt er það skilyrðislaus krafa, að fjölmiðlafólk birti og vinni á eðlilegan, heiðarlegan og sanngjarnan hátt úr þeim upplýsingum eða staðreyndum, sem það telur að eigi erindi við almenning.

Og sömuleiðis að nauðsynlegum upplýsingum sé ekki leynt. Þegar fjárkúgun er komin í spilið gerir það ekkert nema spilla málum.  

 

Pólitísk bellibrögð?