Askja hafði fengið að vera í friði 1967. En Gjástykki á að umturna.

Þegar tunglfararnir fóru í Öskju 1967 var það svæði ósnortið.  Alþjóðleg samtök áhugafólks um ferðir til mars völdu árið 2002 svæði í Gjástykki sem hentugt æfingasvæði fyrir marsfara framtíðarinnar.

Bob Zubrin, heimsþekktur forsvarsmaður samtakanna, hafði áður komið til landsins og verið í opnuviðtali í tímaritinu Time. 

En nefnd um skipulag miðhálendisins hefur einróma skilgreint Gjástykki sem iðnaðar/virkjunarsvæði fyrir um 45 megavatta virkjun í stíl Kröfluvirkjunar og Hellisheiðarvirkjunar. Og fyrir liggur einbeittur (brota)vilji virkjanafíkla og landeigenda gegn ósnortinni náttúru Gjástykkis. 

Hefðu tunglfararnir farið í Öskju 1967, ef svo hart hefði verið sóst eftir að reisa slíka virkjun þar að hún verið risin áður en þeir voru hér á landi?   

Barnabörn Armstrongs afhjúpuðu minnisvarða

Endurtekning á ástandinu í Þýskalandi eftir Versalasamningana.

Versalasamningarnir 1919 slógu því föstu að Þjóðverjar hefðu átt sök á heimsstyrjöld og afleiðingum hennar og að þess vegna væri réttmætt að neyða þá til að undirrita skilmála og greiðslur stríðsskaðabóta, sem þeim var ómögulegt að standa við.

Af þessu leiddi upplausnarástand og óeirðir í landinu, sem var jarðvegurinn fyrir nasismann og viðbjóð hans og leiddi til annarrar heimsstyrjaldar.

Undarlegt er að nú eigi að endurtaka þetta án þess að menn vilji læra neitt af reynslunni.

Hvorki 1919 né 2015 réttlætir "sekt" viðkomandi þjóðar og "ábyrgð" hennar á miklu tjóni, að hún sé leidd á höggstokk aðgerða, sem fyrirsjáanlega munu ekki ganga upp, heldur búa til enn verra ástand.  

Bensínsprengjurnar fljúga - myndskeið

Hlaut að koma um síðir.

Á ferðalagi um Arches þjóðgarðinn í Utah í Bandaríkjunum fyrir 16 árum mátti sjá rútuhótel á ferð og sú spurning vaknaði hvort eða hvenær þetta fyrirbæri kæmi til Íslands.

Nú hefur það loksins gerst og þessi hliðstæða skemmtiferðaskips, nokkurs konar skemmtiferðaskip á þurru landi, er komið í rekstur hér á landi.

Að því hlaut að koma og merkilegt að það skyldi ekki gerast fyrr.  

Rútuhótelið keyrir hringinn

Óraunsæispólitík á hæsta stigi.

Á dögum Willy Brandts kanslara Vestur-Þýskalands varð hugtakið realpolitik eða raunsæispólitík að áberandi stefi í stefnu lands hans.

Orðin "stjórnmál eru list hins mögulega" voru í hávegum höfð.

Þess dapurlegra er það þegar þessu er varpað fyrir borð í svokölluðu samkomulagi milli landa evrusvæðisins og Grikkja, sem er ekkert annað en afarkostir annars aðilans á hendur hinum og ekki aðeins það, heldur sérstaklega skammsýnar og óraunsæjar aðgerðir sem eru dæmdar til að mistakast og gera vandann enn meiri en hann er.

Og það er ekki bara kötturinn sem segir ekki ég varðandi það að leggja fram sinn skerf til að leysa málið með raunsæi að leiðarljósi heldur syngur kór evrulandanna með og sum smærri landanna kröftuglega.

Viðbrögð AGS segja sína sögu um það hvert er eðli þessa máls. Hluti þess hefur komið í ljós þegar litið er á það hvernig viðsemjendur Grikkja hafa sífellt hrakist undan úr einu samkomulagi í annað án þess að viðurkenna, að í raun geta Grikkir líka sett afarkosti varðandi það afleiðingarnar af því fyrir ESB ef landið verður gjaldþrota og evran gefin upp á bátinn.   

Samkomulag byggt á sandi

Ríósáttmálinn varla pappírsins virði?

Íslendingar ásamt flestum þjóðum heims undirrituðu Ríósáttmálann 1992 um sjálfbæra þróun og það að væri vafi um eitthvert atriði, skyldi náttúran njóta vafans. 

Þótt ýmislegt hafi áunnist á mörgum sviðum umhverfismála síðan 1992 er þegar á heildina er litið varla hægt að segja að sáttmálinn hafi reynst pappírsins virði. 

Enn er í gangi skefjalaus ásókn í helstu auðlindir jarðar og rányrkja á þeim, en rányrkja er andstæða sjálfbærrar þróunar. 

Enn síður er reglan um að náttúran skuli njóta vafans í heiðri höfð eins og sést á tengdri frétt á mbl.is. 

Af henni má ráða þá ógn fyrir mannkynið ef heldur fram sem horfir.

Við Íslendingar ættum að geta verið í forystu um að markmið og efni Riósáttmálans séu virt, en erum í hópi þeirra þjóða sem verst standa sig miðað við þá möguleika sem við höfum. 

Þegar vafi leikur á um virkjanir, eru þær ævinlega látnar njóta vafans en náttúran ekki. 

Þannig var það við Hellisheiðarvirkjun og þannig er ætlunin að það verði við virkjanir í neðri hluta Þjórsár svo að dæmi séu tekin.

Og á Íslandi er enn mest mengandi bílafloti í Vestur-Evrópu. 

Höfin í hættu við óbreytt ástand