Gott hjá Sigmundi Davíð.

Sigmundur Davíð Gunnlaugsson var meðal öflugustu manna, sem ollu straumhvörfum í hugsun okkar varðandi skipulag og byggingar í Reykjavík þegar hann kom heim með fjölmargar myndir og gögn um reynslu annarra þjóða varðandi slík mál og sýndi þær og útskýrði í sjónvarpi. 

Þetta var afar vel að verki staðið hjá honum og gagnaðist þeim málstað vel, sem hafði fyrst fest rætur hér á tíma Torfusamtakanna en átt erfitt uppdráttar oft á tíðum síðan.

Skipulag þess svæðis þar sem fyrsti landnámsmaðurinn lagði að landi hefur verið mér afar hugleikið alla tíð og í eina tíð sýndi ég hugmyndir um það hvernig þarna gæti verið aðstaða fyrir víkingaskip og til að líkja eftir þessari athöfn á hverju ári á sérstakri hátíð.

Til að svo megi verða verður að vera lágmarks rými fyrir hendi og hliðstæðu má til dæmis sjá við hið heimsfræga óperuhús í Sydney.

En nú virðist maður ganga undir manns hönd að byrgja fyrir útsýni til Hörpu, Kollafjarðar og Esjunnar með því að hrúga þarna niður byggingum sem eiga þar ekkert erindi.  

Gagnrýnir áform Landsbankans

Þegar mælirinn er fullur.

Blökkukonan Rosa Parks, íbúi í Montgomery í Alabama, hafði ekki komist í kast við lögin þegar hún var handtekin árið 1955 fyrir að óhlýðnast skipun um að hlýða lögunum, standa upp úr sæti sínu í strætisvagni og færa sig, svo að hvítur maður gæti sest þar í staðinn. 

Rosa var orðin 42ja ára þegar þetta gerðist og hafði aldrei kynnst öðru en kynþáttamisrétti frá því að hún mundi eftir sér. 

Hún hafði eins og venjulega sest í sæti, sem var ætlað blökkufólki, en þó með því skilyrði að hvítt fólk hefði ævinlega forgang á öllum sætum í strætisvagninum.

Skyndilega var eins og það slægi niður í huga hennar: Nú er nóg komið. Nú er ég búin að fá nóg af því að vera niðurlægð og auðmýkt hvern einasta dag.

Þess vegna sat hún kyrr og vék ekki sjálfviljug, heldur var flutt burtu með lögregluvaldi, þótt hún vissi, að á eftir myndi fylgja höfnun hinna hvítu, henni yrði neitað um vinnu, hún kæmist á sakaskrá og yrði dæmdur sakamaður.

Hún var búin að fá nóg.

1. desember 1955 var það Rosa Parks. Núna er það Sandra Bland. Hún var búin að fá nóg. Annars hefði hún varla svipt sig lífi.

Af hverju gengu þessar tvær konur svona langt?  Af hverju lét Rosa Parks ekki nægja að mótmæla misréttinu á þann hátt að hún færi ekki á sakaskrá?

Af hverju lét Sandra Bland ekki nægja að þola pyntingar og ofbeldi lögreglumannsins og sleikja sár sín á eftir í einrúmi?

Ástæðan er líklegast sú, að ef þær hefðu ekki gert það sem þær gerðu, hefðu þessi tvö atvik einfaldlega drukknað í milljónum svipaðra atvika og misréttið bara haldið áfram eins og ekkert væri og sama auðmýking og niðurlæging yrði áfram við lýði.

Sandra sá enga aðra leið til að hún öðlaðist þann rétt og þá virðingu sem hafði verið fótum troðinn. 

Harper Lee skrifaði Pulitzerverðlaunabókina "To kill að mockingbird" 1960 og í kjölfarið kom kvikmynd.  Í bókinni er hvítur maður hetjan sem bjargar lífi svarts manns, sem á að taka af lífi og fremja með því dómsmorð.

Bókin vakti mikla athygli og vonir um að kynþáttamisrétti yrði útrýmt. Hið góða og rétta ætti von um að sigra að lokum. 

Atburðir síðasta árs sýna hins vegar að veruleikinn er annar, og nú hefur verið gefin út bókin "Farðu og kallaður til varðmann" sem Harper Lee skrifaði 1957 en fékkst ekki útgefin þá, heldur bað útgefandinn hana um að skrifa aðra og jákvæðari bók.

Þessi fyrri bók er að vísu ekki eins vel skrifuð, en í henni er nöktum raunveruleikanum lýst og engin hvít hetja er í henni. Enda fékkst hún ekki gefin út eins og áður sagði.

Nú hefur hún loksins verið gefin út eftir þöggun í 58 ár. Það eitt sýnir hið raunverulega ástand og varpar líka ljósi á það, að þrátt fyrir vonir um að 21. öldin myndi færa mannkyninu réttlæti og umburðarlyndi, sem flest trúarbrögð boða sem megin stef, myndu þvert á móti þeir efna til ófriðar,illinda og styrjalda, sem lesa út úr trúarritunum það einstrenginslegasta og heiftúðugasta sem þar er að finna.     

„Ég grilla þig!“

Forgangur stóriðjunnar er eina ástæða raforkuskorts hjá okkur sjálfum.

Hvernig getur við Íslendingar, sem framleiðum fimm sinnum meira rafmagn en íslenska raforkukerfið þarf, lent í raforkuskorti? 

Á hina raunverulegu ástæðu er aldrei minnst þegar kyrjaður er samfelldur áróðurssöngur fyrir því sem brýnni nauðsyn að tvöfalda orkuframleiðslu Íslendinga fyrir árið 2025 með öllum þeim spjöllum á einstæðri íslenskri náttúru sem það muni kosta.  Annars verðum rafmagnslaus og förum aftur inn í torfkofana. 

Ástæðan blasir við þegar heildarmyndin er skoðuð: Stóriðjan hefur forgang og ný og ný erlend fyrirtæki "orkufreks iðnaðar" sem bætt er í hóp erlendra kaupenda eru þvílíkt trúaratriði að allt annað víkur. "Orkufrekur iðnaður" sem kaupir rafmagn á spottprís er samkvæmt orðanna hljóðan orkubruðl.

En í hálfrar aldar gömlum síbyljusöng er búið að búa til helgimynd utan um þetta fyrirbæri. 

Svo afgerandi er rányrkjuhugurinn að orka Hellisheiðarvirkjunar hefur á örfáum árum minnkað um 40 megavött, eða sem svarar tveimur Sogsvirkjunum og á eftir að minnka stanslaust héðan í frá.

En í staðinn fyrir að viðurkenna að það sé vegna siðlausrar fyrirframsölu á dvínandi orku, sem raforkan til okkar sjálfra kunni að minnka, á að fela það og bæta bara í varðandi virkjanahamaganginn handa stóriðjunni. 

Líkur á raforkuskorti eftir 2 ár

Upphaf á tvíburabróður Reykjanesskagans?

Vitað er um ýmis smágos á Reykjaneshrygg suðvestur af Reykjanesi, að þar hafi jafnvel komið upp nýjar eyjar og sjórinn brotið þær niður, til dæmis ein slík vorið 1783. 

Hugsanlegt sé, að eftir milljónir ára kunni að hafa myndast framlenging á Reykjanesskaganum til suðvesturs.

Af þessum sökum er fróðlegt að fylgjast með framvindu mála í Surtsey, sem er eina framlenging landsins til suðvesturs sem hefur staðist ásókn sjávar síðustu nokkur þúsund ár.

Er hugsanlegt að þarna sé að myndast framsókn nýs lands næstu milljónir ára?

Því getur enginn svarað nú, en svona spurning varpar ljósi á ljóðlínur Einars Ben: "Vort líf sem svo stutt og stopult er /  það stefnir á æðri leiðir". 

Merki um aukinn jarðhita í Surtsey