Tvíburajarðir Jarðar eru óendanlega margar.

Ef grunnur alheimsins er óendanleikinn/eilífðin eru tvíburajarðir Jarðarinnar óendanlega margar og sömuleiðis tvífarar okkar í tíma og rúmi. Og fjarhrif Helga Pjeturss kunna að vera staðreynd en ekki hugarburður.  

Þetta getur gefið mikla lífsfyllingu og hugarró, sem ég hef reynt að lýsa svona í útfararsálmi, sem ég hef sett saman. 

Síðari hluti sálmsins er svona: 

 

En ég  veit að orðstír lifir, 

ást og kærleiksþel. 

Sá, sem vakir öllu yfir 

æ mun stjórna vel. 

Vítt um geim um lífsins lendur

lofuð séu´hans verk. 

Felum okkur í´hans hendur

æðrulaus og sterk. 

Er líf á hinni „Jörðinni?“

Var hvort eð er í sjálfsvígshugleiðingum. Vitni dautt og málið dautt.

Nú á maður að fara að efast um að bloggpistill, sem ég skrifaði í gær, sé neitt nema tómt bull og getgátur hvað snertir Söndru Bland vegna þess að skortur var á "réttum" upplýsingum. Jafnvel rétt fyrir mig að játa mistök og biðja lögregluna í Texas afsökunar. 

Því að nú eru nýjar og "réttar" upplýsingar komnar fram og ekkert sem getur hrakið þær, því að málsefnið, Sandra Lee, er dautt.

Það er nefnilega búið að finna það út, að lögreglan vestra geti orðið laus allra mála vegna dauða hennar í fangaklefa.

Búið er að birta óhrekjandi gögn um að hún var hvort eð er í sjálfsvígshugleiðingum og hugsanlega að finna góða leið til að drepa sig svo að það liti sem best út fyrir hana.

Og segja löggunni frá því fyrirfram svo að eiðsvarnir hvítir menn gætu staðfest það eftir á.

Allt í fína lagi.

Að minnsta kosti hvað lögregluna snerti.

Færðar líkur að því að hún hafi ögrað lögreglunni með því að gefa ekki stefnuljós, hlýða ekki skipun um að slökkva í sígarettu og sparka síðan í lögreglumanninn svo að það væri öruggt að hún yrði handtekin og sett í fangaklefa þar sem hún gæti fargað sér, tryggt fyrirfram vitnisburð um þá ætlun sína og orðið fræg eftir dauðann.

Og til þess að ekki sæist á mynd nema að hluta til, hvað gerðist, að plata lögreglumannninn til þess að drösla sér út úr myndsviðinu þar sem mest gekk á, en sá hamagangur gat auðvitað allur verið henni að kenna. 

Pottþétt á líka að sjálfsögðu að vera, að vitnisburður lögreglumannanna og fangavarðanna er það eina sem mark er takandi á og það eina sem liggi fyrir.

Ekki hugsanlegur vitnisburður hjá sálsjúku blökkukvendi, sem hugsanlega var að framkvæma lymskulega sjálfsvígsárás á hvíta fólkið og sjálfsvígsárásir eru ekki vel séðar á okkar tímum. 

 

Það vitni nú dautt og því ekki hægt að yfirheyra það. Búið að klippa myndskeiðið til. Tilklippta myndskeiðið og vitnisburður löggu og fangavarða eru eina málsgagnið.

Svarta vitnið dautt og málið dautt.   

Var í sjálfsvígshugleiðingum

Elín hefur fullan rétt til að hafa skoðun á málinu.

Frá upphafi hefur íhaldssemi og staðnað hugarfar búið undir andófi gegn hvalaskoðun. Fyrst og fremst er hér um að ræða það gróna hugarfar, að "nýting" geti alls ekki falist í neinu öðru en að það skili einhverrri afurð, sem hægt er að mæla í þyngdareiningum. 

Svo gróin er þessi gamla hugsun, að meira að segja er flokkun í rammaáætlun byggð á henni og það eingöngu talin nýting náttúruverðmæta, ef um raforkuvirkjun sé að ræða. 

Svo dæmi séu tekin, er það aðeins talin nýting á fossum líkt og Gullfossi, Dettifossi, Aldeyjarfossi, Hvanngiljafossi, Dynk, Gljúfurleitarfossi, Farinu, Búðafossi og Urriðafossi ef þeir eru þurrkaðir upp og vatninu veitt í göngum inn í hverfla í stöðvarhúsum. 

Þess má geta, að í alvöru eru ráðgerðar virkjanir á öllum fyrrtöldum fossum nema kannski síst á Gullfossi og að í öllum tilfellum er nýting talin andstæða verndunar og því mikilvægari, af því að menn sjá ekkert peningalegt gildi í verndun.

Slík sjónarmið er alrangt og verndun ætti annað hvort að heita verndarnýting og virkjun orkunýting, eða að nefna flokkana virkjun og verndun. 

Það voru taldir "geimórar" þegar við Elín vorum starfsmenn á fréttastofu Stöðvar 2 og ég gerði frétt um fyrsta hvalaskoðunarbátinn á Höfn í Hornafirði. 

Nú koma meira en 200 þúsund manns til Íslands til að skoða hvali og hagsmunir hvalveiða og hvalaskoðunar skarast víða, hvort sem mönnum þykir það betur eða ver. 

Og ef dæmið snýst um að velja þar á milli er það fyllilega réttlætanlegt að meta hagsmunina. 

Til þess hefur Elín Hirst fullan rétt, þótt það sé eins og eitur í beinum þeirra, sem vilja meta hagsmuni hvalveiðanna meira en hagsmuni hvalaskoðunarfólks. 

Hvalaskoðun mikilvægari en hvalveiðar?