Frægasta setningin í Casablanca var aldrei sögð.

Þegar við Baldur Hermannsson vorum með spurningaþættina "Hvað heldurðu?" lentum við í vandræðum með fyrirbæri, sem er hliðstætt því sem Stefán Pálsson lýsir í tengdri frétt á mbl.is um meintan spádóm Fidels Castros fyrir 42 árum. 

Baldur stakk upp á þvi að kalla fyrirbærið "viðurkenndan misskilning", þ. e. að misskilningurinn eða ranghermið væri orðið svo fast í hugum fólks, að ef spurt væri um það og fólk svaraði tæknilega rangt, yrði samt gefið rétt fyrir svar sem byggðist á "viðurkenndum misskilningi."

Í úrslitaspurningu í einum þáttanna var maður spurður, á hvað Hamlet hefði horft þegar hann sagði hina frægu setningu: "Að vera eða vera ekki, það er spurningin."

Hinn aðspurði svaraði: "Hauskúpu" og fékk rétt fyrir, og með þessu svari unnu Eyfirðingar Þingeyinga.

En strangt til tekið var svarið rangt, því að í leikritinu horfir Hamlet á hauskúpuna á allt öðrum stað og mælir alls ekki þessi fleygu orð þá.

Það eru til fleiri svona fyrirbæri. Frægasta setningin í kvikmyndinni Casablanca er sögð vera: "Play it again, Sam."

En sú setning er í raun aldrei sögð í myndinni.

Ég hef orðið fyrir barðinu á þessu fyrirbæri. Fjöldi fólks hefur staðið í þeirri trú að fyrsti bíllinn minn hafi verið þriggja hjóla bíll.

En það er alrangt þótt jafnvel bekkjarfélagar mínir sumir úr skóla hafi farið að halda þetta með árunum.

Bíllinn, NSU Prinz, var með fjórum hjólum og þau voru meira að segja úti í hornum hans.

En afturglugginn var sveigður í hálfhring á afar sérkennilegan hátt og það hefur vafalaust truflað upplifunina.

Og einnig það, að í eina skiptið sem ég ók bíl á þessum árum í sjónvarpsupptöku, var það þriggja hjóla örbíll af gerðinni Messerschmitt 200, sem ég ók inn í sjónvarpssal í fyrsta Áramótaskaupinu 1966 og steig þar út úr honum til að fara upp á sviðið.   

 

Spáði Castro rétt fyrir 42 árum?

Og allt í fína lagi?

Fréttin hér á mbl.is um ástandið á húsaleigumarkaðnum er þess eðlis, að það verður að lesa hverja setningu með athygli. 

Fram að þessu hafa margir yppt öxlum yfir þessu ástandi og bara sagt að markaðurinn sjálfur verði að ráða fram úr máli, sem sé ekkert til að fara á límingunum yfir. 

Leigutakar eru auk þess minnilhluti í þjóðfélaginu sem öðrum hópum virðist skítsama um. 

Þegar "forsendubresturinn" margumtalaði var leiðréttur sátu leigjendur og aðrir minnihlutahópar eftir þótt þessi sami forsendubrestur hefði skilað sér niður til þeirra í gegnum húsnæðiseigendur í formi snarhækkaðs leiguverðs. 

Við má bæta, að húsaleigubætur miðast við svo lágar tekjur, að þúsundir fólks, sem ekki hefur lengur ráð á að leigja húsnæði, situr á hakanum. 

Slæmt ástand fer síversnandi og það blasir við að það mun halda áfram að versna. 

Á að trúa því að það sé bara í fína lagi að þetta stefni í þessa átt? 

Að þeir sem þurfa að leigja húsnæði megi bara éta það sem úti frýs í bókstaflegri merkingu? 

 

Slegist um íbúðir til leigu

Löngu horfið viðhorf erlendis lifir góðu lífi hér.

Sjá má á bloggsíðum andmælt því að ástæða sé að amast við akstri utan vega á borð við þann, sem mynd náðist af við Vatnsfellsvirkjun. Sjá má setningar eins og "þetta verður horfið í næsta sandroki". 

Þetta viðhorf hefur fyrir löngu verið kveðið í kútinn hjá siðmenntuðum þjóðum, meira að segja í landi frelsisins, Bandaríkjunum. 

Þar er víða lögð 130 þúsund króna sekt við því að kasta svo miklu sem einum sígarettustubbi eða einu karamellubréfi frá sér á víðavangi. 

Fyrir bragðið er hægt að vera gestur á milljón manna flughátíð í heila viku án þess að sjá svo mikið sem sígarettustubb eða tyggjóklessu neins staðar. 

"En þetta er nú bara sandur og dropi í hafið á víðlendum auðnum Íslands" er sagt. 

En þá horfa menn framhjá því að þúsundir jeppa eru á ferð um hálendi Íslands á hverju sumri og ef leyfilegt er að aka þeim öllum eins og hverjum sýnist hvar sem er, hvenær sem er og hve oft sem vera vill, verður það allt útbíað í svona spjöllum, sem eru, þrátt fyrir talið um að þetta sé "bara sandur" alger eyðilegging á þeirri upplifun af hálendinu sem sóst er eftir. 

Á meðfylgjandi mynd hér á síðunni sjást spjöll eftir spól í ljósum vikri, þar sem undirlaginu, svörtum vikri, var rótað upp yfir hvíta vikurinn. 

Hugsanlega mun það taka mörg ár eða jafnvel áratugi að svona jafni sig, og því furðulegt að sjá því haldið fram, að það væri bara hið besta mál að öllum væri leyfilegt að spóla þetta svæði, Krepputungu, út á þennan hátt. 

Þar að auki er umhverfið þarna algerlega einstakt og inni í Vatnajökulsþjóðgarð. 

 

 

Utanvegaakstur náðist á mynd