Ófrávíkjanleg regla í hnefaleikum.

Það er talin ófrávíkjanleg regla í hnefaleikum að dómarinn, viðstaddur eftirlitslæknir, þjálfari og aðstoðarmenn hnefaleikara eigi að setja líf og heilsu hnefaleikarans ofar öllu öðru. 

Þótt hnefaleikar séu þannig íþrótt að þetta sé augljóslega mjög mikilvægt, gildir það sama um allar íþróttir. 

Óteljandi eru þeir hnefaleikabardagar, þegar dómarinn hefur kallað lækni til, til þess að líta á meiddan leikmann til að úrskurða um bardagahæfni hans og ástand, og eftir það stöðvað bardagann. 

Um nokkurra ára skeið var það rauðhærð kona, læknir af íslenskum ættum, sem stöðvaði nokkra bardaga, en leyfði líka áframhald í öðrum, þar sem skurðir í andliti voru enn ekki orðnir það alvarlegir að hennar dómi, að ástæða væri til að stöðva bardagann. 

Í mörgum bardögum skoðaði læknir sama manninn í hverju hléi milli bardagalotanna, og ótal dæmi eru um það að dómari hafi stöðvað bardaga í miðri lotu og gert hlé, en eftir að hafa ráðfært sig við tilkvaddan lækni, leyft keppendum að berjast áfram það sem eftir var lotunnar.

Þegar það hefur gerst að dómari hefur stöðvað bardaga of seint hefur það þótt mikil hneisa.

Og síðan hafa komið fyrir tilfelli, þar sem dómari hefur verið talinn aðeins of fljótur á sér, en það er litið mun skilningsríkari augum.  

Bæði Muhammad Ali og Joe Frazier urðu að sætta sig við það á ferli þeirra, að þurfa að hætta keppni og klára ekki allar fyrirhugaðar lotur, vegna þess að þjálfarar þeirra leyfðu þeim ekki í hléi á milli lota að fara inn í næstu lotu. 

Eddie Futch, þjálfari Fraziers, skoðaði Frazier ásamt eftirlitslækni í horninu eftir 14. lotu í bardaga hans við Ali 1975, "Thrilla in Manila", og sá Futche, að Frazier sá ekkert lengur með öðru auganu og var að missa  sjónina líka á hinu, svo bólginn var hann. 

Í síðari hluta lotunnar hafði Ali geta raðað inn hverju högginu á fætur öðru, alls á annan tug án þess að Frazier kæmi vörnum við. 

Hinum megin í sínu horni sat Ali, og var á barmi þess að falla saman örmagna. Sagði eftir bardagann að þetta hefði verið það næsta, sem hægt hefði verið að komast dauðanum sjálfum.

Á þessum tímapunkti hefði Angelo Dundee, þjálfari Alis, getað beðið dómarann um að stöðva bardagann, en sá útundan sér að ástandið var jafnvel öllu verra í horni Fraziers, - þar var trúnaðarlæknirinn, - Frazier var að verða alveg blindur, og beið því eftir því að biðja um stöðvun þar til að bjallan glymdi.

Futch sagði við Frazier í horni hans að hann vildi stöðva bardagann.

"Já, en þrái svo heitt að halda áfram," andmælti Frazier.

Svar Futch varð fleygt: "Vinur minn. Mundu að eftir þennan bardaga mun frammistaða ykkar beggja verða í minnum höfð"og bað dómarann um að stöðva bardagann.

Þegar bardaginn var stöðvaður og Ali úrskurðaður sigurvegari, féll hann alveg saman í horni sínu og gat sig hvergi hreyft eða mælt orð frá vörum. 

 

Þessi bardagi er talinn mesti hnefaleikabardagi allra tíma.

Í bardaga Alis við Larry Holmes 1980 lét Dundee stöðva bardagann eftir 10. lotuna þótt Ali vildi óður halda áfram.

Dundee mat líf og heilsu Alis meira en stolt hans.  

 

Enn er Mourinho gagnrýndur

Merkilegt á öld tækninnar.

Merkilegt má heita á öld hvers kyns tækni að hægt sé að skora mark eins og það sem réði úrslitum í leik Liverpool og Bournemouty sl. mánudag. 

Maðurinn sem boltanum var spyrnt í áttina til utan af vinstri kanti var svo áberandi kolrangstæður að það er beinlínis óvenjulegt, eins og sést vel á kvikmyndinni af atvikinu. 

Margsinnis hefur bent á þann möguleika að við hliðarlínu geti dómarar eða línuverðir litið á mynd af einstökum atvikum, ef vafi leikur á um þau. 

En þessu hefur verið hafnað með ýmsum rökum, svo sem þeim að dómarar og línuverðir séu hluti af umhverfinu, sem leikið er í, rétt eins og vindur, ójöfnir á leikvelli, blautur og sleipur völlur o.s.frv. og að með notkun svona tækni sé verið að eyðileggja stemninguna. 

Á HM síðast var þó aðeins slakað á kröfunum um að viðhalda frumstæðum aðferðum þegar sérstök myndavél og tölvutækni voru notuð til að skera úr um vafa á því, hvort bolti hefði farið allur yfir marklínuna eða ekki. 

En það hlýtur að vera hægt að ganga aðeins lengra og hætta að ríghalda í gamaldags aðferðir, sem geta orðið til þess að eyðileggja leikinn miklu meira en það að dæma leikinn sem best. 

Sigurmark Liverpool ólöglegt

"Fuglar í skógi" og græðgi.

"Fuglar í skógi" voru orð sem duttu út úr Bjarna Benediktssyni, þegar rætt var um hin stórkarlalegu loforð Sigmundar Davíðs um 3-400 milljarða sem myndu detta úr höndum "hrægammanna" í hendur íslenskra kjósenda eftir kosningar ef Framsóknarmenn yrðu kosnir.

Nú er liðin rúm tvö ár síðan þessi ummæli voru sögð og skuldaleiðréttingaaðgerðirnar, sem gerðar voru í fyrra, byggjast enn að mestu á því að skattgreiðendur muni á endanum borga fyrir þær, en fólkið, sem fékk leiðréttingarnar, eru jú skattgreiðendur.

Öll hagvaxtarskeið hér á landi hafa orðið skammvinn og oftast var sagt að þau hefðu endað harkalega af ófyrirsjáanlegum ástæðum.

En þegar þau eru skoðuð nánar má sjá, að niðursveiflan eftir þau var í öllum tilfellum fyrirsjáanleg. 

 

Eyðslufíkn okkar olli því að á eftir hinum mikla uppgangi vegna stríðsframkvæmda 1940-45 skall á kreppa haustið 1947 sem entist út að Viðreisnarárunum, sem hófust 1960.

Aftur kom hagvaxtarskeið 1961-1967, sem að mestu var knúið áfram af gengdarlausri síldveiði Íslendinga og Norðmanna sem olli hruni stofnsins og færði okkur erfið ár eftir 1967.

2002 hófst hagvaxtarskeið sem knúið var áfram að stórfelldri árás á íslenska náttúru, meðal annars í rányrkju stórra jarðvarmavirkjana á Suðvesturlandi og framkvæmdum við Kárahnjukavirkjun, sem lauk 2008, en lok slíkra framkvæmda þýða, að allir sem fengu atvinnu við þær, missa vinnuna.

Það sama ár hrundi síðan spilaborg hinnar hrikalegu bankabólu og hörð ár tóku við.

Nú er enn eitt hagvaxtarskeiðið hafið vegna hundruða milljarða innspýtingar stórvaxtar ferðaþjónustu, og hugsunarhátturinn um að græða sem mest og trúa á endalausan hagvöxt, virðist ekkert hafa breyst, þótt dæmin frá 1947, 1967 og 2008 blasi við.

Við virðumst ekki geta lært neitt af máltækjunum að ganga hægt um gleðinnar dyr, að ekki er sopið kálið þótt í ausuna sé komið eða að öll dýrðin framundan geti verið "fuglar í skógi." 

 

Langt vaxtarskeið er hafið

Sannleikurinn er það fyrsta sem er drepið í stríði.

Þrátt fyrir vopnahléssamkomulagið í lok Kóreustríðsins 1953 er formlega í gildi stríðsástand á milli ríkjanna því enginn friðarsamningur hefur verið gerður. 

Það er orðtak að sannleikurinn sé það fyrsta sem er drepið í stríði en slík er áþreifanleg raunin í samskiptum Kóreuríkjanna, því að nýjasta yfirlýsing hins firrta leiðtoga Norður-Kóreu er sú, að þagga verði niður í "áróðri" Suður-Kóreumanna við landamæri ríkjanna eða öllu heldur vopnahléslínuna. 

Nú er það svo að áróður er oft byggður á ósönnum fullyrðingum og því illur í sjálfu sér ef gengið er langt í lyginni. En varðandi mismuninn á ástandinu í Norður-Kóreu og Suður-Kóreu þarf ekki annað en að segja sannleikann, og honum eru ráðamenn Norður-Kóreu sárreiðastir. 

Eitt besta dæmið um það að sannleikurin sé það fyrsta er drepið í stríð eru örlög Jesú Krists. 

Svar hans við lykilspurningu Pílatusar um það, hvaða erindi Kristur væri að flytja, - að hann væri "kominn til að bera sannnleikanum vitni" kostaði hann lífið á krossinum.  

N-Kórea undirbýr stríð