Tekur um margt fram verslunarmannahelginni.

Ef gestafjöldi í Gleðigöngunni og á Fiskideginum á Dalvík er lagður saman er hann líklega stærri en samanlagður fjöldi gesta á hátíðum verslunarmannahelgarinnar. 

En það er ekki það eina sem gerir þessa fyrstu helgi á eftir verslunarmannahelginni að jafn jákvæðu fyrirbæri og hún er. 

Bakkus, sem er svo aðgangsharður um verslunarmannahelgina, virðist víðs fjarri þessa helgi, og gleðin, jákvæðnin og uppörvunin eru einstök bæði norðan og sunnan fjalla og allir aldurshópar taka þátt í hátíðahöldunum, eins og maður varð áþreifanlega var við í göngunni á "Gleðijeppanum" í dag og sést á myndinni, sem var tekin úr honum á móts við M.R.  

Ég áttaði mig ekki á fjölbreytileika fólks og misjafnar aðstæður þess og kjör til fulls fyrr en í starfi stjórnlagaráðs, þar sem málefni margra hópa komu inn á borðið við samningu mannréttindakaflans. 

Í atkvæðagreiðslu í ráðinu var tillaga um að bæta transfólki inn í upptalninguna, sem er í mannréttindakaflanum til þess að hnykkja á réttindum helstu hópanna, felld með aðeins eins atkvæðis mun. 

Viðræður við talsmenn þessa hóps og fleiri opnaði mér alveg nýja sýn á nauðsyn þekkingar á þessum málum og umbótum. 

Fögnuðu fjölbreytileikanum

Þegar hafa orðið skemmdir.

Of seint var brugðist við til að koma í veg fyrir umhverfisspjöll á hinu viðkvæma svæði við Lakagíga. Mosinn er viðkvæmur og hæð yfir sjó það mikil að skemmdir á honum lagast víðast ekki fyrr en eftir marga áratugi, jafnvel aldir. 

Taka þarf upp vörslu á svæðinu við Tjarnargíg og upp við Laka og jafnvel að leggja göngupalla í viðbót við þann sem er við Tjarnargíg. 

Virðingarleysi fyrir svæðinu hefur komið í ljós á síðustu árum. 

Þannig var riðið með meira en 100 hesta um gígasvæðið fyrir rúmum áratug framhjá bannskiltum og forsvarsmenn reiðarinnar rifu kjaft eftir afrekið. 

Gígaraðir, myndaðar eftir ísöld og líka þær sem mynduðust undir jökli á ísöld og birtast okkur í formi móbergshryggja, finnast hvergi í heiminum nema á Íslandi. 

Ein þeirra, Eldvörp, er í aðeins nokkurra kílómetra fjarlægð frá Bláa lóninu, en tilvist þessarar gígaraðar er leynt og ekki eitt einasta skilti að sjá við veginn sem liggur að þeim, enda ætlunin að vaða í þá með raforkuvirkjun. 

Nú er stærsta gígaröðuin, hið einstæða svæði Lakagíga, komið inn í Vatnajökulsþjóðgarð og vonandi læra menn af reynslu annarra þjóða varðandi það hvernig á að vernda það og gefa þó sem flestum færi á að njóta þess ósnortins. 

Á myndunum með þessum pistli er horft yfir nyrðri hluta gígaraðarinnar, sem liggur frá fjallinu Laka langleiðina upp að Síðujökli. 

Lakagígar nálgast þolmörk

Stingur í stúf við áróður talsmanna áliðnaðarins.

Að undanförnu hefur farið fram sérkennileg deila á milli Ketils Sigurjónssonar orkubloggara og launaðra talsmanna áliðnaðarins um orkuverðið, sem fyrirtækin borga hér á landi. 

Ketill hefur flett ofan af upplýsingagjöf talsmannanna varðandi orkuverðið og meðal annars sýnt fram á að Alcoa og Norðurál borgi lægra verð en í Afríku, álfu arðráns og fátæktar.

Talsmennirnir hafa skrifað hverja blaðagreinina á fætur annarri um það hve vel fyrirtækin séu rekin, hvað gengi áliðnaðarins sé gott í heiminum og álverðið hátt og hvað álverin leggi mikið til þjóðarbúskaparins.  

Svo dettur allt í einu inn setning í einni frétt fyrir nokkrum dögum: Álverð hefur ekki verið lægra á heimsmarkaði í sex ár! 

Og síðan einn fréttaskýringaþáttur í fyrra um það að Alcoa borgi ekki krónu í tekjuskatt af ca 20 milljarða króna árlegum tekjum sínum, heldur komi gróðanum ósnertum úr landi með bókhaldsbrellum. 

Samkvæmt upplýsingum Ketils borgar álverið í Straumsvík heldur skárra verð fyrir orkuna en Alcoa og Norðurál þannig að það er í áttina að sanngjörnu verði, en nú kemur forstjórinn í Straumvík fram og lýsir því þannig, að álverið sé á heljarþröm vegna þess hvað Íslendingar séu frekir í viðskiptum með orku og vinnuafl. 

Slæm staða í Straumsvík