Léttvélar eru snilldartæki.

Svonefndar fisvélar eru margfalt ódýrari í rekstri en aðrar litlar einshreyfils flugvélar.

Heitið er ruglingslegt og þyrfti að breyta þvi, því að hin upprunalegu fis (ultralight) máttu ekki vera meira en 250 kíló á flugi.

Hið alþjóðlega heiti véla, sem mega vera allt að 450 kíló á flugi, er ekki ultralight, heldur LSA, eða Light sport aeroplane.

Ætti þess vegna frekar að kalla þær léttvélar til aðgreiningar frá fisum, sem eru til hér á landi og í öðrum löngum. .

Zenair léttvélin sem Morgunblaðsgreinin er um, ber tvo menn og er með vængraufar (slots) til þess að gefa henni sérstaklega magnaða eiginleika til hægflugs og stuttra lendinga og flugtaks.

Hún er á stórum dekkjum, sem er öryggisatriði á deigum og grófum lendingarstöðum, og það, að vera með nefhjól, gerir auðveldara að lenda í hliðarvindi og minnkar hættuna á að hún fjúki.

Viðhaldið er margfalt einfaldara og ódýrara en á þyngri einshreyfils flugvélum og þess vegna ryðja léttvélarnar sér til rúms.

En aðeins eru sæti fyrir tvo, - þess vegna er heitið "sport" í miðju alþjóðlega heitisins og flughraðinn ekki eins mikill og á stærri einshreyfils vélum.

Að hægt sé að fljúga á léttvél á einni og hálfri klukkustund milli Reykjavíkur og Akureyrar þarfnast því meðvinds.

Ætli 1:45 sé ekki nær lagi í logni.

 

Fisvélin leiktæki allt árið

Ali var alltaf á heimavelli.

Enginn skyldi vanmeta gildi þess að heyja íþróttaviðureign á heimavelli. En á löngum íþróttaferli, lenda allir til skiptis í því að spila á á heimavelli eða ekki.

Þess vegna er það hluti af þjálfun íþróttamanna að byggja upp hjá þeim ónæmi við andsnúnum áhorfendum og jafnvel að snúa hlutunum við og fá þá á band með sér.

Ken Norton, sem var annar af tveimur erfiðustu keppinautum Muhammads Alis, sagði í viðtali, að Ali hefði alla sína tíð verið snillingur í að gera útivelli að heimavöllum sínum í þeim sálfræðihernaði, sem var hluti af bardagaaðferð hans.

Í þriðju og síðustu viðureign Alis og Nortons voru áhorfendur á bandi Alis en púuðu á hann eftir bardagann, þegar honum var dæmdur naumur sigur á vafasömum forsendum.

En púið skipti Ali engu, bardaganum var lokið og Norton upplifði svipað og flestir aðrir mótherjar Alis, að jafnvel "heimavöllur" þeirra varð að heimavelli Alis.

George Foreman var mun dekkri á hörund en Ali, en samt tókst Ali að snúa dæminu við í hugum tugþúsundanna, sem voru viðstaddir "The rumble in the jungle" þannig að Ali væri fulltrúi svartra gegn fulltrúa hinna hvítu.

Ali fékk salinn allan í hléunum milli lota að hrópa einum rómi með sér: "Ali, bomaye!", "Ali, dreptu hann!"

Mörg dæmi eru um það að hugrakkur og djarfur íþróttamaður, sem átti mjög undir högg að sækja, og hafði áhorfendur á móti sér, sneri áhorfendum smám saman og fékk þá til að standa með sér.

Aldrei hefur jafn fámenn þjóð tekið þátt í úrslitakeppni EM, og það gæti alveg verið möguleiki á einhverju slíku fyrir íslenska liðið, ef það leikur og berst af lífi og sál með hjartanu.

„Óvænt“ tromp Ronaldos og félaga

Er að verða vandlifað?

Nú má sjá að sumir reka upp ramakvein á netinu vegna þess að fólk með múslimatrú hefur fengið aðgang að húsnæði um sinn, sem Fríkirkjan í Reykjavík hefur nýtt, og þarf að fara yfir tvær götur til þess að komast á milli kirkju og þessa húss.

Svo er að sjá af skrifum þessum að gagnrýnendur telji þetta húsnæði jafngilda vígðri kirkju og að þess vegna sé fólgin í því saurgun, helgispjöll og einskonar innrás að aðrir en kristnir menn megi eiga afdrep í húsi þessu.

Ef haldið er áfram með þessa röksemdafærslu fer að verða vandlifað fyrir marga hér á landi.

Um allt land má finna mannvirki, samkomuhús, skóla, íþróttahús, o. s. frv. auk samgöngumannvirkja á borð við jarðgöng og brýr, sem hafa verið sérstaklega vígðar af prestum og lýst yfir blessun guðs kristinna manna á þeim.

Sem reyndar er hinn sami Guð og Gyðingar og Múslimar trúa á.  

Eru þá ekki helgispjöll og innrás í íslenskt kristið samfélag fólgin í því að aðrir en kristnir menn noti þessi mannvirki,  úr því á óvígt húsnæði, sem fara þarf yfir tvær götur frá Fríkirkjunni, geti talist saurgað og vanhelgað með því að aðrir en kristnir menn komi þar inn? 

Ég hef flutt skemmtiatriði og verið með dagskrár í þessu húsnæði, meðal annars fyrir samkomu kennara við Menntaskólann og í tengslum við kristilegar athafnir, svo sem brúðkaup.

Hvað, ef einhver kennari við M.R. er múslimi eða trúlaus eða einhverjir í brúðkaupinu eru ekki kristnir? Á að banna þeim aðgang? Og hvers vegna ætti að banna Gyðingum og Múslimum, sem trúa á sama guð og kristnir menn að fara með helgitexta þarna frekar en til dæmis Hindúa og Búddatrúarmenn sem ekki trúa á sama guð?

Er ekki dálítið vandlifað ef svona á að hugsa?

Múslimar með aðstöðu hjá Fríkirkjunni

Hjólreiðar eru lyf fyrir marga.

Hjólreiðar hafa þann kost að þær geta falið í sér þægindi og sparnað jafnframt því að vera afar heilsusamlegar.

Það er mikill kostur hve nálægt ákvörðurstað er hægt að komast á hjóli, jafnvel alveg inn að ískápsdyrum eða inn í skrifstofu. Þótt hjólið fari hægar en bíll, vinnst tími upp á móti vegna þessara þæginda, einkum í þéttbýlli hlutum höfuðborgarsvæðsins.

Eftir að reiðhjól með rafhjálp komu til sögunnar er fokin sú afsökun að hljólreiðar séu of erfiðar, of þreytandi, sumum um megn, og að fólk komi í svitabaði í vinnu eða á fundi ef það er á hjóli. Þannig er það ekki ef um rafreiðhjól er að ræða. " 

Auk þess fela þær í sér hressandi útiveru og allt tal um að rigning hamli hjólreiðum á ekki við á þeim tímum þegar hægt er að smella yfir sig laufléttum hlífðarfatnaði.

Ef menn geta ekki notað fæturna til að hjóla, til dæmis vegna meiðsla, en geta staðið í fæturna, eru á boðstólum litlar, léttar rafskutlur, sem hvorki þarf próf á né að borga tryggingar. Í flestum slíkum tilfellum á fólk erfitt með gang og er afar seinfært, og þá sparar hjólið bæði tíma og fyrirhöfn.

Í myndinni sést rafhjólið Perla í forgrunni, ágætt dæmi um þetta, á stórskemmtilegri samkomu, sem nýstofnuð samtök, "Rödd náttúrunnar", héldu í húsakynnum forsetaframboðs Andra Snæs Magnasonar, fyrir viku. Á morgun klukkan 17:00 verður blásið þar til rapptónleika í fjáröflunarskyni.

Eftir rúmt ár á hjóli telst mér til að innan við tíu dagar hafi verið með veður sem hamlaði för á hjóli. Það eru um 3% daganna.

Vegna slits í hnjám hef ég ekki hlaupið í ellefu ár nema einstakan stuttan sprett, en þess í stað hlaupið upp stiga, sem felur í sér allt öðru vísi álag á hnén en hlaup á jafnsléttu eða undan brekku.

Þegar hæfilegt álag á hnén bættist við með hjólreiðunum var það reynsla mín, gagnstætt því sem ég hafði óttast, að ég varð heldur skárri í þeim en ekki verri en ég hafði verið áður.

 

„Það er lyf fyrir mig að hjóla“