Menn skipta ekki um hest í miðri á.

Mikið hefði nú verið gott ef Ulrik Wilbek hefði þekkt málsháttinn að menn skipta ekki um hest í miðri á. 

Danskir fjölmiðlamenn eru eðlilega æfir yfir því að Wilbek skyldi hafa orðað þetta eftir aðeins þrjá leiki á Ólympíumótinu, og að vera jafnvel að orða það aftur eftir að meistaratitilinn var í höfn. 

Þar með hefur viðhorf "handboltaspekinga" í Danmörku til Guðmundar heldur betur snúist frá því sem var þegar hann var harðlega gagnrýndur og menn hömuust á honum fyrr á ferli hans.

Guðmundur er með pálmann í höndunum og getur veitt sér þann munað að segja bara að það sé bara allt í góðu á milli hans og Wilbek.  

Brjálæði að brottrekstur hafi komið til tals

Af hverju heitir Krýsuvíkurvirkjun Austurengjavirkjun?

Fyrir 14 árum lauk tíma nýrra stórra virkjana í Noregi með yfirlýsingu Kjell Magne Bondevik forsætisráðherra, og þar með var tími nýrra stórra virkjana lokið á öllum Norðurlöndunum, - nema á Íslandi.

Síðan 2002 hefur virkjanaæðið hér á landi náð nýjum hæðum og ekkert lát er á því, ígildi tveggja Kárahnjúkavirkjana er á dagskrá.

Í Krýsuvík á að rísa virkjun, sem nefnd er Austurengjavirkjun. Skrokkölduvirkjun er í raun Köldukvíslarvirkjun.

Holtavirkjun er í raun Búðafossvirkjun, sjá mynd af honum.  

Af hverju mega þessar virkjanir ekki heita réttum nöfnum í stað nafna, sem segja fólki ekki neitt?

Kannski af því, að það sem almenningur þekkir ekki eru honum frekar alveg sama um. 

Með Krýsuvíkurvirkjun verður þessu stærsta náttúrulega hverasvæðí Reykjanesskagans og ósnortinni ásýnd Kleifarvatns, eina vatnsins á skaganum, fórnað fyrir óafturkræfa virkjun, sem felur í sér rányrkju, af því að ekki er gert ráð fyrir því að hún endist í nema 50 ár.

Með Skrokkölduvirkjun er virkjanasvæði Þjórsár og Tungnaár teygt 65 kílómetra inn á miðhálendi Íslands.

Með virkjunum í Neðri-Þjórsá verður brotin skuldbinding okkar Íslendinga í Ríósáttmálanum um að náttúran eigi að njóta vafans, - í þessu tilfelli varðandi eins stærsta laxastofn í Norður-Atlantshafi.

Reynt er að róa náttúruverndarflokk með því að nefna töluna 26 varðandi virkjanir í verndarnýtingarflokki.

En með hinum nýju virkjunum í orkunýtingarflokki verða 38 stórar virkjanir á Íslandi.

Það hallast því enn á. Þegar uglan skipti ostbitanum fyrir dýrin tvö í dæmisögunni, skipti hún alltaf skakkt til þess að geta byrjað að skipta upp á nýtt á þeim forsendum að þá yrði skipt jafnt.  

Með þessari aðferð tókst henni að éta allan ostbitann sjálf, en það virðist vera einbeittur vilji virkjanafíkla að nota svipaða aðferð. 

Leggja til að átta nýir virkjunarkostir bætist í orkunýtingaflokk

Ekki að marka háleit loforð. Rafbílaeigendur sviknir.

Fyrir meira en tveimur árum lýstu þáverandi forsætisráðherra og forseti Íslands því með fjálgum orðum a málþingi Verkfræðingafélags Íslands, hvað til stæði í því að rafvæða bilaflotann á Íslandi. Þar bar hátt að koma upp hraðhleðslustöðvum á helstu þjóðleiðum landsins. 

Ef eitthvað hefði verið að marka þessi orð væri nú mögulegt að aka á rafbílum um hringveginn og jafnvel vestur til Ísafjarðar.

En þeir, sem létu ginnast af þessum loforðum, hafa verið illa sviknir.

Hraðhleðslustöðvar eru komnar í Borgarnesi, á Sauðárkróki, á Selfossi og þar með eru stöðvar utan Reykjavíkur upp taldar.

Þetta þýðir í raun, að rafbílar komast ekkert út fyrir suðvesturhluta landsins.

Á norðurleiðinni vantar stöð einhvers staðar á svæðinu milli Holtavörðuheiðar og Víðigerðis í Víðidal, en ekkert bólar á þessari grundvallaraðgerð.

Eðlilegast hefði verið að reisa stöðvar við Staðarskála og í Varmahlíð, því að það er arfa vitlaust að rafbílum þurfi að aka norður á Sauðárkrók á norðurleiðinni og taka á sig 25 kílómetra krók.

Í fyrra var farin fyrsta ferðin á rafhjóli milli Reykjavíkur og Akureyrar til þess að hvetja til átaks undir heitinu "Orkuskipti - koma svo!" og sýna hve gríðarlegur munur er á orkugjöfunum, jarðefnaeldsneyti annars vegar og raforku hins vegar, en ekkert virðist geta þokað þessum málum áfram.   

Fyrsta rafmagnaða ferðin til Ísafjarðar

Hve nálægt uppgefinni eyðslu komast menn?

Uppgefnar eyðslutölur fyrir bíla hafa löngum verið æði langt frá reynslutölum hjá flestum bílum hér á landi. 

Fram að níunda áratug síðustu aldar var oftast notast við svonefnt DIN, það er, þýska staðalinn (Deutshe Industry Norm), en það þótt ekki nógu raunhæft og í staðinn var tekinn upp EEC-staðall, sem byggðist á fyrirfram ákveðnum blönduðum akstri. 

Einnig hann þótt ekki gefa nógu raunhæfa mynd, og í lok aldarinnar var tekinn upp EU-staðall, sem átti að gefa raunhæfari mynd. 

En raunin hefur orðið sú að síðustu ár hefur myndin enn bjagast, einkum við aðstæður eins og eru hér á landi, kalt loftslag og oft erfið færð á veturna, þegar notuð eru gróf vetrardekk sem auka eyðslu. 

Nú verður fróðlegt að vita hve nálægt uppgefinni eyðslu menn komast í sparakstri, þar sem sett eru hraða- og tímamörk sem líkja eftir raunverulegu ferðalagi. 

Þeir bílar í akstrinum, sem eru með lægstu uppgefnar eyðslutölur, eru með 3 til 3,8 lítra í utanbæjarakstri. 

Sú reynsla sem ég hef heyrt af er yfirleitt á þann veg að miklu muni á því, hve miklu bílar eyði í raun, og á þeirri eyðslu, sem framleiðandinn gefur upp. 

Honda PCX vespuhjólið, sem ég fór hringinn á, hefur verið gefið upp af framleiðanda með allt niður í 1,8 lítra á hundraðið, en eftir 2700 kílómetra fjölbreyttan akstur á svona hjóli hef ég aldrei komist niður fyrir 2,2 lítra í borgarumferð og 2,4 lítra úti á vegum, sem er reyndar afar lítil eyðsla. 

Bíllinn hennar Helgu er var ódýrasti og einfaldasti bíllinn á markaðnum, þegar hún keypti hann í hitteðfyrra, og á að eyða 4,4 lítrum í blönduðum akstri, en eyðir í raun miklu meira, - aldrei undir 6 lítrum innanbæjar. 

Það er mun minna en Jimny jeppinn hennar eyddi áður, en samt allt að þrisvar sinnum meira en hjólið mitt eyðir. 

Norður á sem minnstu eldsneyti