Þarf að taka betur á leikaraskap.

Leikaraskapur í knattspyrnu setur allt of mikið mark sitt á íþróttina og þarf að taka betur á þessum ósóma. 

Mikið væri gaman ef myndir væru til af leikmönnum hér um árið, svo sem Elmari Geirssyni, sem hlupu upp úr hverri tæklingunni af fætur annarri í stað þess að stefna beinlínis að því að láta sig detta með miklum leikrænum tilburðum og leika þjáningarhlutverk með miklum tilþrifum, veltandi um í grasinu.

Þetta minnir mig á sögu, sem Hemmi Gunn heitinn sagði mér af leik á Akureyri þar sem Hemmi var í öðru liðinu og einhver litríkasti, besti og þekktasti knattspyrnudómari landsins, Magnús Pétursson, var dómari.

Hermann fékk eitt sinn boltann og brunaði með hann í átt að marki andstæðinganna, en þar hrinti harðvítugur varnarmaður honum af miklum fautaskap, svo að Hemmi féll við og missti af boltanum.

Hermann spratt á fætur og átti von á að dómarinn flautaði, en hann lyfti ekki einu sinn flautunni.

Hemmi hljóp til Magnúsar og spurði hann af hverju hann hefði ekki flautað.

Magnús svaraði: "Það var ekki að sjá á viðbrögðum þínum að það hefði verið brotið á þér.

Skömmu síðar fékk Hermann boltann og brunaði með hann fram á svipuðum slóðum og í fyrra skiptið, en aftur sýndi varnarmaðurinn sama fautaskap og fyrr svo að Hermann féll, en í þetta skiptið kútveltist hann á vellinum og engdist af sársauka.

En Magnús flautaði ekki heldur í þetta skiptið.

Hemmi staulaðist þá á fætur, haltraði til Magga og kvartaði sáran: "Af hverju flautaðirðu ekki núna?"

Magnús svaraði í aðvörunartón: "Hermann, engan leikaraskap!"   

Dæmdur í leikbann fyrir leikaraskap

Allt í einu get ég átt von á þremur símtölum í stað eins.

Á innan við sólarhring hefur staða Geirfinnsmálsins tekið mikilli breytingu gagnvart mér, raunar meiri en í marga áratugi á undan,, því að við mig hafa rætt í trúnaði tvær manneskjur sem ekki hafa árætt að koma fram í fjóra áratugi vegna Geirfinnsmálsins, en gætu hugsanlega gert það nú og upplýst um mikilvæga þætti málsins. 

Í báðum tilfellum var mér tjáð, að forsendan fyrir því að ég yrði gerður að trúnaðarmanni og mér greint frá mikilsverðum atriðum væri sú að ég lofaði algerri þagmælsku og nafnleynd.  

Ég er sérstaklega hugsi eftir síðara samtalið og var raunar sem þrumu lostinn við að heyra það sem við mig var sagt. 

Báðar þessar frásagnir finnst mér afar trúverðugar. 

Segja má að með þessu hafi málið þrefaldast gagnvart mér, - ég get átt von á þremur símtölum um að það, að viðikomandi ætli að gera vitnesku sína opinbera, - í stað þess að hafa verið fram að þessu víðbúinn einu slíku símtali. 

Áhrifin eru tvíbent; annars vegar djúp hryggð yfir því hvaða ljósi þessi nýju trúnaðarviðtöl varpa á meðferð málsins fyrir 40 árum, og hryggð yfir því ef innihald þess, sem mér var sagt frá, kemst ekki upp á yfirborðið  , - hins vegar viss léttir við við það að bókin Hyldýpið virðist hafa hreyft við fólki, sem býr yfir mikilvægri vitneskju um þessi mál, svo að von sé um þau verði tekin upp og bætt úr þeim ágöllum og mistökum sem gerð voru. 

Á erfitt með að trúa frásögninni til fulls

Merkur hluti af sögu þjóðlífs okkar.

Einhyrningur Páls Óskars Hjálmtýssonar er og verður hluti af sögu þjóðlífs okkar sem væri vel þess virði að geyma, þótt risastór sé.

Vonandi verður hægt að finna honum stað, en ef það tekst ekki strax, er spurningin hvort hægt væri að búta hann þannig í sundur og geyma hann á fleiri stöðum en einum, að hægt væri síðar að setja hann saman og finna honum verðugan geymslustað.

 

Hvílíkt framtak hjá Páli Óskari! 

 

Vill geyma einhyrning Páls Óskars