Bakslag, eins og 1930?

Síðsumars 1929 virtist flest stefna á þann veg hjá þjóðum heims, að þær væru að jafna sig af eftirköstum heimsstyrjaldarinnar 1914-18. 

Árangur svonefndra Locarno-samninga 1925, þar sem forystumenn Breta, Frakka og Þjóðverja stillltu saman strengi og náðu samkomulagi um vesturlandamæri Þýskalands, inngöngu Þjóðverja í Þjóðabandalagið og fleiri atriði, var að koma í ljós, skárri sambúð þjóða, uppgangur hjá iðnaðarþjóðum og aukin bjartsýni á framtíðina. 

Miklar tækniframfarir og atburðir á borð við einflug Lindbergs yfir Atlantshafið voru uppörvandi. 

Gríðarlegur uppgangur á öllum sviðum í Bandaríkjunum hafði jákvæð áhrif langt út fyrir landamæra þess lands. 

En á einum októberdegi 1929 kom óvænt bakslag, þetta hrundi til grunna í verðbréfahruninu í Wall Street og í hönd fór tíu ára löng kreppa, sem hafði hræðileg áhrif á efnahag allra þjóða, einkum iðnaðarþjóðanna. 

Eitt af einkennunum var, að í stað frjálsrar verslunar og millilandaviðskipta, færðust þau hratt í far aukinna hafta, tolla, þjóðernishyggju í stað alþjóðahyggju og vaxandi ýfinga á milli þjóða.

Japanir urðu fyrstir til að beita afmörkuðum hernaði 1931, Ítalir í Abbessíníu (Eþíópiu) og spánskir fasistar, (falangistar) í borgarastyrjöld 1936-39.

1937 réðust Japanir inn í Kína, Ítalir inn í Albaníu vorið 1939, og síðar það ár hófst Seinni heimsstyrjöldin.  

Höftin hér á Íslandi færðu okkur að vísu ótrúlega fjölbreyttan iðnðað heima fyrir í skjóli tollverndar, og svipað gerðist víða erlendis, en áratug eftir styrjöldina komust menn að þeirri niðurstöðu að í heildina var það skaðlegt, að vörur væru ekki framleiddar þar, sem það væri hagstæðast.

Nú virðist vera að koma bakslag í verkaskiptinguna í alþjóðaviðskiptunum sem fært hefur hundruðum bláfátæks fólks í þróunarlöndunum kjarabætur vegna dreifingar framleiðslunnar, því að stjórnmálamenn og öfl, sem nærast á óánægju hinna tekjulágu á Vesturlöndum, njóta nú vaxandi fylgis.

Af þeim meiði er velgengni Donalds Trumps sprottin, og fylgi boðbera meiri innbyrðis tekjudreifingar, bæði til vinstri og hægri, svo sem Bernie Sanders, skýrist líka að hluta til af þessu.    

 

Mótmæltu fríverslun við Bandaríkin

Ekki jarðskjálfti við Hellisheiðarvirkjun?

Leikmaður, Sigurður Sigurðarson, spáði fyrir um jarðskjálftann, sem nú er orðaður við Hengilssvæðið.

Hann benti á líkindi þess, að niðurdæling, sem verið hefur í gangi á vegum Hellisheiðarvirkjunar, væri orsök jarðskjálftahrinu, sem nú skekur Hvergerðinga.  

Sigurður tengdi sem sé jarðskjálftann við Hellisheiðarvirkjun, en heppilegra þykir í fréttum um málið að nefna það virkjunarsvæði "Hengilssvæðið". 

Í sama bloggpistli fjallar Sigurður um líkindi þess að sjö stiga jarðskjálfti verði beint undir stóriðjusvæðinu á Bakka við Húsavík, en þar er annar af tveimur hættulegustu jarðskjálftastöðum landsins. 

Ef slíkt gerist má reikna með að sagt verði, að jarðskjálfti hafi orðið á Tjörnessvæðinu. 

 

Jörð skalf á Hengilssvæðinu

Sáttir við eigin stöðuveitingar en ekki annarra.

Stjórnmálaátök, bæði innan flokka og utan, bjóða oft upp á tvískinnung og mótsagnir. 

Þegar Viðreisnarflokkarnir svokölluðu höfðu verið við völd í tólf og hálft ár, náðu stjórnarandstöðuflokkarnir meirihluta og alger umskipti urðu í stjórn landsins. 

Öll valdaár Viðreisnarstjórnarinnar höfðu stjórnarherrarndir verið gagnrýndir harðlega fyrir að stunda miskunnarlausar stöðuveitingar í eigin þágu. 

Svo komust vinstri flokkarnir að, og þá brá svo við að þeir tóku upp svipaðar stöðuveitingar. 

Sú stjórn sat í þrjú ár, og við næstu stjórnarskipti varð aftur sveifla í stöðuveitingum. 

Það, sem var einna athyglisverðast, voru þau rök, sem alliri beittu, nokkurn veginn þessi: 

Við erum ekki að veita stöður pólitískt, heldur að koma í veg fyrir að hinir geri það og andæfa misbeitingu þeirra. 

Í tilfelli vinstri stjórnarinnar heyrði maður þessi rök: Hinir, eru búnir að misnota aðstöðu sína í svo mörg ár, að það er skiljanlegt að á stuttum valdatíma okkar neyðumst við til að koma fram einhverju mótvægi. 

Sáttir við eigin smölun en ekki annarra