Eigum að leiðrétta rangfærsluna um "100% endurnýjanlega orku".

Í fyrsta bloggpistli þessarar bloggsíðu fyrir rúmum áratug var það rakið, hvernig orka gufuaflsvirkjana til raforkuframleiðslu væri ekki endurnýjanleg eins og staðhæft væri í síbylju hvarvetna hjá okkur, heldur væri þetta alrangt. 

Í forsendum gufuaflsvirkjana væri ekki gert ráð fyrir meiri endingu en í 50 ár, en það væri fjarri því að teljast sjálfbær þróun, næði ekki einu sinni endingu margra kolanáma. 

Þetta er í raun rányrkja, þegar horft er fram til næstu kynslóða. 

Síðan þá hefur þessi síbylja eflst og margfaldast. Svo langt gengur það, að það fyrsta sem blasir við erlendum ferðamanni, þegar hann gengur inn í inngang Leifsstöðvar er níu metra löng og þriggja metra há mynd þar sem þetta er fullyrt stórum stöfum:  

"Velkomin í land hinnar endurnýjanlegu orku."

Og vinstra megin á myndinni er smærri texti, svohljóðandi:

"Á Íslandi framleiðum við alla okkar raforku með endurnýjanlegum orkugjöfum." 

Tvær milljónir erlendra gesta á hverju ári ganga beint inn í þessa rangfærsllu á fyrstu metrum Íslandsferðarinnar og rangfærslan er það síðasta sem kveður grandalausan ferðamanninn þegar hann fer af landi brott. 

Og myndefnið, með stórfelldustu lemstrun einstæðrar náttúru, sem möguleg er hér á landi, er í hrópandi ósamræmi við ósnortna fegurð þess sem helst dregur erlent ferðafólk til landins!

Nú þegar hafa virkjanasvæðin Svartsengi-Reykjanes og Nesjavellir-Hellisheiði sigið um allt að 18 sentimetra og orkan dvínað um fjórðung. 

Ekki veit ég hve oft hefur verið fjallað um þetta mál hér á bloggsíðunni síðustu tíu árin með nákvæmlega engum árangri. 

2007 var ég 67 ára. Nú er ég 77 ára. "Hvað er þá orðið okkar starf í tíu sumur?"

Og miðað við árangurinn í þessi tíu ár virðist ekki mikil von til þess að þessari hraksmámanarlegu alltumlykjandi síbylju verði hrundið næstu tíu ár. 

Það eru því meiri líkur en minni til þess að ég verði ekki meðal lifanda eftir tíu ár.

Ég verð því að vera því viðbúinn að lifa ekki þann dag þegar sannleikurinn í þessu máli fái viðurkenningu. 

Merkilegt er hvað þessi rangfærsla er lífseig og færist jafnvel í aukana. 

Einungis er um það að ræða að nefna töluna 75 prósent í stað 100% og væri 75% talan meðal þeirra allra hæstu í heiminum. 

En, nei, lengi lifi rangfærslan stóra! 

 

Stóriðjan beri kostnaðinn

Vantar 125 cc flokkinn hér á landi.

Létt vélhjól með vélarstærðina 125 cc falla í sérstakan flokk úti í Evrópu eftir því sem mér skilst. Unglingar geta farið ári fyrr en ella að aka slíkum hjólum og er þessi flokkur stundum kallaður "æfingaflokkurinn." 

Þessi stærðarflokkur er talinn hagkvæmur vegna sérstöðu hans varðandi getu og hagkvæmni og að rétt sé að láta hann njóta þess þegar reynt er að liðka fyrir umferð og minnka umferðarteppur og umferðartafir af völdum fjölgandi og stækkandi bíla. 

Vélarstærðin ein gerir það að verkum að hámarkshraði þessara hjóla er í kringum hámarkshraðamörkin hér á landi, 90 km/klst og þyngdin er svipað öryggisatriði, yfirleitt á bilinu 100 - 130 kíló, en lengri og dýrari 125cc hjól geta orðið 160-180 kíló.

Af þessu tvennu, miklu lægri hámarkshraða og miklu minni þyngd, leiðir að þessi hjól eru bæði auðveldari í meðförum og hættuminni en stærri hjól og vegna hinnar sérstöku flokkunar þeirra eru þau víða langvinsælustu vélhjólin, enda sparneytustu hjólin á markaðnum með rauneyðslu á 2,2-2,4 innanbæjar en 2,4-2,7 á þjóðvegum. 

Fyrir þá, sem vilja hjól sem getur fylgst með umferðarhraðanum hvar sem er en er þó með hámarksöryggi, er þetta upplagður ferðamáti sem minnkar einn og sér eyðslu og kolefnisspor um meira en helming miðað við sparneytnustu bíla, sem eru fjórum til fimm sinnum dýrari og þyngri. 

Stærsti kostur vespulaga hjóla með góðri framrúðu er skjólið sem lagið veitir fyrir vætu og vindi. 

Þennan flokk vélhjóla vantar hér á landi, því að allt tal um einhverjar "séríslenskar aðstæður" sem geri svona flokkun ómögulega, er út í hött. 

Um það get ég borið vitni eftir rúmlega árs notkun hjóls af þessari stærð í hverri einustu viku að vetri og sumri. 

Hin mikla samkeppni vélhjólaframleiðenda í þessum flokki veldur því að úrval svona hjóla er mjög mikið.  

Léttustu hjólin eins og Honda Vision, Suzuki Adress og Yamaha deligth,  eru sum með um 110 cc 8-9 hestafla vélar, ná samt 85-90 km/klst hraða, eru um 100 kíló og myndu kosta allt niður í 350 þúsund krónur ný. 

Algengustu hjólin eins og Honda SH, PCX og Forza, Suzuki Burgman 125, Yamaha N-Max og Kawasaki J125 eru með 12-14 hestafla 125 cc vélar, ná 95-105 km/klst hraða og kosta 550-1100 þús krónur. ný. 

Dýrari hjólin eru 15-30 sm lengri en hin og kallast erlendis "sofa"soooters, vegna þess að með lengingunni verða hjólin þægilegri ferðahjól og með allt að tvöfalt meira farangursrými. 

Lögbrot að aka aflmeiri bifhjólum á stígum

Þungi rafhlaðna er meginvandamál í notkun rafbíla.

Þungi rafhlaðna og vandinn við að viðhalda orku rafknúinna farartækja á ferðum þeirra er meginvandamálið, sem leysa þarf varðandi það akipta um orkugjafa. 

Sem dæmi um þetta viðfangsefni má nefna, að í meðalstórum rafbíl á borð við Renault Zoe, sem hefur í reynd drægni upp að 250 kílómetrum, vega rafhlöðurnar 300 kíló. 

Ef þetta eldsneyti væri dísilolía í svipuðum bíl, þyrfti aðeins 8 kíló af henni til að skapa jafn mikla drægni. Á móti kemur að vísu að vélbúnaður og drifbúnaður rafbíls er miklu léttari en samsvarandi bíls, sem knúinn er jarðefnaeldsnayti, en samt nemur þungamunurinn í heild meira en 200 kílóum. 

Ofan á þetta bætist, að fram að þessu hefur endurnýjun orkunnar á ferðalögum eða í daglegri notkun verið tímafrekari þegar um rafmagn er að ræða en þegar um jarðefnaeldsneyti er að ræða. 

Þessi munur fer þó minnkandi, og athyglisverð yrði sú lausn, sem þegar hefur verið framkvæmd í Tapei, stærstu borg Tævans, að skipta rafhlöðunum út á skiptistöðvum á svipaðan hátt og ferðafólk endurnýjar gaskúta á bensínstöðvum. 

Nafn tævanska fyrirtækisins, sem hefur sett upp skiptikerfi um alla Tæpei-borg og nágrenni hennar, er GoGoRo, og á kynningarmyndbandi þess fyrirtækis má sjá, hvernig fólk rennir á rafhjólum sínum upp að utisjálfsölum sem líkjast gosdrykkjasjálfsölum, setur greiðslukort í sjálfsalana, tekur út tvær hlaðnar rafhlöður og skiptir með þeim út tveimur tæmdum rafhlöðum í hjólinu. 

Þetta tekur innan við mínútu, - styttrri tíma en að setja bensín á bíl, og er að sjálfsögðu aðeins brot af hraðhleðslutíma rafbíla. 

Gallinn við þessa aðferð tengist þunga rafhlaðnanna, því að á rafbílum yrði heildarþyngd hinna útskiptu rafhlaðna of mikil til þess að þetta yrði hagkvæmt. 

Sem aftur leiðir hugann að því hve tveggja hjóla farartæki hafa yfirburði yfir fjögurra hjóla farartæki hvað þyngd snertir. 

Af tengdri frétt á mbl.is er erfitt að ráða hvort rafhlaðnaverksmiðja Northvolt sé stærsta verksmiðja í Evrópu, jafnvel stærri en stærstu bílaverksmiðjurnar í álfunni, eða hvort þetta sé stærsta rafhlöðuverksmiðja álfunnar. 

Hið síðarnefnda virðist líklegra. 

Stærsta verksmiðja Evrópu í Svíþjóð

Liggur í augum uppi.

Það er svo gerólíkt að stjórna reiðhjóli eða vélhjóli miðað við það að stjórna bíl, að það liggur í augum uppi að noktun bílstjóra á snjallsímum veldur miklu fleiri slysum en notkun reiðhjólamanna eða vélhjólamanna. 

Þann tíma sem liðið hefur síðan ég skipti yfir í það að nota nær eingöngu rafreiðhjól og létt Honda vespuhjól til ferða, hef ég oft séð bílstjóra vera á kafi í símanotkun í umferðinni, en hvorki reiðhjólafólk né vélhjólafólk. 

Aðstæðurnar eru einfaldlega það ólíkar að niðurstaða sérstakra rannsókna á þessu sviði leiða afgerandi niðurstöðu í ljós. 

Eins og áður hefur komið fram hér á síðunni vegur ölvun þyngst hjá hjólafólki, og banaslysatíðni hjá vélhjólamönnum er þrefalt meiri en hjá bílstjórum. 

Númer tvö er að vera ekki með lokaðan hjálm og númer þrjú að vanrækja að vera nánast sjúklega tortrygginn út í alla aðra í umferðinni og reikna með að þeir geti tekið uppá næstum því hverju sem er. 

Fjórða og fimmta atriðið er að búa yfir nógri færni og valdi á farartækinu og hafa tilskilin réttdindi, þar sem þeirra er krafist. 

Holland er frægt fyrir miklar hjólreiðar, enda landið einstaklega vel til þeirra fallið og rannsóknir þar í landi því vafalaust marktækar.  

Myndin var tekin í Hollandsferð í gær. 

Snjallsímar sjaldan orsakavaldurinn