Pawel vann mjög gott starf í C-nefnd stjórnlagaráðs.

Stjórnlagaráð skiptist í þrjár nefndir, og var Pawel Bartoszek formaður C-nefndarinnar. 

Hennar beið svo vandasamt verkefni varðandi kosningaákvæðin í stjórnarskrá, að fyrirfram var það gefið upp í 900 blaðsíðna gögnum undirbúningsnefndarinnar að vel kæmi til greina að fresta því að breyta kosningalögunum og kjördæmaskipaninni á þeim fjórum mánuðum sem til þess fengjust. 

Í c-nefndinni áttu sæti fulltrúar með svo gerólík sjónarmið að fyrirfram virtist um vonlaust verkefni að ræða. 

Einn nefndarmanna hallaðist til dæmis að því að landið yrði eitt kjördæmi með vali kjósenda til að skipta atkvæði sínu og dreifa því að milli frambjóðenda og lista. 

Annar vildi fjölga kjördæmum og viðhalda misvægi atkvæða vegna aðstöðumunar af landfræðilegumm veðurfræðilegum ástæðum. 

Einn fulltrúi hallaðist að því að velja Alþingismenn með slembiúrtaki úr þjóðskrá. 

Í byrjun settu menn fram mismunandi hugmyndir, og ég lagði mig fram um að ná fram sameiginlergri lausn, - stillti upp ýmsum möguleikum, til dæmis að hafa 25 einmenningskjördæmi og að 40 þingmenn yrðu landskjörnir til að ná jöfnuði á milli atkvæða á bak við hvern mann hjá öllum flokkum.  

Ari Teitsson stillti líka upp mismunandi hugmyndum. Pawel reyndist afar laginn við að samræma hugmyndirnar og leita lausna, og það var ekki ónýtt í því sambandi, að hann og Þorkell Helgason voru í allra fremstu röð íslenskra sérfræðinga og reiknimeistara á þessu sviði. 

Útkoman varð að mínu mati einstaklega vel heppnuð, þar sem beint persónukjör var aðalatriðið sem og jafnt vægi atkvæða. 

Skylt fyrirkomulag er að finna í Hollandi, en ég er ekki frá því að þessi íslenska lausn hafi verið á heimsmælikvarða. 

Þegar hugað var að því að álagsprófa módelið þurfti ekki að fara langt; Þorkell og Pawel gátu gert það manna best. 

Það er eftirsjá að mönnum eins og Pawel á þingi, mönnum sem hafa lag á að sætta og samræma ólík sjónarmið og laða fram hæsta samnefnarann frekar en þann lægsta. 

 

Eins og að aftengja sprengjur

5 flokka stjórn sat til enda kjörtímabils 1991. Mesti sigur nýs flokks var 1942.

Þrennt hefur vantað í umræðuna á þessari kosninganótt eða hefur þurft nánari skýringar. 

1.

Þrástagast hefur verið á því að aldrei hafi áður setið fimm flokka stjórn í landinu. Það er ekki rétt. Hér hefur einu sinni verið fimm flokka ríkisstjórn. 1989 var flokkum í ríkisstjórn fjölgað úr fjórum upp í fimm og stjórnin sat til enda kjörtímabilsins 1991. Þótt aðeins einn þingmaður sæti í meirihlutanum fyrir stjórnmálaflokkinn Samtök um jafnrétti og félagshyggju, var það viðurkenndur stjórnmálaflokkur, sem Stefán Valgeirsson stofnaði og bauð fram fullgildan framboðslista fyrir í Norðurlandskjördæmi eystra í kosningunum 1987. Hinir fjórir flokkarnir í stjórn voru Framsóknarflokkur, Alþýðubandalag, Alþýðuflokkur og þingmenn úr Borgaraflokknum, sem stofnaður var 1987. Steingrímur Hermannsson forsætisráðherra sagði síðar, að það hefði tekið jafn mikinn tíma hjá sér að hafa Stefán góðan og alla hina aðilana að stjórninni til samans.  

2. 

Talað hefur verið um "stærsta sigur nýs flokks í stjórnamálasögu landsins ef Miðflokkurinn fær 11% fylgi. Það er ekki rétt. Sameiningarflokkur alþýðu - sósíalistaflokkurinn, var stofnaður 1938 og bauð fyrst fram í næstu Alþingiskosningum í júlí 1942 og fékk þá 16,2% fylgi ef ég man rétt. Nútíma stjórnmálasaga Íslands hófst ekki við lýðveldisstofnun, heldur eftir að Ísland varð fullvalda 1918. Hið rétta er að gengi Miðflokksins verður það mesta hjá nýjum flokki í lýðveldissögunni ef fylgið verður meira en 10,9%. Það verður ekki af flokknum skafið og ekki heldur hitt, að það er hreint ævintýri og jaðrar við kraftaverk að koma svona framboði á koppinn með jafn góðum árangri með aðeins þriggja vikna fyrirvara. 

3. 

Rætt var um að hér á landi væri ekki nein hefð til fyrir því í stjórnmálum að mynda meirihluta með einum fleiri flokkum en þyrfti, eins og gert hefur verið í Finnlandi. En í borgarstjórn Reykjavíkur var myndaður meirihluti fjögurra flokka 2014, þótt aðeins þrjá flokka þyrfti til. Það var snjall leikur hjá Samfylkingu og Bjartri framtíð að láta ekki nægja að kippa annað hvort Vinstri grænum eða Pírötum inn til þess að mynda átta manna meirihluta, heldur kippa þeim báðum inn svo að meirihlutinn varð níu menn. Þetta þýddi einfaldlega að hvorki Píratar né Vinstri grænir gátu fellt meirihlutann einir og sér, og auk þess var komið í veg fyrir að einn borgarfulltrúi í meirihlutanum gæti fellt hann með því að ganga úr skaftinu. 

Verður erfitt að mynda ríkisstjórn