Minnstu flygildin gefa oft mesta gleði.

Skiljanlegur finnst mér áhugi Crampa Dave gamla á því að fljúga svifvæng og telja þá upplifun hafa gefið sér einna mesta lífsnautn á langri ævi. 

Það blundar nefnilega í mörgum manninum að geta flogið eins og fugl, og alla tíð hefur mig dreymt það að geta flogið, að vísu hvorki hátt né langt, án þess að hafa vængi. 

Þegar vélknúnir svifvængir komu til sögunnar varð það strax draumur minn að kaupa einn slíkan og hafa hann pakkaðan niður í farangursgeymslu bíls míns, tilbúinn til notkunar hvar sem væri. 

Sá draumur varð ekki að veruleika og verður ekki héðan af í jarðlífinu. 

Sá galli er á svifvæng, hvort sem hann er vélknúinn eða ekki, að fætur flugmannsins eru lendingarbúnaður (landing gear) og það er verra að skemma slíkan búnað á sjálfum sér heldur en venjulegan lendingarbúnað loftfars. 

Fyrr á árum hefði að vísu verið hægt að nota eigin lappir til þess arna, en nú er eins gott að ofgera ekki uppslitnum hnjám. 

En næst þessum draumi komst ég þegar ég fékk mér örfis (ultralight) af gerðinni Challenger árið 1989, sem ég nefndi "Skaftið".

Ég fór strax að fljúga því um allar trissur, allt frá Gufuskálum, Hornbjargsvita, Vestmannaeyjum (golfvöllurinn) og Hornafirði og inn á hálendið og yfir það. 

Á annarri myndinni hér á síðunni flýgur Skaftið yfir rústunum af stórri ratsjárstöð á Straumnesfjallai á Hornströndinni. 

Afraksturinn varð sægur af kvikmyndum og ljósmyndum, sem teknar voru úr þessu fisi fyrir fréttir og sjónvarpsþætti. 

Og meira að segja rataði það inn í einn af þáttum Top Gear með Jeremy Clarkson. 

Þá var gaman að nota hendurnar eins og vængi í kveðjuskyni þegar flogið var á brott, líkt og sést á á neðri myndinni, sem ég ætla að setja hér á síðuna. 

Slíkar handahreyfingar áttu vel við þegar flogið var inn í loftrými þúsunda fugla og andað að sér ilminum frá söltu hafinu og þangi og gróðri á ströndinni. 

Hreyfillinn í Skaftinu bræddi úr sér 1999 og hangir það nú uppi í loftinu á Samgöngusafninu í Skógum. 

Flygildið er aðeins 120 kíló og ber 120 kíló. 

Ég áttaði mig á því hve létt það var þegar stór mávur flaug í fyrsta fluginu á því þvert í veg fyrir mig í logni, og Skaftið kipptist aðeins við það að fljúga í gegnum kjölfarið frá fuglinum. 

Skaftið varð að miðpunkti í helmingi bókarinnar "Fólk og firnindi - stiklað á Skaftinu", sem kom út árið 1994. 

Nú er Crampa Dave allur og heimurinn er einum mögnuðum manni fátækari, sem megnaði að gæða líf sitt upplifun og gleði á sinn sérstaka hátt.

Það gerðist ekki á alveg hættulausan hátt en mikið skil ég hann vel og öfunda hann af því að hafa náð að glæða líf sitt og annarra birtu og lífsgleði.  

Blessuð sé minning hans. 

 

Tæknideild skoðar svifvæng Grampa Dave

Lágmark að kunna íslensku í móttökunni.

Þeir sem starfa við móttökuna í hótelum og fyrirtækjum eru andlit fyrirtækjanna og oftast fyrsti og síðasti tengiliðurinn við gestina. 

Það er hægt að deila endalaust um útbreiðslu enskunnar á kostnað annarra tungumála, en einhverjar lágmarkskröfur verður þó að gera varðandi það, að á lykilstöðum í hverju fyrirtæki sé manneskja sem talar tungumál landsins, sem fyrirtækið er í.  

Það er að vísu mikið hagræði fólgið í því að sem flestir kunni það alþjóðlega tungumál, sem enskan er orðin, en stundum felst mismunun í því að þegar verið er að semja eða ræða um hluti, njóti annar aðilinn þess að enskan sé hans móðurmál, en hinn ekki. 

Þannig þykir það sjálfsagt mál þegar leiðtogar þjóðríkja ræðast við um viðkvæm og erfið mál, að báðir tali móðurmál sitt, jafnvel þótt báðir kunni ensku, og að notaðir séu túlkar.  

Að öðrum kosti standi þeir ekki jafnfætis, heldur geti annar aðilinn hagnast á aðstöðumuninum, og það sé ótækt þegar verið er að semja um mikilsverð mál og mikla hagsmuni. 

Heyra má raddir um að vegna smæðar þjóðar okkar sé ekki hægt að gera sömu kröfur um notkun íslenskunnar hér og notkun á þjóðtungum margfalt fjölmennari ríkja. 

Jafnvel talað um að því fyrr sem íslenskan sem tungumál sé lögð niður, því betra. 

Einnig að það sé okkur fjötur um fót að þurfa að kunna fleiri tungumál en flestar aðrar þjóðir. 

Þetta eru afar veik rök, svo ekki sé fastar kveðið að orði. 

Þannig tala fleiri spænsku í heiminum en ensku, og meira en fjórum sinnum fleiri tala kínversku en ensku. 

Ýmsar þjóðir þurfa að læra fleiri tungumál en Íslendingar, svo sem Svisslendingar, og ekki hafa verið færð að því rök að það hafi háð þeirri þjóð að neinu leyti.

Þjóð, sem skrifaði bókmenntir á fornri grundvallartungu norrænna mála og eignaðist Nóbelskáld, sem skrifaði verk sín á íslensku, þarf ekki að vera haldin minnimáttarkennd vegna þjóðtungu sinnar, heldur getur þvert á móti verið stolt af henni.  

Brjálaður vegna skorts á þýsku

Þarna hefði ég viljað vera, en gat það ekki.

Eftir áratuga kynni af Baldvini Jónssyni hef ég miklar mætur á þeim manni. Ekki spillir fyrir, að hann er frændi Helgu, konu minnar, og hefur ætíð reynst afar ræktarsamur í hennar garð og mín.

Frændrækinn maður, Baldvin.  

Fyrir löngu var búið að ákveða að ég tæki þátt í kvikmyndatökuferðalagi fyrir þættina "Ferðastiklur" dagana 9.- 14. ágúst, og því miður vildi svo til, að upptökurnar fóru fram eins langt frá Reykjavík og hugsast gat. 

Því átti ég ekki kost á að koma til afmælisfagnaðar hans. 

Baldvin hefur alla tíð verið alveg einstaklega hugmyndaríkur, framtakssamur og drífandi maður og það var til dæmis einskær heppni, að hann skyldi vera í lykilstöðu á Stöð 2 þegar við Sigurveig Jónsdóttir gerðum þar 50 sjónvarpsþætti um umhverfismál undir heitinu "Aðeins ein jörð."

Stuðningur og skilingur Baldvins var afar mikilvægur þegar hann studdi þetta verkefni með ráðum og dáð,  og ekki spillti fyrir að hafa mann til að afla hugmyndinni fylgis, sem hafði eins landsfrægan, mikinn og lipran talanda og Baldvin. 

Fyrir þetta og ótal annað verð ég honum ævinlega þakklátur og óska honum velfarnaðar inn í áttunda áratug ævinnar. 

Baldvin Jónsson 70 ára - MYNDIR