KRISTINN HALLSSON - FÁGAÐUR LJÚFLINGUR.

Ofangreind orð koma í huga við að minnast Kristins Hallssonar söngvara. Fleira mætti nefna: Létt lund, smekkvísi, fágun og færni.

Hann var ákaflega músíkalskur og í þau skipti sem við ferðuðumst saman var hann einstaklega ljúfur ferðafélagi sem lyfti undir lífsgleði samferðamannanna.  

Ég heyrði Kristin aldrei syngja nokkurt lag öðruvís en vel. Ef ég ætti að nefna eitt lag, sem hann söng svo vel að ég get ekki ímyndað mér að nokkur geti sungið það betur, er það lagið Sverrir konungur.

Það er hrein unun að heyfa hvernig Kristinn syngur þetta lag. Það ætti að vera skylda í tónlistarkennslu hvers manns að hlusta á þennan flutning hans.

Þetta er eitt besta dæmið sem ég þekki um það hvernig söngvarar ná að syngja lög þannig að enginn getur gert betur, sungið svo miklu betur en aðrir að það er nánast vonlaust fyrir aðra að reyna við lagið.

Nokkur dæmi: Sigurður Ólafsson / Kveldriður, - Elly Vilhjálms / Ég vil fara upp í sveit, - Vilhjálmur Vilhjálmsson / Söknuður, - Vera Lynn / We´ll meet again, - Patsy Cline / Crazy.

Hlátur Kristins var óvenju smitandi og húmor hans sömuleiðis. Ég veit að hann hefði haft húmor fyrir því að ég upplýsi nú, að í laginu Hláturinn lengi lífið heyrði ég fyrir mér í Kristni og reyndi að líkja eftir rödd hans og hlátri á eftirí setningunni: "...sumir drynja rokur (umm hu! Hu! Hu! Hu!)..."

Ég gat ekki hugsað mér nokkra rödd sem túlkaði betur innilegan hlátur.

Þannig lifir Kristinn í minningunni sem snillingur sem miðlaði til okkar hinnar af gnægtarbrunni listar sinnar og ljúfu lífsgleði.

Fyrir það vil ég þakka honum með þessum línum og votta hans nánustu dýpstu samúð.  

 

ELLERT OG ÓSKOÐUÐU NÁTTURUPERLURNAR.

Í blaðagrein lýsir Ellert Schram kynnum sínum af Urriðafossi og vill koma honum til varnar. Mikið vildi ég óska að þessi drenglundaði og góði maður skoðaði líka Gljúfurleitarfoss, Dynk og stóru fossana sem verða þurrkaðir upp þegar Jökulsá í Fljótsdal verður beisluð. Að ég ekki tali um svæðið við Leirhnjúk og Gjástykki sem og mörg fleiri fyrirhuguð virkjanasvæði.

 Grein Ellerts lýsir í hnotskurn hvernig þekking á því hvaða náttúruverðmætum á að fórna fyrir smánarfé hefur áhrif á mat fólks.

Þess vegna hefur það verið og verður helsta keppikefli hinna virkjanafíknu stóriðjusinna að koma með öllum ráðum í veg fyrir að fólki séu kynntir allir málavextir áður en vaðið er áfram á svipaðan hátt og verið hefur.

Því miður er þegar búið að ræna Dynk, magnaðasta stórfoss Íslands 40 prósentum af vatnsmagni sínu. Og samt hygg ég að Ellert myndi nota stærri lýsingarorð um hann en Urriðafoss ef hann kæmist að honum og nyti afls hans og fegurðar.

Áfram Ellert! Það var gott að fá þig á þing.

VERSLUNARMANNAHELGIN AÐ BREYTAST.

Það stefnir í að það verði úrelt að vera með fréttamenn í beinum útsendingum fyrir og um verslunarmannahelgina. Síðastliðinn föstudag var ekkert meiri umferð út frá Reykjavík en um venjulega helgi. Verslunarmannahelgin er að ganga í gegnum breytingaskeið breyttra tíma og það á sér hliðstæður.

Um miðja síðustu öld blómstruðu héraðsmót stærstu stjórnmálaflokkanna. Síðan kom breyttur tími og Sumargleðin ríkti frá 1972-86.

Enn breyttust tímar, samgöngur bötnuðu, úrval af myndefni til heimanota jókst og fólk lagðist í utanlandsferðir.

Frá því um 1960 hefur verslunarmannahelgin borið ægishjálm yfir aðrar sumarhelgar en tímarnir breytast enn, æ fleiri fara í sumarhús um hverja helgi, fólk hefur fleiri tækifæri til að fara í helgarferðir en áður var.

Ýmis bæjarfélög hafa skynjað þessar breytingar með því að brydda upp á hátíðum aðrar helgar sumarsins, Humarhátíð, Fiskidaga, Írska daga o. s. frv.

Verslunarmannahelgin er hálfum mánuði eftir að sumarhitinn nær hámarki og oftar bjóða helgarnar á undan upp á betra veður. Það er því hið besta mál að þær eflist og verði jafnokar verslunarmannahelgarinnar.

Verslunarmannahelgin hefur verið gósentíð íslenskra fjölmiðla í heila viku á hverju sumri undanfarin ár en nú held ég að fjölmiðlarnir verði að fara að endurskoða hlutföllin á milli umfjöllunar þeirra um þessa helgi og annarra helga sumarsins.  

Útihátíðir í gamla stílnum hafa hopað, - sú var tíðinn að 10 þúsund manns voru í Húsafellsskógi, Atlavík og í Galtalækjarskógi.

Galtalækjarhátíðin þraukaði, - fyrsta embættisverk núverandi forseta Íslands var að koma þangað 1996 en síðan eru ellefu ár breytina á högum fólks.  

Þjóðhátíðin í Vestmannaeyjum er sennilega eina hátíðin sem ekki mun hverfa, - hún er byggð á 130 ára hefð og ef hátíðargestum fækkar niður í það sem var fyrir 50 árum er það bara í góðu lagi, - þá verða það fyrst og fremst Vestmannaeyingar sjálfir sem verða í Herjólsdal og hátíðin komin í gamla klassíska Eyjahorfið.

Þannig fannst mér hún alltaf best og sönnust.

Og meðal annarra orða: Ef Árni Johnsen gerði eitthvað af sér sem kynnir árið 2005 sem átti að vera ástæða til að víkja honum til hliðar, - af hverju var það ekki gert í fyrra, heldur fyrst nú?

Mér finnst ég finna lykt af málinu og furða mig á þessu.

Í hitteðfyrra fauk þessi vísa hjá mér í orðastað Árna eftir að hönd hans hafði snert Hreim söngvara:

Mitt fylgi er feikna sterkt.

Ég er frægur víða um lönd

og get ekki að því gert

þótt menn gangi mér á hönd.

 

Margmenni á heimsmeistaramóti í traktorsralli á Flúðum

EITT HINNA 20 "STRÖNGU" SKILYRÐA.

Siv Friðleifsdóttir þáverandi umhverfisráðherra gerði mikið með hin tuttugu "ströngu" skilyrði, sem hún gerði fyrir Kárahnjúkavirkjun, þ. m. t. skilyrði um vatnsheld göng. Eitt skilyrðanna var brandari, krafa um að fyrirtækið ylli sem minnstu raski í þeirri þriggja metra fjarlægð sem berggangur í Valþjófssstaðafjalli væri frá framkvæmdasvæðinu.

Þetta var byggt á prentvillu, - gangurinn er í þriggja kílómetra fjarlægð! Hin "ströngu" skilyrði kostuðu Landsvirkjun líklega ekki nema um eitt prósent af kostnaði við virkjunina.

Sett var sem skilyrði að grunnvatnsstöðu yrði ekki raskað "marktækt" með gangagerðinni. Orðið "marktækt" er að sjálfsögðu matsatriði og miklu meira vatnsrennsli í göngunum en búist var við olli víst kannski ekki svo "marktækum" breytingum á grunnvatnsstöðu að hægt verði að hanka Landsvrikjun á því. 

Nú notar Landsvirkjun þetta vatnsrennsli á lokasprettinum til að fylla hluta ganganna og flýta fyrir verkinu.

Sú aðgerð er svosem ekkert meira á skjön við skilyrðið en vatnsrennslið hefur verið allan þann tíma sem göngin hafa verið boruð.

Hafi fyrirtækið brotið gegn þessu skilyrði er vatnsfylling ganganna aðeins endahnúturinn á því, - hið meinta ólöglega vatnsrennsli er beislað í lokin.  

Ég hef undanfarin misseri fylgst eins vel með vatnsstöðunni í vatnakerfinu á yfirborði þess hluta Fljótsdalsheiðar sem göngin liggja undir og sé ekki svo "marktæka" breytingu á tjörnum og lækjum að hægt sé að hengja Landsvirkjun fyrir það að svo komnu máli þótt brotið sé gegn hinu "stranga" skilyrði um vatnsheld göng sem vatn úr jarðlögum renni hvorki út úr né inn í.

Landsvirkjun hefur áratuga reynslu af því að fara eins létt framhjá "ströngum" skilyrðum og loforðum og hún kemst upp með og nýta sér umdeilanleg ákvæði sem hægt er að túlka og teygja út og suður. 

Fyrir nokkrum árum var gefin út fróðleg bók um Blönduvirkjun þar sem þetta kemur átakanlega fram. En slíkar upplýsingar og bókin sjálf vöktu enga athygli.

Þetta koma of seint fram, og því er skákað í því skjólinu að eftir á leggi menn ekki í að rukka fyrirtækið um efndir loforða og uppfyllingu skilyrða.

Fyrirtækið hafði lag á að setja landeigendur og bændur sem hagsmuna áttu að gæta vegna Blönduvirkjunar í vont ljós og láta þá líta út sem algera eiginhagsmunaseggi.

Þannig var þeirri sögu dreift sem víðast að smalakofarnir sem virkjunin lét reisa fyrir bændurna væru þvílíkar hallir að sérherbergi væri fyrir hvern smalahund!

Jafnvel þótt smalakofarnir hefðu verið hallir hefði kostnaðurinn við þá aðeins numið örlitlu broti af virkjunarkostnaði.

En aðferðin svínvirkar og á að virka núna þegar landeigendum á virkjanasvæðinu í Neðri-Þjórsá er boðið GSM-samband og lagfæring á veginum að hinum horfna Urriðafossi.

Þar eystra segja menn að Landsvirkjun hafi beitt sér fyrir því gagnvart Vegagerðinni og Símanum að láta þessar framkvæmdir eiga sig.

Er það tilviljun að vegurinn að Urriðafossi er með þeim lökustu sem finnast á Suðurlandi?

Ofangreint er ekki hugsað sem sérstakt níð um Landsvirkjun. Hjá því fyrirtæki vinnur fjölmargt gott fólk sem er aðeins að framkvæma það sem stjórnvöld hafa ákveðið og reynir að gera það eftir bestu getu.

En við eigum öll Landsvirkjun og hljótum að hafa rétt til að vera ósammála ýmsu sem fyrirtækið gerir og vilja að öðruvísi sé staðið að málum á ýmsa lund. Vinur er sá er til vamms segir.

 

 

 

HVER SEM ER, HVAR SEM ER OG HVENÆR SEM ER.

Þetta var fyrirsögn á bloggi hjá mér fyrir nokkrum vikum og sagan endurtekur sig. Stundum er sagt í hálfkæringi við menn sem lenda í svipuðu og maður sjálfur: Velkominn í klúbbinn. Þetta er gert til að hughreysta viðkomandi og sýna honum samstöðu. Ég finn til samkenndar með Eiði Smára og vil bæði hughreysta hann og votta samstöðu en því miður er fjarri því að ég geti boðið neinn velkominn í þennan "klúbb" þeirra sem hafa orðið fyrir fyrirvaralausri árásum á götum Reykjavíkur.

Ekkert lát er á þessari óöld, einum misþyrmt í fyrradag, annar laminn í gær, - hver er næstur?

Eiður Smári er kurteis maður og ljúfur og segir að sér finnist þetta leiðinlegt. Ég tek undir honum hvað það varðar en þetta er ekki bara leiðinlegt, - það er ekki líðandi að fólk sé í meiri hættu í okkar góðu borg en í glæpahverfum erlendra stórborga.   

Veist að Eiði Smára