Ótrúleg tilviljun eða klaufaskapur?

Það eitt að einhver sé staddur nálægt vettvangi morðtilraunar eða morðs sannar svo sem ekkert endanlega að viðkomandi sé hinn seki. 

En það verður hins vegar að teljast ótrúleg tilviljun ef satt er, að af tveimur, sem grunaðir eru um að hafa saman staðið að tilræði í Bretlandi, skuli annar vera háttsettur foringi í rússnesku leyniþjónustunni og hafa farið að eigin sögn sem ferðamaður að skoða einmitt þessa borg og einmitt þessa daga í stuttri ferð þegar sá atburður átti sér stað að fyrrum "svikara" við leyniþjónustuna voru brugguð banaráð. 

Jafnvel þótt gögn sanni ekki sekt hans, er málið afar vandræðalegt fyrir Pútín sem nánast einvald í Rússlandi og fyrrum yfirmann hjá rússnesku leyniþjónustunni, ekki síst með tilliti til fyrri ummæla hans um "svikara" við málstað leyniþjónustunnar og Rússland og með tilliti til fjölda morða á rússnesku andófsfólki. 

Gegnir raunar furðu, ef satt er, að Skripalmálið skuli vera svona vaxið, því að maður hefði haldið að það hefði átt að vera betur dulbúið hverjir meintir tilræðismenn væru. 

Tvennt blasir þó við, hvernig sem málum er háttað:  Atvikið hefur fælingarmátt gagnvart hugsanlegum "svikurum" og andófsmönnum gagnvart Pútín og ef aftur verður látið til skarar skríða, verður betur um hnúta búið eins og raunin hefur reynst í fyrri morðum á andólfsfólki í Rússlandi, svo sem Önnu Politkovskaju. 

Tilræðismaðurinn rússneskur foringi

Ætti að byrja að safna fyrir öðrum göngum?

Við tímamót varðandi Hvalfjarðargöng er hægt að velta upp mörgum spurningum varðandi framhaldið. 

Því hefur verið velt upp að umferðin um göngin sé þegar orðin svo mikil, að það kalli á önnur göng við hliðina innan fárra ára. 

Ef þau göng verða lögð þannig að leiðin til Akraness lengist en leiðin vestur, norður og austur styttist, auk þess sem öryggið verði mun meira í nýjum göngum og þar samanlagt með göngunum tvennum, vaknar spurningin um fjármögnun á slíkri þjóðþrifaframkvæmd.

En ný göng verða varla fjármögnuð nema með veggjöldum í gegnum þau. 

Skoða má með því að rannsaka væntanlega þróun næstu 20 árin, hvort það myndi borga sig að leggja ekki niður gjaldheimtu við núverandi göng, heldur annað hvort halda henni áfram eða að taka hana fljótlega upp aftur. 

Sem sagt: Að skoða heildardæmið allt til 2040. 

Ef niðurstaðan verður sú, að ný göng hljóti að verða að koma og þar af leiðandi jákvætt fyrir útkomuna að hætta ekki gjaldtöku, vaknar hins vegar spurningin um það hvort hægt yrði að treysta því að ríkisvaldið freistist ekki til að taka af þeim peningum og nota til einhvers annars. 

Því miður eru alltof mörg dæmi um það að ríkið hafi svikist um að láta eyrnamerkt fé fara þá leið sem ætlunin var. 

Þegar öll þau dæmi eru dregin fram í dagsljósið er ekki að undra að fólk beri takmarkað traust til stjórnmálamanna. 

En kjósi þá sömu samt áfram. 

Sem aftur leiðir hugann að pælingum Guðmundar Steingrímssonar í blaðagrein í gær þess efnis að í raun hljóti kjósendur undir niðri vera að fá útrás fyrir vantraust á þeim sjálfum. 

Fagna því að fá göngin í ríkiseigu

Spurning með heyrnartólin hjá hjólreiðafólki og gangandi fólki.

Eitt vanmetnasta tækið á venjulegu reiðhóli er bjallan. Hún hefur verið mikilvæg alla tíð vegna þess öryggishlutverks, sem henni er ætlað að gegna. 

En tvennt ógnar gildi hennar. 

Annars vegar það, að sumir líta á það sem tákn um frekju og yfirgang þegar bjöllunni er hringt. 

Þetta er alger misskilningur. Bjölluhringing er tákn um aðgæslu og þar af leiðandi tillitssemi. 

En misskilingurinn virðist vera tvöfaldur, því að áberandi er hve margt hjólreiðafólk notar bjölluna alls ekki, og annað hvort vanmetur gildi hennar eða nennir ekki að nota hana. 

Enn ein ástæðan gæti verið að hjólreiðafólk vilji ekki vera uppáþrengjandi með því að hringja bjöllunni. 

Og jafnvel að gera enga athugasemd við það þegar gangandi fólk gendur eftir hjólareininni á skiptum stígum, þar sem lína afmarkar gangrein og hjólarein, en misbrestur er á því að vegfarendur virði slíka skiptingu. 

En síðan eru fyrirbæri, sem þekktust ekki fyrr á árum, en eru orðin ansi algengt nú á tímum. 

Þau eru heyrnarhlífar sem hlustunartól og snjallsímar. Hvort tveggja notað í ótrúlega miklum mæli hjá bæði gangandi fólki og hjólreiðafólki. 

Afleiðingarnar eru stórvaxandi öryggisleysi í þessari umferð. 

Með því að vera nánast út úr heiminum á ferð á hjóla- og göngustígum er viðkomandi búinn upp á sitt eindæmi að eyðileggja gildi bjöllunnar og nauðsynlegt öryggi í þessari umferð

 

Banna símanotkun á hjóli

Þægileg vegalengd.

Þegar bílaöldin gekk í garð hér á landi fyrir 105 árum, voru engir "innviðir" í landinu fyrir hana, hvorki vegir né orkukerfi til þess að bílarnir hefðu eldsneyti í ferðum sínum. 

Það liðu næstum tuttugu ár þar til fært var landveg milli Akureyrar og Reykjavíkur og hringvegur um landið kom ekki fyrr en 60 árum eftir að bílaöldin hófst. 

Þegar litið er á allt dreifingarkerfið, hundruð bensínstöðva og þúsundir kílómetra af vegum sem varð verkefni fátækustu þjóðar í Evrópu 1914 að reisa fyrir breytta tíma, sætir þessi gríðarlega fjárfesting undrun. 

1913 blasti svonefnd olíuöld við, en þegar litið er á feril mannkynsins í orkumálum, er umfang orkuvinnslu hennar á línuriti eins og risahár spjótsoddur, sem nú er við hámark, en getur ekki annað en hnigið á þessari öld vegna þess að búið er að finna allar ábatasömustu olíulindirnar og æ dýrara og erfiðara verður að finna nýjar. 

Olían er einfaldlega ekki endurnýjanleg orkulind og því síður hrein. 

Íslendingar eru hins vegar betur í stakk búnir til að framkvæma orkuskiptin en nokkur önnur þjóð. 

Allt tal um orkuskort er út í bláinn á meðan stóriðjan nýtur enn forgangs í kaupverði á orku og því að 80 prósent innlendrar orku fer til hennar og vilji hefur verið til að auka þennan hluta upp í 90 prósent. 

Aðal viðfangsefnið varðandi rafbíla er sá galli þeirra, að orkugeymdin krefst allt að átta sinnum meiri þyngdar í rafhlöðum heldur en í bensíngeymum. 

Hleðslustöðvakerfið verður því aðal viðfangsefnið. Höfuðborgarsvæðið sem atvinnusvæði nær upp í Borgarnes, austur í Flóa og suður á Suðurnes. 

Þetta er vegalengd sem jafnvel ódýrustu rafbílarnir hér á landi, Volkswagen e-Up!, Mitsubishi Mi-EV og Tazzari Zero, ráða við. 

Síðan eru að koma á markaðinn rafhjól, sem ráða yfir getu til að komast á þjóðvegahraða og að hafa mun meiri drægni en hingað til hefur verið möguleg. 

Aðal kostur þeirra er þó sá, gagnstætt því sem er um bensín og olíu, að orkuna í þau er hægt að fá í hverju einasta húsi, ef því er að skipta, því að þau eru með útskiptanlegum rafhlöðum, sem bæði er hægt að hlaða heima hjá sér, á vinnustað, eða á sérstökum umhleðslustöðvum í kerfi líku því sem er á höfuðborgarsvæði ´Tapei á Tævan, kenndu við Gogoro rafhjól.

Þar tekur um það bil eina mínútu að skipta rafhlöðunum út í sérstökum skiptistöðvum. 

Síðastliðinn föstudag fór ég erinda minna austur í Ölfus á Tazzari rafbílnum mínum og þurfti að hafa aðeins fyrir því að finna möguleika á að tengja hann við rafmagn, vegna þess að hluti af því hvað hann er ódýr, felst í því að aðeins er hægt að hlaða hann rólega á venjulegu rafmagni. 

Ég fann staðinn, sem nauðsynlegur var, hjá ON við Shellskálann í Hveragerði. 

Staðurinn er afar mikilvægur, því að hvorki á Tazzari-bílnum né á venjulegum rafreiðhjólum, er hægt að nota hraðhleðslustöðvar. 

Að vísu er hleðslustöð með möguleika á hraðhleðslu rétt hjá, við Bónus, á vegum Orkusölunnar, en þar var þriggja fasa hleðslan ekki passleg fyrir þá þriggja fasa hleðslumöguleika, sem fylgja litla bílnum mínum og ekki aðstaða til að nota venjulegt tveggja fasa rafmagn. 

Ferðin fram og til baka gekk að óskum. Ég lauk erindi mínu og þurfti aðeins klukkstundar hleðslu við Shellskálann til að vera öruggur um að komast til baka til Reykjavíkur, settist við borð í skálanum, nærðist og vann að verkefnum á tölvunni minni. 

Þess ber að geta, að í Litlu kaffistofunni fékk ég þau svör, að hægt væri að slaka út rafmagnssnúru með venjulegu rafmagni frá húsinu fyrir fólk á rafreiðhjólum. 

Að sjálfsögðu á ein ríkasta þjóð veraldar möguleika á að búa til innviðakerfi fyrir rafbíla eins og henni tókst að búa til innviðakerfi fyrir bensínbíla fyrir hundrað árum. 

Og víðast hvar geta vegalengdirnar á milli orkuhleðslustaða verið þægilegar fyrir fjölbreyttan flota rafmagnsfarartækja. 

 

Ellefu hleðslustöðvar við flugvöllinn

Hvað gerir eitt svona hjól?

Í allri umfjöllun um minnkun kolefnisfótspors umferðarinnar gleymast gatnakerfið sjálft og samsetning farartækjaflotans næstum því alveg. 

Því að margra kílómetra langar umferðarteppur auka mjög á orkueyðslu og útblástur. 

Í umfjölluninni hafa létt vélhjól af vélarstærðinni 110-155 cc alveg verið fyrir borð borin að undanförnu. 

En af hverju að vera halda fram gildi farartækja eins og þeirra, sem brenna jarðefnaeldsneyti? 

Af því að létt vélhjól af þessari stærð eru einstaklega sparneytin, ódýr og einföld, og njóta sín best í innanbæjarumferð þar sem sparneytnin er mest, þveröfugt við bílana, þar sem eyðslan er minnst á ekinn kílómetra í utanbæjarakstri. 

Skoðum eftirfarandi og höfum sem dæmi algengustu stærð vélhjólanna, svokallaðan 125 cc flokk: 

1. Svona hjól er það lipurt og lítið, að ef það er notað í staðinn fyrir bíl til að flytja algengasta farminn, einn mann (geta verið tveir), losar það í raun rými fyrir heilan bíl í staðinn í umferðinni. Þetta sést vel þegar skoðuð er umferðin í erlendum borgum. Í mörgum borgum, eins og til dæmis í  Brussel, er sérstakt afmarkað svæði fremst við umferðarljós, ætlað vélhjólum. 

2. Uppgefin eyðsla á Létti (Honda PCX 125cc) sem þessi mynd er af, er 2,1 lítri á hundraðið. Ég hef aldrei átt farartæki á sextíu ára ferli í umferðinni, sem eyðir í raun nokkurn veginn jafn miklu og gefið er upp, - allra síst í borgarumferð.

Ég hef haldið nákvæmt bókhald þá tæpu 12 þúsund kílómetra sem þessu hjóli hefur verið ekið, 6000 utanbæjar og 6000 innanbæjar, og eyðslan hefur verið 2,2-2,4 innanbæjar allan tíma, sumar og vetur. Það er þriðjungur af því sem smærri bílar eyða. 

3. Þetta hjól setur 40 grömm af co2 út í loftið á kílómetra, tvöfalt til þrefalt minna en nýir smábílar. Það er með stopp-start búnaði, sem slekkur sjálfkrafa á vélinni, ef hjólið er stöðvað. Enginn startari er eftir að drepst á hjólinu, heldur fer hjólið sjálfkrafa í gang í gegnum búnað í generatornum um leið og eldsneytisgjöfin er hreyfð.

4. Verð á nýju svona hjóli er fjórum sinnum lægra en á ódýrustu bílum og kolefnisfótsporið vegna vinnu til að afla fjár til fjármögnunar, reksturs og afskrifta því margfalt minni en á bíl. 

5. Svona hjól er sjö sinnum ódýrara í innkaupi en ódýrar gerðir rafbíla og tólf sinnum léttara en rafbíll. Þrátt fyrir að brenna eldsneyti, er hugsanlegt að samanlagt kolefnisfótspor af framleiðslu, viðhaldi, förgun og orkueyðlsu svona hjóls sé jafnvel minna en á rafbíl. Á fyrsta ári sínu fellur nýr bíll jafnmikið í verði og sem svarar öllu kaupverði svona hjóls. 

6. Svona hjól er ekki með þann galla rafreiðhjóla að hafa litla drægni og fara hægt yfir, heldur kemst um allt land á þjóðvegahraða og er oftast mun fljótara og handhægara í ferðum inanbæjar en bíll. Miklu fljótara innanbæjar þegar umferðin gengur hvað hægast. 

Vegna þess að hámarkshraði svona hjóla er á bilinu 90-110 km/klst, þau eru öll með sjálfskiptingu og afar meðfærileg og auðveld í akstri, er í flestum löndum Evrópu leyfilegt fyrir 16 ára unglinga að aka þeim, eftir að hafa farið á stutt námskeið. 

Það sýnir vel eðli þeirra sem farartækja og jafnfram hvað Íslendingar draga alltaf lappirnar í að fylgjast með þróuninni. 

Ókostir:

1. Jú, það þarf að klæða sig eftir aðstæðum, en mikil þægindi eru fólgin í því, að hjólin eru þannig hönnuð, að fæturnir eru alltaf í skjóli fyrir úrkomu. Töf við að fara í réttan fatnað og setja á sig lokaðan hjálm, klossa og hanska, meira en vinnst upp við að þurfa yfirleitt ekki að leita að stað til að leggja hjólinu. 

2. Ófærð og hálka, of mikill vindur. Jú, en ekki nándar nærri eins slæmt og ætla mætti. Meðan hviður fara ekki yfir 20m/sek er fært.  Enn sem komið er, hef ég aldrei skrikað á hjólinu og í þau rúmlega tvö ár sem ég hef átt það hefur aldrei fallið vika úr í notkun, hvorki sumar né vetur. Dekkin negld á veturna og hjólið það létt og dekk og naglar svo nett, að þessir naglar valda aðeins broti af því sliti sem bíldekk valda en gera sama gagn. 

3. Tvöfalt fleiri alvarleg slys og banaslys en á bíl. Já, en meira en helmingur slysanna á hjólunum er vegna þess að ökumaður hjólsins var ekki edrú, sem er þrefalt hærra hlutfall en á bíl. Þegar tveimur næstu orsökum er bætt við, að ekki var notaður hjálmur né klossar, eru bíll og hjól á pari.  

 

Hönnun umferðarmannvirkja ábótavant

Albert lumaði á ýmsum þaulæfðum snilldartöktum.

Faðir minn heitinn, Ragnar Edvardsson, ólst upp í sama hverfinu í kringum Lokastíginn á Skólavörðuholtinu og Albert Guðmundsson og spiluðu þeir mikið saman fótbolta sem strákar, já, daglega og klukkustundum smaman, ef það var hægt. 

Hann talaði síðar mikið um það hve ólíkur öllum öðrum Albert hefði verið alla tíð, fylginn sér og eindæma duglegur og einbeittur við hvað, sem hann tók sér fyrir hendur. 

Til dæmis nægði honum ekki öll spilamennskan með hinum strákunum, heldur æfði hann alls kyns knattleikni einn tímunum saman. 

Sum brögðin, svo sem "skærin" gátu fleiri strákanna tileinkað sér, en enginn í líkingu við öll þau tilbrigði, sem Albert æfði og náði valdi á. 

Þegar Albert spilaði í Stjörnuliðinu svonefnda á eldri árum, orðin tugum kílóum þyngri, og kominn á sextugs- og sjötugsaldur, voru gabbhreyfingarnar og leiknin þarna enn hjá honum, en þá gafst tækifæri til að spyrja hann nánar út í nokkur sératriði, svo sem eftirfarandi 

1. Að taka þannig við langri sendingu, að "grípa boltann" á ristina, án þess að hann snerti jörðina, og halda honum þar kyrrum, líkt og þegar maður grípur handbolta og heldur honum, og nota síðan mismunandi snúninga á hinum fætinum í framhaldinu til að senda boltann í hvaða átt sem var á samherja. Albert gerði þetta nokkrum sinnum, kominn á elliár, og ég hef aldrei fyrr né síðar séð nokkurn annan gera þetta. 

2. "Skærin", að hlaupa yfir boltann í gabbhreyfingum, á fjölbreytilegan hátt. 

3. Að "taka boltann með sér" með því að snúa sér með hann, líkt og Sindri Snær Magnússon gerði í leik ÍBV gegn Stjörnunni með svonefndum Zidane-snúningi, og skapa sér þannig færi til að skora eða senda í lok viðsnúningsins. 

4. Að ganga rólega að boltanum við að taka vítaspyrnu og hreyfa sig nákvæmlega eins og menn gera oft, beygja sig niður til hagræða boltanum með hendinni en spyrna á sama augnabliki í boltann á þann hátt, að hreyfing handarinnar dregur alla athygli frá spyrnunni og boltinn syngur í netinu augnabliki siðar. Bragð, sem byggist á því að beita sjónblekkingu og notað er af töframönnum til að blekkja áhorfendur, þar með talinn markvörðinn. Í vítaspyrnukeppni, sem oftast var bætt við leiki Stjörnuliðsins, gerði Albert þetta reglulega og það klikkaði aldrei. 

5. Að skjóta boltanum að marki með snúningi af löngu færi, allt að 35 metra færi, þannig að boltinn stefndi hátt út fyrir markið hægra megin. En loftmótstaðan vegna snúnings boltans sneri honum síðan niður efst í bláhornið! Þetta gerði Albert tvisvar í sama leiknum við erlent lið á Melavellinum og skoraði með því bæði mörk Vals. 

6. Að skora mörk frá eigin vallarhelmingi með því að gera það að reglu að fylgjast allan leikinn með markverði andstæðinganna, ef hann skyldi fara eitthvað út úr markinu þegar verið var að spila hinum megin á vellinum. Á ferli sínum í ítölsku og frönsku úrvaldsdeildunum skoraði Albert nokkur svona mörk. 

7. Að fá leyfi til þess í vináttu körfuboltaleik, að taka vítakast utan við vítapunkt með því að nota fótinn en ekki höndina! Og skora!!  

Albert var dáður víða um lönd fyrir færni sína þegar hann spilaði bæði með Frakklandsmeisturunum og Ítalíumeisturunum og til dæmis var skrifað um það í blöðunum ytra, eftir einn blaðamannafundinn með honum, þar sem tekin var fræg mynd af honum sparibúnum á jakkafötunum og blankskónum, hátt á lofti með boltannn á tánum, að hann gæti gert hvað sem er með boltann, nema kannski ekki að láta hann tala! 

 

Zidane-snúningur Sindra var skyndihugmynd

Ófyrirséður siður ryður sér til rúms.

Ef einhver hefði spáð fyrir nokkrum árum um það fyrirbæri, sem grasserar nú og kallast rafrettur með tilheyrandi gufustrókum um víðan völl, hefði sá spámaður þótt fara ansi langt fram úr sjálfum sér. 

En tölurnar sem nefndar eru um útbreiðslu hins nýja siðar eru ótrúlega háar, en sýna, að meira en tvöfalt fleiri hafa tekið þennan sið upp en nemur þeim, sem hafa hætt að reykja tóbak, eða nota rafretturnar til að hjálpa sér við það. 

Sjá má í umferðinni bíla á ferð, þar sem engu er líkara en að kviknaði hafi í inni í fremri hluta bílsins, vegna þess hvernig reykurinn liðast út um hálfopinn framgluggann. 

Miðað við þessar vinsældatölur er ekki furða, þótt nú hefjist deilur um ágóðann af því að versla með retturnar eins og sjá má á tengdri frétt á mbl.is.

Fyrir tæpri öld skrifaði Halldór Laxness hressilega um siði þess tíma, svo sem að spýta tóbakslegi upp um veggi, og þætti slík iðja ekki boðleg á okkar tímum. 

En varðandi þá siði eða ósiði, sem viðgangast á hverjum tíma við neyslu fíkniefna, því að nikótín og koffín eru í raun fíkniefni, sést glögglega að þörfin fyrir slíkt getur fundið sér nýja og nýja farvegi á hverjum tíma. 

Og einnig að þörf er á að taka upp umræðu og umfjöllun um kosti og galla nýrra siða.  

Borga „heilt raðhús“ fyrir leyfin

Yndislegt á hjólum og miklar framfarir síðan um aldamót.

Skömmu fyrir aldamótin síðustu fékk ég mér reiðhjól og prófaði að nota það um skeið. 

Ég gafst upp á því af tveimur ástæðum: Aðstæður til að hjóla utan akbrauta voru ömurlegar, en hitt réði úrslitum, að vegna klemmdra afltauga út frá neðstu hryggjarliðum, þoldi bak mitt ekki nema takmarkaða langvarandi áreynslu í hjólreiðum. 

Fyrir fjórum árum skolaði til mín spánnýju rafreiðhjóli í bílaviðskiptum, þar sem ég skipti á hjólinu og illseljanlegan bíl, og ætlaði að selja hjólið strax.

En í ljós komu vankantar, sem ollu því að ég "sat uppi með hjólið" sem annars hefði verið selt. 

"Sat uppi" er hér sett í gæsalappir, því að í ljós kom að þessi tegund rafreiðhjóls, sem ég nefni Náttfara, og aðeins voru til örfá eintök af hér á landi, var eins og sérsniðið fyrir mig og sérþarfir mínar, uppfyllti skilyrði um hámarks hraða, en var með handinngjöf sem gerði kleyft að stilla álagi á fæturnar eftir ástandi lélegra hnjáa og baks. 

Annað kom líka í ljós og hefur haldið áfram að koma í ljós síðan: Aðstæður til ferðalaga á hjólum hafa tekið gríðarlegum framförum með stórbættu og auknu hjólstígakerfi og gera það enn. 

Í sem skemmstu máli: Allir áunnu gömlu fordómarnir gegn notkun hjóla þokuðu fyrir nýjum, heilsusamlegum, ódýrum og umhverfisvænum lífsstíl. 

Með því að geta stillt notkun nnjánna í hóf, eru hin uppslitnu hné nú í besta ástandi í 14 ár og bakinu er haldið í skefjum.  

Til að fullkomna hjóla-lífsstílinn er ég, eins og ég hef oft lýst áður hér á síðunni, líka með vespuvélhjólið Létti (Honda PCX 125cc) af þeirri stærð, sem getur farið um þjóðvegina um allt land á fullum leyfilegum hraða, en eyðir samt aðeins þriðjungi af eyðslu sparneytustu bíla. 

Lítið dæmi um fjölþætt notagildi þessara hjóla:  Á morgun þarf ég að flytja lítinn fornbíl frá austasta hluta Grafarvogshverfis niður í Vogahverfi og þarf til þess bíl frá Vöku. 

Til þess að komast heim til baka ætla ég að sjálfsögðu að nota annað þessara hjóla í ferðina, en aðeins vespuvélhjólið er nógu hraðskreitt til þess að ég geti verið jafn fljótur og Vökubíllinn þegar ég fylgi honum niðureftir. 

Þetta er samt ekki svo mikill hraðamunur. Á Náttfara yrði ég aðeins sjö mínútum lengur en á Létti.  

Og ef það yrði spáð meira en 20 m/sek hviðum á morgun, fullkomnar minnsti og ódýrasti rafbíll landsins (RAF; tveggja sæta Tazzari Zero) atlöguna gegn kolefnisfótsporinu. 

Yndislegt að hjóla

Íþróttahús MR er stórmerkilegt hús.

Fjögur hús Menntaskólans í Reykjavík eru svo merkilegt að þau ber að varðveita í sem óbreyttastri mynd um alla framtíð. 

Á tímabili leit ekki vel út með íþróttahúsið, sem mikill vilji var til að breyta stórlega að innan í bókasafn. 

Hér á síðunni var því andmælt kröftuglega fyrir um áratug, því að þetta er fyrsta og elsta íþróttahús landsins. 

Fyrir gesti er nefnilega mögnuð upplifun fólgin í því að sjá þá nægjusemi, sem lýsir sér í þessum litla sal, þar sem var vagga handboltans á Íslandi, en rýnið svo lítið, að teigarnir við sitt hvorn enda salarins, lágu út í hliðarveggina og næstum því saman í miðju salarins. 

Á sínum tíma var eitt sinn framkvæmd viðgerð á hluta af þiljum skólahússins og þá hafði Einar Magnússon þáverandi rektor gaman af því að sýna fólki, hve einstætt þetta hús er meðal timburhúsa landsins, því að veggirnir eru í raun staflar af þykkum bjálkum og húsið því langmerktasta bjálkahús landsins og smíðað að norskri fyrirmynd. 

Gegnt skólanum er Fjósið svonefnda, sem var einmitt notað sem fjós í upphafi starfsemi skólans. 

Ekki verður hér krafist þess að þessu húsi, sem kennt hefur verið í lengst af, verði breytt í upphaflegt horf, en gaman væri samt að prófa það. 

Síðan er Íþaka fjórða húsið og ekki síður merkilegt en hin þrjú og athyglisvert er að ekki bólar á myglu þar á sama tíma og mygla veður uppi í í húsum, sem eru aðeins aðeins tveggja áratuga gömul. 

En samkvæmt heimildum bloggsíðunnar er það vegna þess að lög og reglugerðir hafa verið brotin við smíði þeirra. 

Íþaka gerð upp með gömlum tólum

Það þarf greinileg og óyggjandi fingraför.

Fréttaröðin um bílinn sem var ekið inn í Adam og Evu leiðir hugann að því, að Fingraför eru eitthvert persónulegasta einkenni manna, næst á eftir DNA. Þess vegna er lagt mikið upp úr þeim við rannsókn sakamála. 

Fyrir um sex árum var stolið frá mér Toyota 4runner 92 árgerð af bílasölu, sem var með nýjum 38 tommu dekk og breytingar í samæmi við það. 

Ég ákvað, eftir að lögreglan vildi ekkert gera í málinu, að reyna að rannsaka málið sjálfur eftir að bíllinn fannst á ræfladekkjum og felgum og búið að saga af honum alla brettakanta, gangbretti og aðrar breytingar og bora gat á bensíntankinn til þess að ná bensíninu af honum. 

Á skrifstofu lögreglunnar var mér bent á gríðarstóran skýrslubunka um bílaþjófnaði sem dæmi um óupplýst þjófnaðarmál. 

En smám saman sýndist mér málið vera að upplýsast hjá mér þegar ég gat fært líkur að því að þjófurinn væri mjög lágvaxinn og gengdi meira að segja viðurnefni af þeim sökum. 

Hann hafði nefnilega gleymt að færa ökumannssætið aftur eftir akstur eða drátt bílsins og var líkast til ekki meira en 1,65 á hæð. 

Við áframhaldandi skoðun var ég ekki aðeins kominn með nafn hans heldur líka hvar geymslustaður þýfisins væri. 

Þegar ég greindi lögreglunni frá þessu og einnig því, að enginn hefði ekið þessum bíl marga undanfarna mánuði á nema ég, ákvað lögreglan að fá bílinn til sín og láta leita fingrafara. 

Þeir sögðust annars ekki getað fengið leyfi fógeta til að rannsaka meintan geymslustað, jafnvel þótt mikill fengur gæti verið í því að finna þar þýfi úr mörgum þjófnaðarmálum. 

Fingraförin fundust, en sérfræðingur sagði, að þau þyrftu að vera örlítið skýrari til þess að þau gögnuðust sem fullnaðar sönnunargögn. 

Við leit að 38 tommu dekkjunum fínu var einn þeirra viðmælenda minna, sem vissu ansi margt um undrheima bíla- og vélhjólaþjófa, furðu fljótur að finna bráðabirgðalausn fyrir mig. 

Hann útvegaði mér slitin en þó nothæf 38 tommu dekk á brúklegum felgum fyrir gjafverð! 

Ekki vildi hann gefa upp nafn hinna örlátu seljenda, og mig grunar, að þessi hjálpsami maður hafi komist að þvi hverjir þjófarnir voru og getað fengið þá til að iðrast lítillega og gauka að mér þessari sárabót!   

Rannsókn á bílnum lokið