Endursköpun við Aðalstræti en eyðing hinum megin við hornið.

Gott er að heyra að ætlunin sé hjá Reykjavíkurborg að kaupa elsta hús Reykjavíkur og varðveita það og nýta á uppbyggilegan hátt. 

En rétt handan við horn Aðalstrætis og Kirkjustrætis er hins vegar ætlunin að troða enn einum hótelinu ofan í þúsund ára gamlan kirkjugarð og láta þennan nýja steinkassa reka tunguna framan í Alþingishúsið. 

Valta yfir menningarminjar sem gætu gefið möguleika á því að endurskapa þá friðsæld og helgi sem staðnum og svæðinu sæmir. 

Enn er verið á skammsýnan hátt að vaða áfram næsta skipulagslaust og án yfirsýnar yfir heildarsvip gamla miðbæjarins og þá upplífun sem þessi borgarhluti getur veitt. 

Þessi vinnubrögð eru svipuð og þau, sem hafa verið aflögð fyrir mörgum áratugum í borgum í Evrópu. 

Kaupa elsta hús borgarinnar

Það er hægt að kaupa annað en Teslur.

Það er rétt hjá Sigurði Inga Jóhannssyni, að það geta ekki allir keypt Teslur til þess að geta ekið 400 kílómetra. Raunar er þessi vegalengd við raunaðstæður á Íslandi talsvert lægri. 

Og Tesla er lúxusbíll, sem ekki er á færi venjulegs meðaljóns að kaupa. 

Þar með snýst spurningin ekki um Teslu eða ekki Teslu, heldur um það hvort hægt sé að fara aðrar leiðir en að kaupa miklu ódýrari rafbíla en Teslur í stað bíla sem knúnir eru jarðefnaeldsneyti.

Einnig má athuga hvort enn aðrar leiðir séu færar. 

Ódýrustu rafbílarnir, eru margir að fá aukna drægni og myndin er af Renault Zoe, sem er með með meira en 200 kílómetra drægni við okkar aðstæður.

Svona bílar eru á svipuðu verði og álíka stórir bensín- og dísilbílar þannig að varðandi þá er spurningin fólgin í því hvort fjárhagslega sé hægt að vera með tvo bíla á heimilinu og nota bensínbílinn í þeim ferðum þar sem rafbíllinn hentar verr, oftast í lengri ferðum um þjóðvegakerfið. Í Noregi er rafbíllinn langoftast númer eitt á heimilinu og notaður sem allra mest. 

Á bílasölumarkaði er mikið úrval að finna af ódýrum eldri bensín- eða dísilknúnum bílum. 

Einnig hef ég lýst þeirri leið að eiga létt og ódýrt 125cc vespuvélhjól sem getur farið á þjóðvegahraða um allt land með broti af eyðslu bensínbíls, og jafnframt bíl til nota, þar sem vélhjólið nýtist ekki. 

Í viðbót eða í staðinn fyrir vespuhjólið mætti eiga rafreiðhjól til innanbæjarferða. 

 

„Það geta ekki allir keypt Teslur“

Framför síðan 1986.

Nú stendur yfir stærsta sjávarútvegssýning á Íslandi til þessa og er það vel.

Sumum hættir kannski til að álíta sem svo, að dýrar sýningar séu bruðl. Það er yfirborðskennt álit eins og sést vel á áhrifum og afrakstir af stærstu bíla- og flugvélasýningum heims, svo sem árlegum bílasýningum í Genf og Torino og flugsýningunum í París. 

Á slíkum sýningum er ekki aðeins um mjög mikilvægar kynningar að ræða á framleiðsluvörum samkeppnisþjóða í einstökum greinum, heldur líka möguleikum á stofnun viðskiptasambanda og persónulegra kynna áhrifafólks á viðkomandi sviðið. 

Ég minnist alþjóðlegra sjávarútvegssýningar í Los Angeles 1986. Íslendingar tóku þátt í sýningunni með semingi, fjárvana smáþjóð, og höfðu þar bás, sem stakk í stóf við glæsilegar sýningardeildir annarra þjóða. 

Má þar nefna deild Japana, sem var einstaklega vel úr garði gerð, og glæsilegir ungir Japanir, konur og karlar, sáu um að lokka til sín sýingargesti. 

Á íslenska básnum sat hins vegar einn aldraður karl með axlabönd. 

Þegar spurt var hvers vegna þessi aðferð væri valin, svar svarið að hann hefði átt svo farsælan sjómannsferil á Íslandi. 

Það gat út af fyrir sig verið rétt, en á meðan fólk flykktist inn á sýningardeild Japananna við hliðina, vantaði tilfinnanlega gesti í íslenska básinn. 

 

Stærsta sýningin á Íslandi til þessa

"Gætum unaðar mannsins í hjarta landsins."

"Gætum garðsins, 

yndisarðsins

og unaðar mannsins 

í hjarta landsins!" 

 

Gott var að heyra í kvöld að inntak ræðu Bjartar Ólafsdóttur, umhverfis- og auðlindaráðherra í umræðum á Alþingi hneig í svipaða átt og orðað er í ofangreindu viðlagi lagsins "Hjarta landsins" sem er titillagið á samnefndri 72ja laga plötu sem ber heildarheitið "Hjarta landsins - náttúran og þjóðin. 

Ekki mun af veita að hafa umhverfisráðherra sem taki skýrt til orða og láti ekki hrekjast úr leið. 

Mannvirkjafíklar sækja nefnilega leynt og ljóst að hugmyndinni um að vernda víðáttu ósnortinnar náttúru.  

Sumt af því er býsna lymskulegt, eins og birtist á málþingi í Árneshreppi um fyrirætlanirnar um að ráðast hinn í hjarta Vestfjarða.

Maður, sem unnið hefur að gerð matsskýrlu um umhverfisáhrif, hélt því blákalt fram á málþinginu að það væri alsiða víða um lönd að fella virkjanir saman við þjóðgarða og virkja jafnvel inni í þeim.

Mér varð ljóst þegar stefndi í það að fundarfólk myndi gleypa þessa kenningu, að hún yrði tekin með þögninni sem samþykki fundarmanna nema einhver leiðrétti þetta.

Þegar ég greindi frá hinu rétta í þessum efnum, að liðið væri hátt í heil öld síðan virkjanir hefðu síðast verið gerðar inn undir lönd þjóðgarða og að slíkt væri löngu liðin tíð og fráleitt að menn gerðu það neins staðar, varð fátt um svör. 

En fyrst þessu er haldið fram af mönnum, sem sjá um mat á umhverfisáhrifum, verður að vera á varðbergi og halda vökunni. 

Vitað er að mjög fast er sótt um að gera Skrokkölduvirkjun inni á miðhálendinu. 

Þarna er aðeins um að ræða 35 megavött og þau eru í 65 kílómetra fjarlægð frá innstu virkjuninni á Tungnaársvæðinu, Vatnsfellsvirkjun. 

Hvernig stendur á því að svona fast er sótt um þetta mál?

Það sést ljóslega þegar litið er á landakort. 

Með því verður rekinn fleygur virkjanamannvirkja 65 kílómetra inn undir miðju miðhálendisins. 

Það er líka þrýst á um virkjanir norðan frá, í Svartá og innsta hluta Skjálfandafljót. 

Ef það næst líka í gegn er búið að sækja svo langt beggja vegna frá inn á miðhálendið að eftirleikurinn, mannvirkjabelti yfir þvert hálendið, verður auðveldari. 

Síðustu orð Guðmundar Páls Ólafssonar á opinberum vettvangi, skömmu fyrir andlát hans, voru þau að hvika ekki í andófinu gegn Skrokkölduvirkjun. 

Hann vissi hvað hann söng, sá maður, og með mynd sem Guðfinna Steinunn Svavarsdóttir tók af honum við þriðja mann inni á hálendinu, vil ég votta honum og baráttu hans virðingu með djúpri þökk fyrir veittar bjartar stundir í faðmi íslenskra öræfa. 

 

„Þetta eru okkar gersemar“