Svigrúm fyrir nauðsynlegar aðgerðir og endurbætur.

Vöxtur ferðaþjónustunnar undanfarin ár hefur verið of hraður miðað við þær aðgerðir og endurbætur á því sviði, sem hefði þurft að gera en hafa verið vanræktar. 

Það þurfa því ekki að vera slæmar fréttir að þessu vaxtartímabili ljúki á næstu misserum, því að það gefur það sem vantað hefur til þessa, tíma til bregðast við þeim aðstæðum, sem hafa valdið stöðnunog jafnvel hugsanlegri fækkun ferðafólks.

Hlé á fjölgun gefur tíma fyrir ferðaþjónustuna til að ná vopnum sínum, treysta innviði, bæta skipulagningu á dreifingu ferðafólks og bæta með því markaðshæfni ferðaþjónustunnar í samkeppninni við ferðaþjónustu annarra landa. 

Spá vatnaskilum í ferðaþjónustu

Einu sinni voru Framsóknarmenn einir á móti.

Á árunum 1931 til 1959, eða í 28 í sögu fullveldisins voru hatrömmustu pólitísku átökin hér á landi vegna kosningalaga og kjördæmaskipunar og stóðu á milli Framsóknarflokksins annars vegar og allra hinna flokkanna hins vegar. 

Ástæðan var einföld. Einn flokkanna, Framsókn, fékk tvisvar sinnum fleiri þingmenn en samsvaraði kjörfylginu vegna hreins ranglætis í kjördæmaskipan. 

1931 fékk flokkurinnn meira að segja meirihluta á þingi út á innan við 30% atkvæða. 

Allar tilraunir til að lagfæra þetta strönduðu auðvitað á eina flokknum, sem græddi á því. 

Smá hlé varð 1934 við örlitla lagfæringu, en 1942 fór allt aftur í bál og brand út af því sama, og það svo heiftarlega að eftir það gátu formenn tveggja stærstu flokkanna, Framsóknar og Sjálfstæðisflokksins, ekki tekið í mál að sitja í stjórn undir forsæti hins og olli þetta sífelldum erfiðleikum við stjórn landsins. 

Takmarkaðar endurbætur fengust með tvennum kosningum 1942, en áfram seig á ógæfuhlið, og á sjötta áratugnum var svo komið að stjórnmál landsins snerust um það að nýta sér veikleika kjördæmakerfisins.

Í kosningunum 1956 gerði Framsókn bandalag við krata um samvinnu sem miðaði að því að þessir tveir flokkar saman fengju meirihluta þingmanna út á rúman þriðjung atkvæða.

1953 hafði ekki munað miklu að Sjálfstæðisflokkurinn fengi meirihluta þingmanna út á 37 prósent atkvæða.

1959 endurtók hamagangurinn frá 1942 sig og enn og aftur var það Framsókn sem barðist með kjafti og klóm við að viðhalda óréttlætinu.

Misvægi atkvæða viðgengst enn meira en öld eftir að stjórnmálamenn á borð við Hannes Hafstein vildu afnema það. 

Óréttlæti þessa misvægis sést til dæmis á því að atkævði hvers kjósanda á Akranesi hefur meira en tvöfalt meira vægi en atkvæði kjósanda í Vallahverfinu syðst í Hafnarfirði.

Er þó ferðatíminn svipaður frá báðum þessum stöðum niður á Austurvöll, þar sem Alþingishúsið stendur.  

En núna er það Sjálfstæðisflokkurinn sem hefur tekið að sér hlutverk Framsóknar hér um árið, að koma í veg fyrir að framkvæmdur verði sá eindregni vilji sem kom fram í þjóðaratkvæðagreiðslu um stjórnarskrármálið 2012.

Í andstöðunni er skákað í því skjólinu að það sé skilyrði að allir flokkar séu samþykkir, til dæmis í hverri stjórnarskrárnefndinni eftir aðra síðustu 70 árin.

Reynslan frá 1934, 1942 og 1959 sýnir að því miður er stundum ekki hægt að höggva á hnútinn nema að meirihlutinn fái að ráða.  

 

Sjálfstæðismenn þeir einu sem voru á móti

Einfalt og gamalt mál allt í einu orðið svona voðalega flókið.

Aðferð andstæðinga breytinga á stjórnarskránni hafa beitt alkunnri aðferð úr íþróttum, leiktöf. 

Í stjórnarskrármálinu hafa þeir lagt sig fram um það síðan vorið 2009 þegar Framsóknarflokkurinn gerði Stjórnlagaþing að helsta kosningamáli sínu, að tefja, trufla, flækja, þvælast fyrir, beita úrtölum, rugla fólk í ríminu og draga málið sem mest á langinn. 

Á þeim rúmlega átta árum sem stjórnarskrármálið hefur verið á dagskrá hefur gefist nægur tími til að athuga hvernig þjóðaratkvæðagreiðslum er háttað í öðrum löndum og velja skásta kostinn.

Þegar lögð er til aðeins ein grein í stjórnarskránni er það að mati úrtölumanna enn einu sinni orðið "alveg galið að ætla sér í tímapressu að setja inn ákvæði af þessu tagi."

 

 

„Galið“ að afgreiða málið í tímapressu