"Já, ráðherra" eða "nei, ráðherra"?

Vald einstakra ráðherra á Íslandi er mun meira en víðast annars staðar. Í tímans rás hefur þróunin verið sú að ráðherrar hafa forðast að amast við gjörðum hvers annars og komist hjá því að eða ábyrgð á öðrum ákvörðunum en þeirra eigin. 

Í þessu felst nokkurs konar samtrygging. Ef þú lætur mig í friði skal ég láta þig í friði. 

Í frumvarpi stjórnlagaráðs er þetta atriði, ráðherraábyrgð, gert skýrt. Ef ráðherra aðhefst ekkert varðandi verknað annars ráðherra, ber hann jafnmikla ábyrgð á því. 

Ef hann vill losna við að sæta þessari samábyrgð, verður hann að gera það skýrt með bókun. 

Spurning er hvernig mál Sigríðar Á. Andersen stæði, ef þessu hefði verið svona varið þegar hún breytti út af lista hæfnisnefndar. 

Álit sérfræðinga hefði þá kannski vegið þyngra þótt það sé ljóst, að sérfræðingar í ráðuneyti geta ekki tekið valdið af ráðherra. 

Ef þeir hefðu sagt: "já ráðherra" varðandi það að hún þyrfti ekki að leggja sjálfstætt mat á alla umsækjendur stæði Sigríður betur að vígi nú.

En enda þótt þeir segðu "nei, ráðherra", hafði ráðherra valdið en ekki sérfræðingarnir. 

En álit þeirra hefði þó verið í samræmi við dóminn sem síðar féll í málinu og er nú til vandræða.  

 

 

Sérfræðingar vöruðu Sigríði við

Einu sinni svaraði Ásgeir fyrir sig.

Óíþróttamannslegar aðfarir og niðurlægjandi einelti hafa því miður oft einkennt knattspyrnuna bæði erlendis og jafnvel líka hér á landi, og verða bestu knattspyrnumennirnir oft fyrir því að fótboltabullur beiti slíku. 

Ásgeir Sigurvinsson varð stundum að hafa fyrir því að halda ró sinni á knattspyrnuvellinum þegar sótt var að honum á einn eða annan lúalegan hátt. 

Og hann var slíkur knattspyrnusnillingur að hann gat látið boltann tala. 

En þó kom það eitt sinn fyrir að hann fylgdi einu marka sinna eftir á eftirminnilegan hátt.  

Það var þegar hann átti stjörnuleik í landsleik við Wales eftir að hann og liðið höfðu orðið fyrir stanslausum niðurlægjandi glósum allan leikinn. 

Hann hljóp í áttina að þeim, sem höfðu komist upp með þetta og blakaði höndunum þannig, að öllum mátti vera ljóst hvert tilefnið var. 

Drullaðu þér aftur upp í tréð