"Sykurmælirinn tekinn af honum," greinilega stórhættulegt áhald.

Ætli það fylli ekki mælinn, réttara sagt sykurmælinn, í ótrúlegri frásögn Bergljótar Davíðsdóttur, ef satt er, að lögreglumenn hafi ekki látið sér nægja að taka sprautunálar af unglingsdreng, meintum neytanda ólöglegs fíkniefnis, heldur líka tekið af honum sykurmælinn og gert mælinn líka upptækan. 

Greinilega stórhættulegt fyrirbæri, sykurmælir, sem hefði kannski verið settur í umsjá rannsóknarlögreglunnar til að finna samhengið á milli sprautunálar og sykurmælis. 

Og síðan segir í frásögn ömmu drengsins að hann hafi síðan verið látinn liggja í fangaklefa eftir mikið harðræði, og að hann hafi meira að segja dreginn handjárnaður eftir göngum fangelsins. 

Og í lokin endar frásögnin svipað og Bubbi söng hér um árið, þegar leitað er eftir á upplýsinga um það hvaða lögreglumaður hafi stjórnað þessu:  "Ekki benda á mig."

 


mbl.is Töldu sykursjúkan dreng sprautufíkil
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Orkumálið stóra komið lengra en sýnist?

Á fundi Landsvirkjunar fyrir nokkrum árum sagði forstjórinn: "Það er ekki spurning um hvort, heldur hvenær sæstrengur verður lagður til landsins." 

Um svipað leyti var gefin út sú stefna að orkuframleiðsla á Íslandi verði tvöfölduð á næstu tíu árum. 

Sem þýðir, að verði ekki sæstrengur kominn þá, í kringum 2025, munum við framleiða tíu sinnum meiri raforku en við þurfum til íslenskra fyrirtækja og heimila. 

Sem sagt, - fyrir nokkrum árum var sagt í anda ræningjanna í Kardimommubænum: Þá er það ákveðið. 

Það er unnið á fullu að því þótt lágt fari að þoka sæstrengsmálinu sem mest áfram. 

Nú er þrýst á að samþykkja þriðja orkupakkann, og því beitt innan EFTA að ríkin þrjú, Noregur, Ísland og Lichtenstein, hafi hingað til haft í forgangi að afgreiða svona mál saman á einn veg. 

En Ísland hefur þá sérstöðu að vera enn sem komið er í engu raforkusambandi við Evrópu. 

Hvers vegna þurfum við að elta hin ríkin ef við höfum ekki það sem þau hafa? 

Þurfum við nokkuð frekar að gera það en að taka upp reglugerðir um járnbrautir og járnbrautasamgöngur?

Norska þingið samþykkti orkupakkann með átta skilyrðum. En hvað á að gera ef stofnanir EFTA og ESB, svo sem ESA-dómstóllinn dæma skilyrðunum í óhag? 

Verður niðurstaðan sú að sætta sig við afdrif skilyrðanna eins og eins í einu með von um að betur gangi í skiptin, sem eftir eru? 

Hvenær ætti að segja í slíku ferli: Nú er nóg komið? Og verður það þá kannski orðið of seint? 

Þeir sem vilja láta samþykkja orkupakkann segja að vegna rafmagnssambandsleysis við Evrópu muni hann ekki hafa áhrif hér og því enginn skaði skeður. 

En ef það er þannig, að samþykkt pakkans, með einhverjum skilyrðum hugsanlega, hafi engin áhrif, - af hverju er þá ekki allt í lagi að vera ekkert að samþykkja hann?

Það er ábyrgðarlaust að skoða málið öðruvísi sem heila heild, þar em stefnt er að því að Ísland verði hluti af raforkukerfi Evrópu í gegnum sæstreng. 

Þá blasir við að þurfa að framleiða sem mesta orku því, að þetta er svo stórt mál, að menn fara ekkert að senda einhverja hungurlús um strenginn. 

Landið verður niðurnjörvað í allar þær risalínur sem Landsnet knýr á að verði lagðar. 

Á Byggðaþingi í Stykkishólmi tók Sigurður Ingi Jóhannsson undir kröfu Landsnets um stórauknar raflínuframkvæmdir. Hann sagði að vísu líka, að frekari stóriðja væri ekki á dagskrá, en hún verður að sjálfsögðu óþörf eftir að krafan um raforku um sæstreng til Evrópu kemst í gegn. 

Sæstrengur, sem kemur á land í Hornafirði, mun kalla á risalínur þaðan sem fylgja ferðafólki fram og til baka um Suðurland milli Hornafjarðar og Búrfellsvirkjuna og þaðan vestur um til Suðurnesja. 

Á endanum mun hátt í heila Kárahnjúkavirkjun fara forgörðum í viðnáminu í raflínunum og tengivirkjunum stóru við báða enda hans. 

Krafan verður að virkja alla virkjanlega orku landsins og herja á helstu náttúruverðmæti landsins. 


mbl.is Vilja ekki innleiða orkupakkann
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Tilgangslausasta stríð allra tíma?

1914 var það spá margra, að það stórveldi Evrópu sem ætti mesta vaxtarmöguleika fyrir höndum væri Rússland með öllum sínum auðlindum og mestu fjölgun íbúa. 

Þegar stríðshættan magnaðist hratt í júlí þetta örlagaríka ár, stóð veldi Þjóðverja sem stórveldis einna hæst, hafði farið vaxandi, en spurning um framhaldið. 

Möguleikarnir voru tveir: Að beita öllum áhrifum sínum, meðal annars á Austurríkismenn, til þess að afstýra stríði á Balkanskaga, sem breiddist út í allsherjarstríð. 

Eða, minnugir vaxtar og fólksfjölgunar í Rússlandi, að taka slaginn áður en Rússar yrðu öflugri. 

Síðari kosturinn virtist fýsilegur vegna þess að fyrir hendi var frábær hernaðaráætlun Von Schlieffens. 

Hún byggðist á því að hægt væri að slá Frakka út á vesturvígstöðvunum með stórkostlegri leiftursókn sem byggðist á einu af lykilatriðum módels Hannibals frá orrustunni við Cannae varðandi tangarsókn með umkringingu. 

Auk þess var góð von til að Bretar myndu sitja hjá, þrátt fyrir eldgamalt loforð um að tryggja tilvist Belgíu, enda mikill skyldleiki með þjóðhöfðingjum Breta og Þjóðverja. 

Rannsóknir sagnfræðinga síðar benda til þess að þetta hafi raunar staðið tæpt. 

Þjóðverjar gerðu ráð fyrir því að ef á annað borð yrði að koma til stríðs við Rússa, væri rétti tíminn að fara í það strax. 

Eftir að hafa afgreitt Frakka á mettíma, gætu þeir snúið öllum heraflanum til austurs og tekið Rússa í bakaríið. 

Það mat, varðandi Rússa, átti eftir að reynast rétt. Þjóðverjar áttu eftir að sigra Rússa þrátt fyrir að þurfa að berjast samtímis á vesturvígstöðvunum. 

En þrátt fyrir andlátsorð Schlieffen um að veikja ekki hægri vænginn í sókninni inn í Frakkland, fór Moltke yfirhershöfðingi á taugum og í ljós kom að miðað við það hve varnarhernaður var öflugur á þessum tíma í samanburði við sóknarhernað, reyndist þýska hernum um megn að fara jafn langa leið í sveig sínum með hægri vænginn, og umkringingin mistókst. 

Munurinn á herforingjum var mikill. Moltke kafnaði undir nafni og keyrði sig út á sama tíma og Joffre hélt ró sinni allan tímann og gat komist hjá svefnleysi. 

Í hönd fóru hryllilegar mannfórnir. Það er ógleymanlegt að koma inn í kirkjugarðinn endalausa við Verdun og sjá þetta hræðilega minnismerki um grimmd styrjalda. 

Milljónum ungra manna á besta aldri var fórnað í þessu stríði. Sem dæmi um fáránleikann má nefna að á fyrsta morgni orrustunnar við Somme 1916 var tugum þúsunda breskra hermanna slátrað með vélbyssum og stórskotahríð á örfáum klukkustundum. 

Orrustan stóð síðan áfram í marga mánuði og árangurinn var minna en enginn, hundruðum þúsunda ungra manna fórnað fyrir áframhaldandi staðbundinn skotgrafahernað. 

Þeir sem lengst komust þennan fyrsta dag orrustunnar, fóru inn í opinn dauðann, og gengu meðal annars inn í stórskotahríð eigin hers! 

Alræmd urðu ummæli eins breska hershöfðingja, lét það út úr sér, að á endanum skyldi öllum þýska hernum hafa verið slátrað, jafnvel þótt aðeins nokkur þúsund hermenn bandamanna stæðu þá eftir uppi sem sigurvegarar. 

Í aðdraganda stríðins var hrikalegt vopnakapphlaup réttlætt með því að það væri nauðsynlegt til að fæla hugsanlegan árásaraðila og skapa góða samningsaðstöðu í krafti vopnavalds. Kunnugleg kenning enn í dag. 

Til eru breskir sagnfræðingar sem velta því fyrir sér, hvort Bretar hefðu átt að svíkja löngu liðið loforð við Belga um vernd gegn innrás, og halda sig heldur til hlés. 

Af tvennu illu hefði skárri útkoma stríðsins falist í sigri Þjóðverja, sem þar með tryggðu það að fjölgun Rússa og efling veldis Rússlands yrði engin ógnun. 

Með þessu hefði staða Breta orðið allt önnur og betri að stríði loknu í stað þess að þessi "styrjöld til að binda endi á allar styrjaldir" varð í raun fyrri hlutinn af miklu verra stríði, sem háð var gegn einhverri mestu villimennsku mannkynssögunnar. 

Öld eftir lok Fyrri heimsstyrjaldarinnar er við lýði trúin á að til sé stríð til að binda enda á öll stríð, af því að slíkt stríð sé svo skelfilegt að það fæli menn frá því að beita gereyðingarvopnum.

Kenningin hefur fengið heitið MAD, Mutual Assured Destruction, -  á íslensku GAGA, Gagnkvæm Altryggð Gereyðing Allra. 

Hún er fólgin í því að hvor aðilinn um sig trúi hinum til að hefja gereyðingarstríð og verði því að ráða yfir enn öflugri kjarnorkuherafla.

Þessu er lýst sem svonefndu "ógnarjafnvægi" en það byggist á því að gera ráð fyrir algeru útrýmingarstríði í vítiseldi kjarnorkustyrjaldar, þar sem öllu skiptir að báðir aðilar geti útrýmt hinum mörgum sinnum og hvor aðili um sig keppi að því að geti útrýmt hinum oftar! 


mbl.is Fagna lokum fyrri heimsstyrjaldarinnar
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Tölurnar tala alls staðar sínu máli.

Síðasta hálmstrá úrtölumanna, sem enn halda því fram að "eitthvað annað" en virkjanir og stóriðja geti "bjargað" Íslandi, er að véfengja þær tölur sem birtar hafa verið í fjölda rannsókna á gildi þjóðgarða og verndarnýtingar. 

Orðið verndarnýting fæst að vísu ekki ennþá nefnd í flokkun virkjanakosta í rammaáætlun, heldur eru virkjanirnar settar í annan helsta flokkainn, nýtingarflokk, sem sé andstæða hins megin flokksins, verndarflokks. 

Mitt á milli er síðan biðflokkur. 

Sem sagt: Eina nýtingin er enn í skilgreiningum falin í virkjana- og stóriðjustefnunni. 

Engin nýting hins vegar í verndun náttúruverðmæta. Gullfoss og Geysir ekki krónu virði. Ekki heldur þjóðgarðarnir og friðuðu svæðin. 

En tölurnar eru svo margar og jákvæðar og svo víða, í viðamiklum rannsóknum, bæði hér og erlendis, varðandi atvinnuuppbyggingu og tekjur í tengslum við verndun, svo sem í þjóðgörðum, að tal um "óvandaðar" rannsóknir, sem leiði af sér rangar niðurstöður, verður hjákátlegt. 

Ein besta talan er sú, sem snertir þær konur á bazneignaaldri, sem fá atvinnu við þjóðgarðana eða friðuðu svæðin. Því að litlu sem engu máli skiptir hve margir íbúar eða starfsmenn eru á tilteknu svæði, ef þessar konur vantar.  Án þeirra eru byggðarlög hnignuninni merkt.  


mbl.is Áhrif þjóðgarðsins á samfélagið mikil
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Bloggfærslur 11. nóvember 2018

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband