Meitluð negla.

Um það sem Freyja Haraldsdóttir segir um aðförina að henni eiga við upphrópunarorð Bubba Morthens, sem hann sagði ósjálfrátt þegar við horfðum saman á eitthvað það sem var var fullkominn snilld, - það sem kallað er að hitta naglann á höfuðið, - "algjör negla." 

Það verður ekki betur gert, verður ekki betur sagt, verður ekki betur skrifað. 

Á sínum tíma fann ég mig knúinn til að skrifa tvívegis bók með nafni og viðurnefni síðustu konunnar á Íslandi, sem fólk kallaði þá förukonur.  

Hún hét Margrét Sigurðardóttir og var vinnuhjú alla starfsævi sína og síðar það, sem þá var kallað "niðursetningur" á bænum, þar sem ég var í sveit á sumrin. 

Hún var kölluð Manga og fékk ófögur viðurnefni, Manga með svartan vanga, Bláa Manga og einnig ljótasta viðurnefnið, vegna þess að Freyja Haraldsdóttir lýsir bakgrunni slíks viðurnefnis vel. 

Manga lenti sem ungt barn á vergangi uppflosnaðrar fjölskyldu og lýsti fyrir mér löngum stundum þegar ég sat við bóklestur hve illa æsku hún átti á einhverjum köldustu árum Íslandssögunnar. 

Systir hennar týndist á göngu milli Vatnsdals og Víðidals og lá úti, - missti báða fæturna og var eftir það kölluð Steinunn fótalausa. 

"Hún þraukaði hallæri, hungur og fár." 

Í vist á prestsetrum drakk hún í sig fegurstu bókmenntir þess tíma, stórskáldin Hamsun, Björnsson, Einar Ben, Jónas og Steingrím Thorsteinsson og lærði þær utanbókar, svo að það entist út ævina þrátt fyrir hálfblindu og heyrnarleysi á elliárum. 

Hún var skarpgáfuð og gat verið skáldmælt, eins konar kvenkyns fagurbókmenntaheilluð Bjarturí Sumarhúsum í hugsun, dreymdi, eins og flesta af hennar stigum á þeim tíma,  um að eignast eigin bújörð, mann og fjölskyldu. 

Hún nálgaðist drauminn með vinnumanni einum, þegar hún varð barnshafandi, en missti barnið í fæðingu vegna vinnuþrælkunar. 

Eftir það var eitt af viðurnefnum hennar "Gelda Manga." 

Freyja Haraldsdóttir lýsir vel því hugarfari sem er að baki svo sárgrætilega miskunnarlausu heiti. 

Maður hélt að hugsunin að baki því tilheyrði liðinni tíð. En það er nú eitthvað annað.  

„Ég er ekki bara fötluð. Ég er kona“

Samskiptamiðlar og snjallsímar hafa búið til nýjan veruleika.

Stóra barbullsmálið hefur nú varpað ljósi á þann nýja veruleika sem nútíma tækni samskiptamiðla og upptökumöguleika snjallsíma hefur innleitt og er ekki sérdeilis hugnanlegur.  

Á blogginu hefur þess verið krafist að eigandi Klausturbarsins verði sóttur til saka fyrir að hafa staðið að þeirri aðför, sem átt hafi sér stað að einkasamtölum og persónuvernd þeirra, sem í hlut áttu. 

En þar er skautað framhjá þeim möguleikum, sem gefast til slíkrar persónuverndar. 

Til þess að eigendur veitingahúsa, vínveitingabara og annarra slíkra opinna staða geti farið að stunda eftirlit með snjallsímaeign og snjallsímanotkun gesta og gangandi á stað, sem fellur undir "almannafæri", þyrfti að framkvæma líkamsleit á hverri manneskju, sem þar væri á ferð. 

Augljóslega er slíkt með öllu óframkvæmanlegt. 

Þingmenn eru kosnir út á þær skoðanir, sem þeir hafa á mönnum og málefnum og birtast síðan í störfum þeirra í almannaþágu. 

Þessi þjónustua þeirra við kjósendur þeirra birtist ekki aðeins á vettvangi Alþingis, heldur líka í þátttöku þeirra í almennu lífi og viðfangsefnum úti í samfélaginu. 

Það á erindi við almenning hvaða viðhorf móta gerðir þeirra og störf á þingi. 

Af því leiðir sú útfærsla á orðum skáldsins í kveðskap í bloggpistli hér á síðunni í gær, að "aðgát skal höfð í nærveru skálar", þ. e. að víndrykkja sé engin afsökun fyrir ógætilegum ummælum á opinberum stöðum, "skammarlegum ummælum" eins og Gunnar Bragi Sveinsson hefur sjálfur orðað það. 

Blöskraði það sem hann heyrði