Hún seiglast þetta áfram.

Seig er hún, Theresa May, já, siglast þetta áfram með eitthvert flóknasta mál, sem breskur forsætisráðherra hefur fengið í fangið. 

Þar að auki er erfitt að finna fordæmi fyrir máli af þessu tagi. Á hinn bóginn kann málið að verða fordæmisgefandi fyrir bragðið. 

Enginn getur vænt hana um að dugnaðinn skorti og ekki er að sjá neinn annan, sem getur komið í hennar stað eins og er. 

Með því að halda velli eftir allar þær hindranir, sem hafa verið settar fyrir hana, hefur hún sýnt magnaða þrautseigju, en spurningin er samt, hve lengi hún getur staðið nýjar og nýjar áskoranir og erfiðleika. 

 

Vantrauststillaga gegn May felld

Of hljótt er um heilsuspillandi áhrif hljóðs.

Þegar síðuhafi var með reglulega umfjöllun um bíla í Vísi á áttunda áratugnum, tók hann upp þá nýjung að verða sér úti um hávaðamæli og mæla hljóð inni í ýmsum bílum á þjóðvegahraða á 70 km hraða, sem þá var hámarkshraði. 

Hávaðinn var mældur á grófum malarvegum. 

Ástæðan var sú, að á langferðum hafði langvarandi hávaði haft þau áhrif, að lók ferðar voru komin áberandi líkamleg áhrif af hávaðanum í bíl hans, sem þá var af gerðinni Simca 1308. 

Hávaðinn í þeim bíl mældist tæp 90 desibel sem var ansi mikið yfir heilsverndarmörkum. 

Líkamlegu áhrifin af þessum mikla hávaða fólust í þreytu og vanlíðan og því, að þrátt fyrir löngun til að ljúka ferðinni sem fyrst af, hægðist sífellt á bílnum. 

Eina haldbæra skýringin var að í undirmeðvitundinni kæmi fram hættuleg syfja og viðleitni til þess að minnka þennan þreytandi hávaða með því að draga úr hraðanum og helst að stöðva bílinn.

Nú hefur verið upplýst að í stórum hluta íbúðabyggðar í Reykjavík sé hávaði yfir heilsuverndarmörkum. 

Sé svo beinist athyglin kannski að þeirri hávaðaminnkun, sem fjölgun rafbíla mun færa með sér, en þeir hljóðlátu bílar halda þó áfram að vera á hjólbörðum, sem gefa frá sér meiri hávaða en vélar bílanna, og þvi meiri hávaða sem hraðinn er meiri. 

Grófur vetrarhjólbarðar og stórir jeppahjólbarðar gefa frá sér lúmskan og ótrelega mikinn hávaða. 

Góð heyrnartól, sem útiloka hávaða, geta gert mikið gagn, en stundum geta þau valdið hættu, til dæmis varðandi það að gangandi eða hjólandi vegfarendur heyra ekki í aðvörunarbjöllum hjá hjólreiðamönnum eða nauðsynlegar aðvaranir sem gefnar eru með bílflauti.

Aðvörunarbjöllur á reiðhjólum eru ekki hugsaðar sem frekjuleg átroðsla, heldur einungis að skapa það öryggi, sem fest í því að allir fylgist vel með umferðinni. 

Þær eru því miður of lítið notaðar, því að of oft kemur í ljós, að sá, sem átti að aðvara kurteislega er með dúndrandi tónlist í gegnum heyrnartól í eyrunum. 

1954 upplifði síðuhafi þau áhrif sólmyrkva í Langadalnum, að fuglarnir í votlendinu þögnuðu um miðjan dag á meðan á myrkvanum stóð. 

Næstum hálfri öld síðar var farið á sama stað til að ná þessu fyrirbæri á myndband í öðrum sólmyrkva. 

Tvennt gerði þetta að engu. 

Það var búið að ræsa allt land fram og engir fuglar lengur nema nokkrar gæsir við ána. 

En jafnvel þótt þær hefðu verið að garga og síðan þagnað, hefði hávaðinn í umferðinni á þjóðveginum yfirgnæft þær. Hin stóru, breiðu og grófu jeppadekk á tæplega 100 km hraða í þéttri umferðinni gáfu frá sér yfirþyrmandi hávaða. 

Hálfri öld fyrr lötruðu margfalt færri bílar eftir mjóum malarveginum á mest 60 km hraða á mjóum og fínmynstruðum sumardekkjum.  

 

Skiptir „noise cancelling“ máli?

Hvaða virðing? Gallabuxnabann til að auka traustið?

Meðal þess sem féll inn í Hrunið 2008 var "virðing" Alþingis, þar sem þessi "virðulega" stofnun lenti meðal þeirra neðstu í skoðanakönnun um það, hvort almenningur bæri traust til fyrirtækja og stofnana. 

Síðuhafa minnir að traustið, sem speglar virðingu fólks fyrir viðkomandi, hafi farið niður í aðeins 15 prósent en 85 prósent.

Síðustu dagana hafa þingmenn upplýst það fullum fetum, að orðbragð tveggja flokka sexmenninganna á Klausturbarnum, níð og formælingar í allar áttir, hafi verið barnaleikur miðað við það sem tíðkist í hinum flokkunum. 

Í gær var talað úr ræðustóli um að stjórnarþingmenn hefðu kastað stríðshanska inn í þingið. 

Miðað við það sem er að gerast hjá þingmönnum virkar það hlægileg bjartsýni að halda, að gallabuxur séu það sem hafa þurfi mestar áhyggjur af varðandi virðingu þingsins, og lýsa því með orðunum að slíkar buxur séu "fyrir neðan virðingu þingsins", sem hefur komist neðar í öoæðisorðanna fyllstu merkingu að undanförnu en dæmi eru til.  

Mjög ólíklegt er að traust almennings á svona þingi nái tveggja stafa tölu, ef kannað væri nú, heldur mun líklegra að að meira en 90 prósent landsmanna sú búnir að missa allt álit á þessari fornu og frægu stofnun sem hefur ekki þurft gallabuxur til að komast neðst á blað. 

Ef gallabuxur væru það eina, sem þyrfti að hafa áhyggjur af, væri þingið í góðum málum.  

 

Gallabuxur fyrir neðan virðingu Alþingis