Það var margt ansi gott í skaupinu.

Það var gott tempó og flæði í skaupinu í kvöld, og mörg atriðin beitt og skemmtileg, en auðvitað eru skoðanir ætíð skiptar um einstök atriði, enda spurning um smekk þess sem horfir og hlustar. 

Það hefur verið sagt að Klausturmálið hafi komið á síðustu stundu ansi flatt upp á aðstandendur skaupsins en þeir unnu vel úr því, enda var það eins og rökrétt framhald í meginstefi Metoo-byltingarinnar og því eins og hvalreki upp í fangið á skaupfólkinu. 

Síðuhafi þakkar fyrir sig og hefur á tilfinningunni að þetta hafi verið gott skaup.  

 

Tíst um Áramótaskaupið

Guð láti gott á vita. Þarf að hreinsa fleira.

Sigurður Ingi Jóhannsson sagði á Byggðaráðstefnu í Stykkishólmi í haust að tími risavirkjana og mengandi stóriðju væri liðinn. En bætti því við að leggja út í miklar háspennulínuframkvæmdir. 

Frá þessu var greint hér á síðunni, en yfirlýsing hans nú er afdráttarlausari og ber að fagna henni. 

"Guð láti gott á vita" sagði gamla fólkið stundum í ungdæmi síðuhafa. 

Sigurður Ingi líkir verkefninu í þessum málum við það þegar byrjað er að moka ofan í skurði sem grafnir voru áratugum saman um allt land á síðari hluta aldarinnar sem leið.

Athygli vekur að hér talar formaður Framsóknarflokksins, en hins vegar sést ekkert samsvarandi koma úr herbúðum Miðflokksins, sem fyrrverandi formaður Framsóknarflokksins og forsætisráðherra stýrir. 

Að því leyti til hefur ekkert verið dregið til baka varðandi áherslu hans og beina þátttöku í byggingu álvers milli Blönduóss og Skagastranda.

Það sést vel hvað yfirlýsing Sigurðar Inga er stór, að fyrir áratug voru sex af helstu ráðamönnum landsins nýbúnir að taka fyrstu skóflustunguna að 120 þúsund tonna álveri í Helguvík, sem átti að verða alls 360 þúsund tonn. 

Hafin var bygging kerskála, og standa uppistöður þess mannvirkis áfram sem tákn um það offors og brjálæði, sem menn vildu þá ana út í með því að reisa alls sex (síðar líka það sjöunda) risaálver, sem myndu kosta eyðileggingu allra helstu náttúruverðmæta landsins, sem eru það lang dýrmætasta, sem þessari þjóð hefur verið falið að varðveita fyrir komandi kynslóðir og mannkyn allt. 

En enda þótt nú sé verið að hreinsa upp eftir stóriðju- og stórvirkjanaæðið, má ekki gleyma því að næstu áratugi er framundan gríðarleg hreinsun varðandi margar af þeim stórvirkjanir sem þegar eru komnar. 

Það á einkum við gufuaflsvirkjanirnar á Reykjanesskaganum, allt frá Þingvöllum til Reykjanestáar, sem fela í sér stófelldustu rányrkju í sögu þjóðarinnar, og þarf að bregðast við. 

Því að þegar meira en 600 megavatta afl þessara virkjana fer dvínandi og klárast að mestu mun það kosta mikið átak að vinda ofan af þessu brjálæði, sem lýsir sér meðal annars í því að HS orka seilist alla leið vestur á hálendið á Ströndum til þess að kreista út raforku í staðinn fyrir þá, sem fer dvínandi á Svartsengis- Reykjanessvæðinu. 

Um þetta gildir nýyrðið skómigustefna, líkingin við það að pissa í skó sinn til þess að hita hann aðeins upp örskamma stund en gera vandamálið verra til frambúða, ekki síst þá fyrirætlan og einbeittan vilja að virkja í Eldvörpum til þess að seinka aðeins hinu óhjákvæmilega endanlegu hruni orkunnar. 

Ef af þessu verður, mun tjónið af völdum rányrkjunnar verða ennþá verra en ella.  

 

Í 

Tími risavirkjana liðinn

Afi sýndi fermingardrengnum raunveruleikann á gamlárskvöld.

Fram yfir miðja síðustu öld var gamlárskvöld gerólíkt því sem nú er. Yngra fólkið fór á áramótadansleiki þetta kvöld, sem stóðu langt fram á nótt. 

Afi og amma höfðu barnabörnin hjá sér yfir nýársnóttina og síðan komu mamma og pabbi til að sækja þau eftir hádegi á nýársdag. 

Stór hluti unglinga og einhleypra ungra manna stóðu fyrir hálfgerðu óeirðaástandi, einkum í miðbænum. 

Síðuhafi var hjá ömmu Ólöfu og afa Finni á gamlárskvöld, og um fermingaraldur leyfði afi mér að fara með sér niður í bæ til að upplifa þetta furðulega ástand og fá nasasjón af raunveruleikanum. 

Þegar litið er til baka var þetta fáránlegt ástand, hrein villimennska, en lögregla og yfirvöld stóðu ráðþrota þrátt fyrir að allt tiltækt lið væri kallað út. 

Fermingardrengnum þótti magnað að sjá ráðist á lögreglustöðina í Pósthússtræti og rúðurnar brotnar í henni með grjótkasti. 

Sem betur fór fundu menn ráð. 

Á sjötta áratugnum duttu menn niður á það snjallræði að leyfa stórar áramótabrennur, sem fjölgaði hratt með árunum, og þá var eins og botninn færi að detta úr óeirðastemningunni. 

Þetta gerðist undra hratt og óeirðaástandið hvarf að mestu á nokkrum árum. 

Smiðshöggið rak íslenska sjónvarpið með tilkomu sinni 1966 og gerð sérstaks Áramótaskaups strax fyrsta gamlárskvöld sjónkans. 

Með tilkomu þess hurfu áramótadansleikirnir jafn hratt og óeirðirnar rúmum áratug fyrr og í staðinn fór margt fólk að fara út á nýárskvöld í vandaðar áramótaveislur. 

Þetta var alveg mögnuð breyting í heild sinni og sýndi, að það var alveg eins hægt að svala þörf fjöldans á fleiri ein einn veg fyrir því að gera sér dagamun á áramótum.  

 

Ein verstu áramótin