Spurning um öfluga og markvissa þjálfun.

Lendingar og flugtök í miklum hliðarvindi ganga ekki upp nema eftir mikla æfingu. Síðuhafi fékkst við flugkennslu árið 1969 og hafði þá fengið mikla reynslu af lendingum við misjafnar aðstæður út um allt land. 

Minnugur þess að hann leið í upphafi ferilsins fyrir skort á skilningi á eðli lendinganna, sem síðar hafði vaxið með reynslunni, voru teknir minnst 5- 6 heilir flugtímar í æfingarnar, þar sem erfiðleikastigið var lágt fyrst en fór síðan vaxandi. 

Í fyrsta tímanum var aðeins flogið yfir beinni raflínu í hliðarvindi með vængina lárétta, en línunni haldið undir vélinni með því að beita hliðarstýrunum eingöngu og skekkja stefn skrokksins á þann hátt. 

Í næstu tveimur tímum var því bætt við, að vélinni var haldið yfir raflínunni með því að hafa stefnu skrokksins þá sömu og línunnar en halda flugstefnunni yfir línunni með því að halla vélinni upp í vindinn með hallastýrunum, en nota hliðarstýrið til að halda stefnu skrokksins beint áfram. 

Í næstu tveimur tímum þar á eftir var flugið lækkað úr þúsund feta hæð niður í 500 fet ofan í ímyndaða lendingu, en síðan haldið hæð og klifrað í kjölfarið, þar sem um leið og vélin hækkaði var nefinu beint upp í vindinn svo að vængirnir urðu láréttir og gáfu sem mestan lyftikraft. 

Eftir þessa fyrstu tíma var síðan farið í raunverulegar hliðarvindslendingar og flugtök, þar sem völ var á tveimur mismunandi aðferðum við lokakafla aðdraganda lendingarinnar. 

Flugtök úr kyrrstöðu í miklum hliðarvindi voru æfð sérstaklega. 

Það, að flugvél halli út á væng og lendi fyrst á hjólinu sem snýr upp í vindinn, er merki um að flugstjórarnir hafi vald á vélinni og bregðist rétt við.  

„Ótrúleg lending“

Hver hagnast? Cui bono?

Þegar verið er að halda því fram að það eigi ekki að hagga við notkun einnota plasts veldur slíkt furðu. Og þó ekki. Hverjir hagnast á því að engu sé breytt? Jú, allir þeir sem hafa af því tekjur og atvinnu. Hinn klassíska spurning Rómverja: Qui bono?

Það eru framleiðendur plasts og þeir sem vinna við að nota það og flytja það frá upphafi til enda. 

Notkunin er það mikil, að stórum bílum er ekið með það um borg og bý. 

Jafnvel þótt það sé flokkað og síðan farið með það til Sorpu, eru heilmikil umsvif, atvinna og peningar í kringum slíkt. 

Í stjórnsýslunni eru reglur um vanhæfi manna við að úrskurða um ákveðin málefni, sem tengjast þeim sjálfum. 

Í því felst engin ásökun um að þeir séu ekki heiðarlegir, heldur einfaldlega að hægt sé að treysta því, að sá, sem álitið gefur, eigi engra hagsmuna að gæta. 

Þegar fréttin frá Sorpu kom fram fyrir hreina tilviljun daginn fyrir útgáfusýningu ljósmyndasöngvaljóðabókarinnar "Hjarta landsins" var ég einmitt að ganga frá veitingum sem fólust í því að gestir fengju svona poka til umráða með veitingunum í.

Fyrir þessa einskæru og ótrúlegu tilviljun gafst tækifæri til að kynna fjölnota notkun plasts sem ólíkt skárri kost en notkun einnota plasts. 

Þetta felst í svonefndum "snarlpoka", sem getur verið fjölnota árum saman. Pokinn á myndinni hefur verið svo lengi í notkun, að síðuhafi man ekki einu sinni hvenær sú notkun hófst.  

Blaðafyrirsögn um notkun snarlpokans var að vísu villandi, "Ómar vill plastpoka", því að hún ein og sér benti til þess að ég væri sammála þeim hjá Sorpu. 

En þegar fréttin var lesin kom hið sanna í ljós. Flestir sjá bara fyrirsagnir en lesa ekki framhaldið og fyrirsagnir eiga helst ekki að vera afvegaleiðandi. 

Skjóta fast á Sorpu vegna plastpoka