"Feigðin grimm um fjörið krefur..."

Ekki verður feigum forðað né ófeigum í hel komið. Þetta máltæki hefur oft sannast og gerir það enn, eins og dauðdagi indverskrar konu sem ók gókartbíl og flækti hár sitt í hjóli hans ber vitni um, og greint er frá á 

Þetta minnir á hinn dramatíska og óvenjulega dauðdaga hinnar heimsfrægu danskonu Ísadoru Duncan árið 1927, þegar trefill, sem hún var með um hálsinn, flæktist í hjóli opins bíls, sem hún sat í. 

Kalla má svona slys feigðarslys. 

Dæmi um hið gagnstæða, að ófeigum hafi ekki verið í hel komið, er hin einstæða björgun Tómasar Verusonar úr snjóflóðinu skæða í Súðavik, þegar flóðið æddi í gegnum húsið, sem hann svaf í og þeytti honum út um glugga, sem flóðið hafði splundrað sekúndubroti áður, en á fluginu út úr húsinu, vafðist hann inn í vatnsrúm, sem kom einnig fljúgandi út úr húsi við hliðina og vafðist þannig utan um Tómas að það skýldi honum á þeim stað sem hann lenti. 

Hann var því á lífi þegar björgunarsveitarmenn grófu hann upp úr flóðinu.   

Enga stund ævinnar er nokkur maður algerlega óhultur, ekki einu sinni í hópi kirkjugesta við jarðarför. 

Dæmi um það var jarðarför Davíðs Helgasonar, æskuvinr míns, sem varð bráðkvaddur í hjartaáfalli um aldur fram. 

Þegar presturinn hugðist fara með moldunartextann, féll maður á fremsta bekk í kirkjunni fram fyrir sig í hjartaáfalli og stöðvaðist athöfnin í 20 mínútur meðan hlynnt var að manninum og sjúkrabíll kom til að flytja hann burtu. 

Þetta var afar áhrifamikil stund sem orkaði sterkt á alla viðstadda og minnti á það, sem faðir minn heitinn hafði stundum á orði:  "Enginn veit hver annan grefur." 

Einnig á orð Shakespeares: 

 

"Örlög, þið ráðið okkar næturstað.

Enginn má sköpum renna og best er það." 

 

Á þessum 20 mínútum í kirkjunni varð til staka, sem síðar hefur orðið að hluta úr sálmi. 

Stakan er svona:  

 

"Feigðin grimm um fjörið krefur - 

fátt er oft um svör.

Enginn veit hver annan grefur - 

örlög ráða för."

 

Atvikið í kirkjunni var áhrifamikil áminning um það að þakka fyrir hvern ævidag og hverja stund sem við fáum að lifa. 

 

 

 

Flækti hárið í go-kart bíl og lést

Gat látið boltann gera allt - nema tala.

Einu sinni áttu Brasilíumenn knattspyrnumann, sem var kallaður "svarta perlan." Það var Pelé, sem varð stjarna Hm 1958 aðeins 17 ára gamall og var enn öflugri snillingur á HM 1970. 

Ronaldo og Messi eru helstu snillingarnir í dag og töframenn með boltann, samanber "töfrabragð" Ronaldos á tengdri frétt á mbl.is. 

En áratug fyrir daga Pelé var uppi töframaður með boltann, sem fékk heitið "hvíta perlan" eftir frækna för með Arsenal til Suður-Ameríku og síðar landsmeistaratitla bæði á Ítalíu með AC Milan og í Frakklandi með Nancy. 

Sagt var í erlendum fjölmiðlum að töframaðurinn Albert Guðmundsson gæti látið boltann gera allt - nema tala. 

Albert skoraði glæsimörk af öllum gerðum, og einkum eru minnisstæð langskot af 35 metra færi, þar sem hann lét boltann stefna framhjá markinu en vera samt með svo mikinn snúning, að hann breytti um stefnu og skrúfaðist niður í markhornið efst. 

Skoraði tvö slík mörk í sama leiknum. 

Albert skoraði líka furðu mörg mörk frá eigin vallarhelmingi ef markvörður andstæðinganna hafði gengið einhverja metra fram úr markinu. 

Langt fram eftir aldri, kominn með myndarlega ístru, var Albert eini knattspyrnumaðurinn, sem ég hef séð, sem gat "gripið" boltann með fætinum, tekið þannig á móti honum þegar hann var sendur til hans beint framan frá, að boltinn eins og límdist efst á mótum ristar og fótleggs, og úr kyrrstöðu með boltann á þessum stað, gat hann sent hann hárnákvæmt hvert sem hann óskaði. 

Albert tók stundum að gamni sínu vítaspyrnur á þann hátt að eftir dómarinn hafði gefið leyfi með flautu sinni, gekk Albert að boltanum og teygði höndina niður til þess að snerta hann laust eitt örstutt sekúndubrot og snúa honum örfáa sentimetra, eins og margir knattspyrnumenn gera stundum við þessar aðstæður, en spyrna honum á sama andartaki firnafast í annað hvort markhornið. 

Þetta var gert á þann hátt, að engan óraði fyrir því, síst af öllum markverðinum, að skot myndi ríða af. 

Nýtt „töfrabragð“ hjá Ronaldo (myndskeið)

Dansk-þýsk fullkomnunarárátta?

Bakstur er stundaður á öllum heimilum, en samt er um að ræða listgrein, þar sem fullkomnunarárátta fær góðan jarðveg. Svipað er að segja um matargerð. 

Nú eru tveir miklir góðgætisdagar að baki, og bolla er ekki sama og bolla ef út í það er farið. 

Faðir minn, Ragnar Edvardsson, var bakarameistari og afi minn, Eðvarð Bjarnason var það líka. 

Á nokkurra ára tímabili ráku þeir hvor sitt bakarí á tveimur stöðum í borginn. 

Á þeim tímam, sem þeir námu fræði sín, þóttu Danir standa fremstir meðal Norðurlandaþjóðanna í brauða- og kökugerð.  

Var jafnvel talað um mun á brauðum og kökum sitt hvorum megin Eyrarsunds. 

Ekki veit ég hvað var hæft í þessu, en hitt fór ekki að milli mála hve góðir Danir væru á þessu sviði þær sex vikur, sem ég dvaldi í Kaupmannahöfn sumarið 1955. 

Í vinsælli afmælisdagabók á þessum árum stóð við sameiginlegan afmælisdag minn og móður minnar, að við hefðum mikinn áhuga á matseld og fatagerð. Það var fullkomið öfugmæli um okkur bæði. 

Hins vegar er sonur okkar Helgu, Þorfinnur, ástríðufullur matargerðarmaður og hefur unnið í keppni í þeirri grein. 

Má því segja að ég sé týndi hlekkurinn í kynslóðaröðinni hvað þetta varðar.

Stundum segi ég í gamni að ég sé alinn upp á vínarbrauðsendum, því að fyrstu æviárin var bakarí afa míns nánast í næsta húsi við sömu götu og vínabrauðsendarnir urðu annars afgangs.

Forvitni minni um það, af hverju þeir bökuðu svo góð vínarbrauð að önnur eins hef ég ekki smakkað síðan, svöluðu þeir með löngum fyrirlestrum um galdurinn á bak við þetta hjá þeim. 

Þótt besta hveitið, frá Ameríku, væri dýrt, kom ekki annað til greina, né heldur að spara neitt í notkun á eggjum og rjóma.

Það var vakað yfir öllum ferlinum með nákvæmu handbragði, til dæmis þurfti að "opna deigið" með því að slá á það með spaða eða hníf og búa til röð af þversum liggjandi raufum. 

Margt annað mætti nefna ef ég myndi það allt ennþá. 

En stundum segi ég líka í gamni að eftir að þeir feðgar hættu að baka hafi ég aldrei aftur smakkað önnur eins vínarbrauð. 

Margt af þeirri framleiðslu í Þýskalandi, sem þá eins og nú var afrakstur hinnar frægu "þýsku nákvæmni" rataði vafalaust beint í norður til Danmerkur og skóp álíka kröfuhörku þar um gæði. 

Af þessu, nokkurs konar þýsk-danskri fullkomnunaráráttu, nutum við Íslendingar þegar iðnmenntun barst til okkar á meðan við vorum að sækja fram til batnandi og betri framleiðsluhátta til þess að standa á eigin fótum og njóta betri lífskjara.  

Katrín fékk fyrstu köku ársins