Fimm metra ganga ofviða fyrir fullfríska menn.

Það eru tvær hliðar á svokölluðum bílastæðisvanda þegar hann speglast í stófelldum sektum lögreglu í tengslum við atburði sem þúsundir sækja. 

Annars vegar spurningin um herferðartakta lögreglu sem stundum má sjá, en hins vegar svo mikla leti ökumanna, að þeir nenna ekki að ganga jafnvel örfáa metra. 

Af slíku sýndi ég hér á síðunni myndir í haust af fólki sem lagði bílum sínum ólöglega við útibú Landsbankans í Grafarholti, eingöngu til að spara sér örfá spor, allt niður í fimm metra hjá einum bílstjóranna, þótt nóg væri af auðum bílastæðum. 

Með því að leggja bílum sínum á ofangreindan hátt var valdið vandræðum á akbrautinni, sem lagt var á. 

Undanfarna rúma viku hefur veður verið þannig, þó kalt sé, að hægt hefur verið að komast hraðar í umferðinni en bílar með því að nota einfaldlega hjólið sem lengst er til hægri á þessari mynd.

Engar umferðartafir og alls staðar völ á stæðum. Og enn hefur frost ekki hamlað ferðum á þessu hjóli, heldur hefur verið ferðast á því í allt að sjö stiga frosti. 

„Aldrei séð eins slæmt ástand“

Fleiri en Menntamálastofnun falla á prófi.

Það hafa fleiri fallið á prófi en Menntamálastofnun að undanförnu.  

Í fjölmiðlum hafa ítrekað verið birtar myndir, sem sagt er að séu af Teigsskógi en annað hvort eru það ekki né gefa rétta mynd af skóginum og þessu svæði.

Þetta fall á prófi upplýsingargjafar hefur staðið í mörg ár. 

Myndin með tengdri frétt á mbl.is er tekin á vegarslóða, sem liggur um kjarr á leið eftir vesturströnd Þorskafjarðar  en til þess að myndin gæfi rétta mynd af verðmætasta svæðinu sem náttúruvætti, hefði þurft að fara mun lengra út eftir til myndatöku.  

Myndir sem sýndar voru á sínum tíma og áttu að sýna þáverandi ráðherra, Hönnu Birnu Kristjánsdóttur, í könnunarferð í Teigsskógi, voru heldur ekki teknar á réttum stað, heldur á vegarslóða, sem liggur að verðmætasta svæðinu. 

Á grunni þessara mynda hafa síðan vaðið uppi fullyrðingar um að Teigsskógur sé alls ekki skógur, heldur aðeins lágt kjarr eða lyng og jafnvel er fullyrt að leiðin um skógar- og kjarrlendið sé aðeins 2,5 kílómetrar að lengd. 

Á Stöð 2 var sýnd loftmynd, tekin úr flugvél í mikilli hæð á flugi norður eftir þessari strandleið og var sú tilraun virðingarverð.

En hún gaf í raun enga mynd af Teigsskógi og því landslagi og gróðri strandarinnar, sem gerir svæðið að mikilsverðu náttúruverðmæti, því að hún var tekin úr of mikilli hæð til þess að hún gæfi nothæfa mynd af viðfangsefninu.

Aðeins hluti af ytri hluta strandarinnar sást í 6 sekúndur, en síðan var myndavélinni beint að slóðaleiðinni, sem liggur í átt að Teigsskógi í 20 sekúndur .  

Flestir þeirra sem hafa haft hæst um það hve lítilfjörlegt það sé, landslagið og gróðurinn á því svæði þar sem vegurinn á að liggja, hafa ekki komið þangað. 

Ég eyddi degi í það fyrir um þrettán árum, skömmu áður en ég fór á eftirlaun, í að aka eins langt og unnt var eftir vegarslóðanum, sem hefur verið margmyndaður, og ganga þaðan út fyrir Grenitrésnes og til baka aftur með kvikmyndatökuvél. 

Um 40 sekúndna myndskeið frá þessari gönguferð var sýnd sem lokamyndskeið í einum fréttatímanum. 

Síðar tók ég loftmyndir af grænum skóginum alla leið út að Djúpafirði, sem ég sýndi á fundi vestra. 

Þessar tvær ferðir taldi ég vera lágmark til þess að gera sér grein fyrir þessu svæði og síðari hluta leiðarinnar skipta mestu máli.

Oft eru mál afgreidd svipað þessu hjá okkur, að upplýsingar skila sér ekki að gagni fyrr en seint og síðar meir. 

Til dæmis var það ekki fyrr en eftir að búið var binda alla hnúta fasta um Kárahnjúkavirkjun, sem 1. áfangi rammaáætlunar fékkst birtur. 

Þá fyrst fékk það að koma fram að Kárahnjúkavirkjun væri annar tveggja virkjanakosta á Íslandi, sem langmestum óafturkræfum og neikvæðum gætu valdið. 

Hinn þessara tveggja verstu kosta var að virkja Jökulsá á Fjöllum. 

Í ofanálag við þetta er ekki víst að gríðarlega mikið einstætt myndefni, sem ég, Friðþjófur Helgason og Sigurður Grímsson tókum í um 100 ferðum mínum frá Reykjavík austur á Norðausturhálendið til að kvikmynda drekkingu Hjalladals og eyðileggingu náttúrunnar þar og austan Snæfells, muni nokkurn tíma koma fyrir sjónir þjóðarinnar. 

Allt það fé og fyrirhöfn verði unnið fyrir gýg. 

Á efstu ljósmyndinni á síðunni er horft úr lofti yfir manngert leirfok úr þurru lónsstæði Hálslóns, sem kaffærir stíflurnar á björtum júlídegi í hlýjum sunnanþey. Það glyttir aðeins í Fremri-Kárahnjúk.

Á miðmyndinni liggur Örkin í apríllok, tilbúin fyrir sumarið á botni Hjalladals með Fremri-Kárahnjúk í baksýn, landslag sem verður í fyllingu tímans á 130 metra dýpi í drullu aurseti. 

Á neðstu myndinni sést hvernig Kringilsá er með aurburði sínum búin að fylla af sandi að mestu gljúfur sitt, Stuðlagáttina, á aðeins þremur árum. 

Þetta er tekið í júní og það er að renna í lónið eftir veturinn og á eftir að hækka í því svo að allt þetta svarta sem sést, Töfrafoss meðtalinn, fer á kaf í byrjun september. 

Síðan rennur úr lóninu til næsta vors og eftir situr ein til tvær milljónir af nýjum jökulauri á þurru lónstæðinu. 

Ef kvikmyndaefnið verður aldrei notað, mun þjóðin, bornar og óbornar kynslóðir, aldrei í raun aldrei fá að vita hvað gert var. 

Kvikmyndin Örkin, sem ætlunin var að gera, verður þá aðeins draumsýn eða öllu heldur martraðarsýn mín, sem fer með mér í gröfina. 

Þar með verð ég meðal þeirra sem féllu á prófi - og það ansi stóru prófi.  

Allir munu þá anda léttara og það skil ég vel. 

Vegurinn lagður um Teigsskóg