Gullaldir geta komið og farið án þess að fyllilega sé hægt að útskýra það.

Það gildir stundum um svokölluð gullaldartímabil svipað og um veðrið, að það geta komið uppsveiflutímabil og niðursveiflur sem fylgja ekki endilega efniviðnum í þau. 

Á árunum 1946-1960 kom fágæt uppsveifla í frjálsum íþróttum á Íslandi, sem birtist meðal annars í þremur Evrópumeistaratitlum og í því að senda flokk á EM 1950 þar sem íslensku þátttakendurnir áttu möguleika á að fá átta verðlaunapeninga, þótt aðeins þrír ynnust. 

Það varð að vísu niðursveifla milli 1952 og 1955, en Vilhjálmur Einarsson sá að mestu um að framlengja frjálsíþróttavorið fram yfir 1960. 

Munurinn á árangri HM liðsins í fótbolta var mjög svipaður og á EM, en á EM féllu tvísýn atriði með okkur en ekki á HM. 

Skagamenn áttu einstakt gullaldarlið í fótbolta á sjötta áratugnum, miðað við stærð bæjarins, og erfitt er að útskýra það til fulls. 

Gullöld íslenskra íþrótta lokið?

83 % skattur á hátekjur? Nei, ertu frá þér? En á sultartekjur? Já, gott mál.

Nokkrar athyglisverðar staðreyndir voru nefndar í þættinum Samfélagið í gær, sem stinga hrikalega í stúf við viðfangsefni og úrlausnir kjararáðs varðandi tekjuhæstu hópa launþega og fjölbreytilegar birtingarmyndir þess hvernig ráðið sjálft og framkvæmdavaldið sameinast um að koma því í skjól frá aðhaldi fjölmiðla og firra alþingismenn og ráðherra ábyrgð. 

Með því til dæmis að segja eftir því sem hentar, að ráðið sé stjórnvald og segja að það sé ekki stjórnvald. 

En hér eru nokkur atriði frá útvarpsþættinum í gær:  

1. Meðallaun á Íslandi eru 667 þúsund krónur á mánuði.

2. 40 prósent ellilífeyrisþega eru með minni tekjur en 300 þúsund á mánuði og eru neðan við fátækramörk.

3. Flókið skerðingakerfi miðar í raun að því að sem allra flestir ellilífeyrisþegar séu læstir inni í sístækkandi fátækragildru. Öllum tiltækum brögðum er beitt til þess að ná peningum af þessu fólki. 

Svona aðfarir í þessum mikla mæli þekkjast ekki í öðrum Evrópulöndum. 

Raunverulegt dæmi, sem nefnt var í þættinum, var sláandi: 

Öldruð verkakona, sem unnið hafði alla starfsævi sína fyrir skítalaun og þó greitt skatta og skyldur, hafði nurlað saman til elliáranna smávegis fjárhæð, sem þó gat komið henni af sultarstigi yfir á venjulegt fátæktarstig í bili. 

Bregður þá ekki svo við að af 60 þúsund krónum, sem blessuð konan ætlaði að nýta sér í fátækt sinni í ár, og hún var búin að borga skatta og skyldur af þegar hún aflaði fjárins, eru 50 þúsund krónur gerðar upptækar í ríkisstjóð. 

Þetta er 83,30 prósenta skattur og tvísköttun að auki. 

Segjum að þetta hafi ekki verið fátæk gömul verkakona, heldur rætt um að leggja auðlegðarskatt á bísperrtan hálaunamann í náðinni hjá kjararáði og valdhöfum með tíu sinnum hærri laun og að skattprósenta yrði 83 prósent.

Þá hefði allt orðið vitlaus vegna fáránlega þungra álaga.  

En auðvitað hefði svona lagað aldrei komið til greina hér á landi, ekki einu sinni nefnt,nógu mikið er nú vælt yfir skattprósentunni hjá þeim sem helst eru aflögufærir.

Niðurstaða:  83,3 prósent raunskattur á lágtekjur eru í góðu lagi. En að sjálfsögðu ekki til umræðu á hátekjur að hækka skattaprósentu. 

"Í góðu lagi"? Er það ekki full djúpt tekið í árinni? Nei, - ef það væri talið vont mál, væri búið að afnema svona lagað fyrir langalöngu. 

Af hverju er þetta svona áratugum saman?  Af hverju hafa allir stjórnmálaflokkar, sem hafa verið í stjórn, haldið þessu við lýði og jafnvel bætt í, hvort sem það hefur verið góðæri, hrun eða kreppa?

Ef dýpra er kafað ofan í þetta mál er aðeins hægt að finna eina skýringu:

Meirihluti þjóðarinnar hefur það nógu mikið skárra en stækkandi lágtekjuhópar, að honum er skítsama um hið útsmogna og smásálarlega kerfi, sem búið hefur verið til svo að sem flestir aldraðir eða aðrir lífeyrisþegar séu læstir inni í fátækragildru. 

Jónas Kristjánsson hefur orðað það þannig, að fólkið fái þá valdhafa sem það kýs, vill og á skilið.  

 

Hefur aðra afstöðu en kjararáð