Hver segir að HM þurfi að vera leiðinlegt? "Hraðinn drepur."

Það hafa af og til heyrst raddir um að leikirnir á HM séu ekki nógu skemmtilegir. 

En það er ómöguleigt að segja slíkt í dag. 

Að vísu gerðist ekki margt í fyrri hálfleik Brasilíu og Mexíkó en í síðari hálfleik var boðið upp á aukinn hraða og snilldarleik Brassanna. 

Sem dæmi um hraða Neymars hefur hann verið mældur á 35 kílómetra hraða og það í hlaupi við að rekja boltann eins og það er kallað. 

Það samsvarar rúmum 10 sékundum á 100 metrum. 

Engin leið er að kvarta yfir leik Balga og Japans sem bauð upp á allt sem góð og ástríðufull knattspyrna getur boðið upp á. 

Stundum hefur verið sagt: "Hraðinn drepur" og þá átt við það, hvað gríðarlegur hraði getur sprengt upp hinar sterkustu varnir. 

Gildir einu hvort um er að ræða flokkaíþróttir eða einstaklingsíþrótt eins og hnefaleika. 

Japanir hafa áður komið á óvart á HM, en fyrsta Asíuþjóðin, sem gerði garðinn frægan voru Norður-Kóreumenn 1966 sem komust langt, en féllu út í leik, sem var svipaður leiknum í dag hvað það varðaði að þeir voru lengi yfir ef ég man rétt.  

Hádramatískur belgískur sigur

Oft vandræðagangur í viðtölum vegna enskrar hugsunar.

Það verður sífellt meira áberandi hvað "enskur hugsunarháttur" veldur því fólki vandræðum, sem þarf að tjá hugsanir sínar í fjölmiðlum. 

Hinir ágætu fótboltaskýrendur í HM stofunni játa þetta meira að segja hvað eftir annað og segja það bara hreint út að þeir séu að bögglast við að reyna orða sína erlendu hugsun á íslensku máli. 

Þetta er ekkert einsdæmi, þetta kemur æ oftar fyrir okkur öll. 

"...heldur tökum henni sem gefinni.." segir meira að segja prófessorinn í íslenskri málfræði (..take it as given...) þegar hann hann lýsir því hvernig enskan sé orðin sjálfsögð á Íslandi.

En það er þó skárra hjá honum heldur en að segja: komin til að vera. 

Í stað þess tískuorðalags er hægt að nota helmingi færri orð og segja: Heldur velli. 

Eða verði hér til frambúðar eða festi sig í sessi.  

 

Enskan orðin sjálfsögð á Íslandi

Báðir markverðirnir voru hetjur leiksins.

Það er sagt að sigurvegararnir skrifi söguna, og það virðist alveg gleymast í umfjölluninni um leik Króata og Dana að Kasper Schmeichel markvörður Dana var ekki síðri hetja en Daníel Subasic. 

Þrátt fyrir að vera markvörður tapliðs er alveg hægt að segja að frammistaða Schmeichels hafi vakið vonir um að kveða niður það þráláta tal og draug, að hann sé aðeins sonur frægs föður sins og ekkert meira en það, eigi jafnvel vafasamt erindi í marvörslu. 

Schmeichel varði nefnilega þrjár vítaspyrnur í leiknum, og sú fyrsta, sem hann varði, hélt Dönum inni í leiknum, annars hefði ekki orðið nein vítaspyrnukeppni. 

Umtalið um Schmeichel minnir dálítið á umtalið um Steingrím Hermannsson alveg þangað til hann var kominn á sextugsaldur. 

Eftir að hann var kominn heim frá námi í Bandaríkjunum var hann yfirleitt aldrei nefndur nafni sínu var alltaf talað um "son Hermanns Jónassonar og lengi eftir það oft bara nefndur Denni. 

En áður en yfir lauk skóp Steingrímur sér orð sem ég tel að setji hann í fremstu röð stjórnmálamanna síðustu aldar. 

Á ég þá einkum við afstöðu hans til umhverfis- og náttúruverndarmála á síðasta hluta ferils síns.  

Subasic hetja Króata í vítaspyrnukeppni