Hefði verið alvarlegri samdráttur á árum áður.

Á þeim tímum, þegar sjávarafurðir voru yfir 90 prósent af útflutningsverðmætumm landsins hefði samdráttur um 15 prósent þótt slæm tíðindi og þörf á að "skjóta fleiri stoðum undir" þjóðarbúskapinn. 

Nú er svona samdráttur staðreynd en vekur nánast enga athygli. 

Frá 1970 var farið inn á braut stóriðju til að gera þetta, en enda þótt fyrstu sporin þættu svo stór, að hægt væri að tala um "stóriðju" var verksmiðjan í Straumsvík aðeins með 33ja þúsund tonna ársframleiðslu eða tíu sinnum minni en álverið á Reyðarfirði framleiðir nú. 

Með alþjóðlegu tilboði 1995 um að selja til stóriðju raforku á "lægsta verði í heimi" og með "sveigjanlegu mati á umhverfisáhrifum" var mörkuð stefna, sem hefur síðan verið ítrekuð í ýmsum yfirlýsingum sem miða að því að framleiða tíu sinnum meiri raforku í landinu árið 2025 en þarf til íslenskra heimila og fyrirtækja. 

Þessi stefna byggðist á fullyrðingunni um það að ekkert annað en stóriðja gæti "bjargað Íslandi." 

"Eitthvað annað" var algerlega fordæmt og hlegið út af borðinu með því að líkja slíku við "fjallagrasatínslu" hjá "lopaliðinu." 

Þrátt fyrir þetta líkt og hófst líkt og af sjálfu sér mesta og lengsta uppgangstímabil í sögu landsins 2011 með margföldun ferðaþjónustunnar. 

Með tilkomu hennar sem bitastæðasta atvinnuvegar þjóðarinnar mildast höggið af 15% minni útflutningsverðmætum sjávarafurða. 

 

Verðmæti dróst saman um 15%

Bílstjóri flutningabíls með tengivagn í símanum í hringtorgum.

Það hlýtur að verða að gera kröfur til bílstjóra á stórum bílum og rútum, sem gera kröfur um góðan akstur og eru með mörg mannslíf í höndunum varðandi það að sinna akstrinum af vandvirkni.

Fyrir nokkrum árum átti ég leið frá Reykjavík upp á Akranes. Á leið gegnum hringtorgin við Baugshlóð og Langatanga fannst mér aksturlag bílstjóra á stórum flutningabíl með tengivagni sérkennilegt og skapa hættu fyrir aðra vegfarendur, einkum við fyrra hringtorgið þar sem ökumenn máttu hafa sig alla við til að sleppa við árekstur af því að ferlíkinu var ekið afar ónákvæmt einmitt þar sem það tekur hvað mest rými í beygjunum.  

Ég og ákvað því að gera tilraun til að sjá, hvort eitthvað væri að hjá honum og sá í baksýnisspeglinum eftir hringtorgið við Langatanga, að eitthvað svipað hafði gerst hjá honum þar. 

Hann ók eins og bavíani. 

Á leiðini framundan var hægt að komast dálítið fram fyrir hann, nógu langt til þess að með því að snúa við á hringtorginu við Þingvallavegamót gat ég ekið til baka á móti honum. 

Og þá blasti það við, að maðurinn var niður sokkinn í að tala snjallsímann sinn. 

Þótti mér magnað að fyrst hann var á leið út á beina vegakafla skyldi hann ekki klára hringtorgin fyrst áður en símahasarinn byrjaði. 

Af augljósum ástæðum er ekki auðvelt að sjá í návígi úr venjulegum einkabílum hvort bílstjórar hárra og stórra vagna eru uppteknir við snjallsímann.

Það sést frekar þegar ekið er beint á móti þeim. 

Kannski skapar þessi staða þessara bílstjóra fleiri tækifæri en hjá öðrum bílstjórum til að falla fyrir freistingum til að stelast í sima. 

En afleiðingarnar geta líka orðið mjög mun alvarlegri ef illa fer. 

Strætisvagnstjóri í síma undir stýri

Herdansari með Bin-Laden mynd fyrir framan íslenska utanríkisráðherrann.

Haustið 2003 höfðu Íslendingar skipað sér í hóp "viljugra þjóða" vegna innrásarinnar í Írak, sem margir telja að hafi skapað jarðveginn fyrir hörmungum í Írak og Sýrlandi, meðal annars vegna hernaðar ISIS. 

Halldór Ásgrímsson var utanríkisráðherra og fór í ferð til Mósambík til að kynna sér þróunarhjálparstarf Íslendinga þar. 

Mottökur heimamanna voru einstaklega hlýjar og innilegar og Íslendingum sýnt mikið þakklæti, bæði í fiskvinnslu í Mósabík, hjálparstarfi í fátækrahverfi í Maputo og við byggingu og rekstur heilsugæslustöðvar í Hindane, handan við flóann. 

Í fátækrahverfinu var heldin heilmikil þakkarhátíð, þar sem hinn sérstæði afríski röddunarsöngur og dansar frumbyggja voru eftirminnileg atriði. 

Þetta var aðeins tveimur árum eftir árás Osama Bin-Laden á New York og Washington og því vakti það athygli mína og undrun að sjá, að meðal dansara sem sýndu herdansa af mikilli list beint fyrir framan íslenska utanríkisráðherrann, var einn dansarinn með stóra mynd af Osama Bin-Laden á brjóstinu!  

Undrun mín stafaði fyrst of fremst af greinilegri fávisku dansarans, sem virtist ekki gera sér neina grein fyrir þeirri móðgun við gestina, sem í þessu gæti talist vera falin. 

Að vísu kom það mér ekki á óvart að daður við múslimst hryðjuverkafólk ætti sér ákveðinn hljómgrunn í löndum þriðja heimsins, sem höfðu þurft að búa við kúgun nýlenduherra. 

Á ferð um Eþíópíu fyrr á árinu 2003 höfðu íslenskir trúboðar sagt mér frá því, að áhangendur múslimskra öfgamanna væru furðu lagnir við að dreifa áróðri sínum, meðal annars með treyjum og merkjum, sem væru ekkert ósvipuð því sem sjá mátti á myndum af Che Guevera á hippatímanum. 

Sumum þætti töff að hafa slíkt um hönd, eins og sást á unga manninum, sem dansaði afrískan frumbyggjastríðsdans fyrir hinn langt að komna velgjörðamann, Halldór Ásgrímsson, utanríkisráðherra Íslands. 

Það eimir enn víða eftir af andúð frá nýlendutímanum á vestrænu fólki í þróunarlöndunum. 

Þannig fékk George Foreman heimsmeistari í þungavigt í hnefaleikum alla Kongóbúa upp á móti sér fyrir bardagann við Ali, af því að hann hafði með sér gæludýr, sem hatað var þar í landi; hund af því kyni sem belgískir nýlendukúgarar siguðu á innfædda. 

Ali, sem var mun ljósari á hörund en Foreman, fékk alla áhorfendurna að einvígi þeirra til þess að hrópa einum rómi: "Ali! Boma-je!" sem útleggst: "Ali, dreptu hann!" 

Það var ekki furða að svona væri málum háttað þarna, því að nú hefur verið upplýst, að hvergi í nokkurri nýlendu sýndu nýlenduherrarnir meiri grimmd en Belgar gerðu í Kongó. 

Voru hinir drepnu taldir í milljónum þar í landi.

Hefndarhugur er einhver versti eiginleiki mannsins. Í stríðunum á Balkanskaga á síðasta áratug síðustu aldar kom í ljós, að enn var verið að hefna fyrir orrustur og illvirki frá því 5-600 árum fyrr.   

Börn í skrúðgöngu klædd sem vígamenn