Öflugri en Ófelía og sumir þeir skæðustu við Flórída.

Í erlendum fjölmiðlum, meðal annars á Spáni, má sjá þær pælingar veðurfræðinga, að að á Norður-Atlantshafinu sé að myndast fóður fyrir svo illskeyttan fellibyl á næstu tveimur vikum, sem fari þar í norðaustur í átt að Írlandi, að hann búi yfir möguleikum til að verða jafnoki verstu fellibylja í austanverðu Karabíska hafinu og við suðausturhorn Bandaríkjanna.

Gæti það bitnað illilega á Írum ef á þeim dyndi fellibylur sem yrði kröftugri en Ófelía, sem var þriggja stiga fellibylur og olli miklu tjóni.

Hugsanlegur fellibylur gæti orðið fjögurra stiga, aðeins einu stigi frá algeru hámarki.

Vonandi rætast þessar hrakspár ekki, en að ýmsu leyti merkilegt hve snemma hausts veðurfræðingar óttast að svona fyrirbæri gæti átt sér stað. 

 

 

 

Íbúar taki trampólínin niður

Smá reynslusaga úr skólalífinu fyrir 60 árum .

Á útmánuðum 1958 var mikið fjör í MR. Framtíðin hélt upp á 75 ára afmæli sitt með mikilli dagskrá og dansleik í Sjálfstæðishúsinu (síðar Sigtún og Nasa). Síðan fylgdi árshátíð Skólafélagsins í kjölfarið og um svipað leyti frumsýndi Herranótt leikritið "Vængstýfða engla" sem heppnaðist svo vel og hlaut svo góða blaðadóma, að fjöldi sýninga fylgdi á eftir, líka úti á landi.

Herranótt hafði verið gefið gult spjald vegna kostnaðar, en Vængstýfðu englarnir borguðu upp skuldahalann og gott betur.

Frumsýningarpartíið var haldið uppi á lofti í Iðnó, og eftir hinar góðu viðtökur og undirtektir var glatt á hjalla, og skálað fyrir góðu gengi.

Að Herranótt stóðu nemendur úr öllum bekkjum skólans og við Þorsteinn Gunnarsson vorum nýliðar, 17 ára gamlir og vorum mun óreyndari í svona samkvæmum en þeir, sem voru þremur árum eldri og jafnvel komnir á þrítugsaldur.

Ég man að vín var haft um hönd og menn gerðust góðglaðir og mynduðu stemningu, sem var þess eðlis að mér fannst ég verða utangátta.

Allir, sem hafa verið ungir, kannast við þá óþægilegu tilfinningu sem stundum fylgir því að vera ekki með á nótunum eða utangarðs, það að passa ekki inn í fjöldann og stemninguna.

Tilfinningin getur nálgast það að finnast að maður sé útskúfaður.

Það var heilmikið stuð á hópnum í syðri enda salarins en ég lenti af einhverjum ástæðum í þeim aðstæðum að vera einn við barinn í nyðri endanum, þar sem stóð fullt glas af víni, sem beið þess að einhver dreypti á því.

Ég seildist í glasið, tók það upp og horfði á það. Þarna beið lykillinn að því að verða gjaldgengur í gleðinni, glas sem beið eftir því að vera tekið upp og blessuð brjóstbirtan látin lýsa og ylja þegar sungið yrði "látum því, vinir, vínið andann hressa..." 

Ég bar glasið að vörum mér og það var runnið upp það augnablik sem myndi bjarga kvöldinu hjá mér þegar teningunum hefði verið kastað. 

En, - þá var allt í einu eins og ósýnileg hönd ýtti við glasinu frá vörum mér svo að ég setti það niður á borðið, án þess að súpa á og snerist á hæli í átt frá því. 

Ég gekk inn í gleðina í suðurhorninu og var fljótlega búinn að samsamast henni, - án víns, án hjálpartækis. 

Og þannig hefur það verið síðan. 

Ég er þess fullviss, að þetta var augnablik, sem bjargaði lífi mínu, svo villtur sem ég gat stundum verið á þessum unglingsárum. 

Framhaldsskólaárin geta verið afdrifarík fyrir ungt fólk, sem er að fóta sig á hröðum umbreytingaárum. 

Það getur verið gríðarlegur munur á þroska og aðstæðum á táningsárunum. 

Þess vegna er gott til þess að vita að orð og verk séu höfð uppi af nemendum, kennurum og foreldrum í framhaldsskólum, sem varpa ljósi á eðli málsins og leiði til farsælla lausna, eftir því sem það er mögulegt. 

 

      

Enginn fer inn sem neitar að blása