Fyrst Hamborg, síðan Dresden, Tokyo, Hiroshima og Nagasaki.

Frásögn Jarmilu Hermannsdóttur á mbl.is minni illyrmislega á það, að loftárásin á Hamborg 1943 var hin fyrsta af hinum stærstu af þessu tagi á borgir í Heimsstyrjöldinni síðari. 

Síðan komu Dresden, Tokyo, Hiroshima og Nagasaki 1945. 

Áður hafði að vísu verið ráðist á borgir af mikilli grimmd, svo sem á Belgrad 1941, þar sem 17 þúsund voru drepnir í árás, sem hafði þann tilgang einan að drepa sem flesta í "refsingarskyni" fyrir óhlýðni Júgóslava við Hitler. Árásin bar hreinlega heitið "Refsing", "Operation Bestrafung". 

En árásin á Hamborg var svo margfalt mannsskæðari en áður hafði þekkst, að þar var um að ræða nýtt risaskref í áttina til gereyðingarhugsunarinnar, sem liggur að baki kjarnorkuvopnum. 

Álíka margir voru drepnir í árásinni á Hamborg og í kjarnorkuárásinni á Nagasaki. 

Flestir voru að vísu drepnir í árásinni á Tokyo og næstflestir í árásinni á Hiroshima, - en þær, ásamt Hamborg, Dresden, Hiroshima eru í sérflokki hvað varðar fjöldamorð af þessu tagi. 

Martröð í mörg ár á eftir

Talað fyrir daufum eyrum fyrir rúmum áratug.

Þegar upp úr síðustu aldamótum fór að sjást, að Dacia, dótturfyrirtæki Renault í Rúmeníu, var að gera merkilega hluti. Ævintýrið hófst 2005 þegar salan fór upp í 300 þúsund bíla á ári, og 2007 var settur á markað Dacia Logan, sem var bæði góður bíll en einnig boðinn á verði sem var reyfarakaup. 

Ódýrasti bíllinn á markaðnum í mörgum löndum, og Dacia Logan skutbíll með sæti fyrir sjö, kostaði minna en Toyota Yaris. 

Hann fékk góða dóma í hinum kröfuhörðu þýsku bílablöðum og seldist vel bæði í Þýskalandi og Frakklandi. 

Ég ræddi um þessa bíla við nokkra forráðamenn bílaumboðanna hér á landi en þeir fussuðu og sveiuðu og sögðu, að hér á landi vildi enginn kaupa svona "austantjaldsrusl". 

Reynt hefði verið fyrr á árum að flytja inn Aro jeppa, en það hefði verið algerlega misheppnað.  

Ég benti þeim á að járntjaldið hefði fallið fyrir 18 árum, og að Íslendingar keyptu bæði Skoda frá Tékklandi og Suzuki Swift frá Ungverjalandi. 

Í raun væri Dacia í meginatriðum Renault, með Renault vélum og drifbúnaði. 

En allt kom fyrir ekki. 

Síðan kom hrunið og Logan var einmitt bíllinn fyrir félitlar íslenskar fjölskyldur. 

Ekkert gerðist en framleiðslan í Rúmeníu óx upp í hálfa milljón bíla á ári, þar af 300 þúsund seldir til landa eins og Frakklands og Þýskalands. 

2010 kom síðan Dacia Duster á markað, alveg eins og sniðinn fyrir íslenskar aðstæður. 

Með snilldar dísilvél, einhverri þeirra sparneytnustu og bestu í heimi og með miklu lægri 1. gír en aðrir jepplingar, en slíkt hentar einmitt vel í torfærum og íslensku ánum. 

Loks hlaut þó að koma að því að þessi bíll ryfi fordómamúrinn og nú er tónninn annar en sá, að tala um austantjaldsrusl. 

Eins og flestir aðrir svonefndir sportjeppar mætti Duster vera með aðeins hærri veghæð, en vegna þess hvað bíllinn er ódýr, er hægt fyrir viðráðanlegan kostnað að hækka hann og setja á hann stærri dekk, - þó ekki stærri en hann ræður vel við. 

Þegar slíkt er gert verður lægsti gír oft full hár fyrir erfiðar aðstæður, en hinn óvenjulega lági lægsti gír á Duster kemur þá í góðar þarfir. 

Ef þessi bíll hefði verið fluttur hingað inn á þeim árum, sem mest var þörfin fyrir að spara fé, hefði svipað gerst hér og í öðrum löndum, að hann hefði "sparað eigendum fúlgur fjár." 

Dacia sparar eigendum fúlgur fjár