0:6 gegn Dönum 2001 verra en 2:14 1967 ? Og hvað nú?

Fram að þessu er 0:6 leikur Íslands gegn 2001 lélegasta frammistaða landsliðs okkar, sem ég hef séð. Lélegri en 2:14 leikurinn 1967, því að í þeim leik skoruðu Íslendingar þó tvö mörk og áttu eitthvað smávegis í leiknum. 

En í leiknum 2001 áttu Íslendingar EKKERT í leiknum, skoruðu ekkert mark, og miðað við sem maður fékk að sjá af leiknum 1967, var síðari tapleikurinn verri ef eitthvað var.

Af lýsingum á leiknum í dag að dæma, var hann vaxandi einstefna Svisslendinga og hugsanlega jafn slæmur og leikurinn við Dani 2001.  

Leikurinn við Dani 1955 kemur upp í hugann, en hann fól í sér mjög slæmt tap, 0:4, þar sem íslenska landsliðið var þó með bæði Ríkarð Jónsson og Albert Guðmundsson innanborðs auk hins besta af gullaldarliði Skagamanna. 

Leikurinn var hrikaleg vonbrigði, en vegna innbyrðis deilna náðist engin samvinna innan liðsins. 

Eftir þetta afhroð fyrir Svisslendingum í dag í leik líkum leikjunum við Dani 2001 og 1955 blæs ekki byrlega fyrir Íslendingum í leiknum gegn bronsliði Belga næstkomandi þriðjudag. 

Eitt af átta verstu töpum Íslandssögunnar

Flugmenn í sérstökum áhættuhópi varðandi handgjöf á hjólum.

Þegar bryddað er upp á einhverju nýju eða tekinn upp gamall þráður eftir langt hlé í hvers kyns hreyfingu, getur ýmislegt óvænt komið fólki í opna skjöldu. 

Getur þá oft verið tafsamt að komast að ástæðunum fyrir óhöppum. 

Hér skal nefnt dæmi um slíkt, sem getur verið lærdómsríkt. 

Á bernsku- og unglingsárum mínum var ég ástríðufullur hjólreiðamaður og vegna aðvarana foreldra minna varðandi hættuna á því að fara mér að voða á miklum hraða um slæma malarvegi, til dæmis að brjóta framhjólsgaffalinn, linnti ég ekki látum fyrr en Fálkinn hafði, þrátt fyrir miklar innflutningshömlur, flutt inn fjaðrandi gaffall auk þriggja gíra, hvort tveggja nýjungar hér á landi. 

Ég æfði mig í miklum kúnstum á hjólinu, gat til dæmis hoppað á því í hring í kyrrstöðu, hlaupið af því á ferð og hjólað án þess að hafa hendur á stýri. 

Þegar ég var nítján ára lauk þessu tímabili, og að undanteknu einu ári 1968-69, þegar ég átti samanbrjótanlegt hjól, hjólaði ég ekkert sem heitið gat til ársins 2015.

Ég fór einu sinni í hjólaþrautakeppni fjölmiðlamanna upp úr 1990 og virtist engu hafa gleymt. 

En annað kom á daginn 2015 þegar rafhjólið Náttfari kom til sögunnar og endurhæfing blasti við. 

Eitt atriði truflaði hana: Þegar upp komu óvæntar aðstæður, til dæmis, að taka beygju, sem reyndist of kröpp, bregðast við sterkri vindhviðu eða skyndilegri hálku, sem maður hefði átt möguleika að ráða við fyrir 60 árum, get það mistekist, og ég gat talið sex atvik, þar sem ég féll í jörðina, en slapp alltaf án meiðsla. 

Þótt þetta kynni að vera eðlilegt miðað við langt hlé og háan aldur, gerðist eitthvað í hverri byltu, sem kom eins og þruma úr heiðskíru lofti; ég gerði eitthvað vitlaust. 

Í sjöttu byltunni fattaði ég þetta allt í einu.

Á vélknúnum hjólum sem eru með aflgjöf í stýrinu hægra megin, er gefið afl með því að snúa gjöfinni þannig að hnúarnir fari afturábak en fingurnir og lófarnir fram á við.

Svo virtist sem ég gerði þetta óvart og ómeðvitað þegar það þurfti skyndilega og fyrirvaralaust að slá af aflinu, í stað þess að færa hnúana áfram og fingurna og lófana afturábak. 

En af hverju gerði ég þetta öfugt við óvæntar aðstæður á hjólinu miðað við það sem ég gerði, þegar umhugsunarfresturinn var nægur?

Skýringin birtist mjög óvænt í síðustu byltunni: Margæfð ósjálfráð viðbrögð á 7500 flugklukkustundum þegar fyrirvaralaust þurfti að minnka afl á hreyflum flugvéla,byggðust á því að draga inngjöfina til baka, það er, að hreyfing á hnúunum væri afturábak. 

En á hjólinu þýddi sama hreyfing á hnúunum að gefið væri fullt afl!

Lausnin á vandamálinu hlaut að felast í því að þróa og æfa öfug viðbrögð á hjólinu miðuð við viðbrögðin á flugvélunum. 

Sjötta byltan á hjólinu varð í apríl 2016 eftir árs notkun, en í rúmlega tveggja ára notkun vélknúinna hjóla síðan þá, hefur, (7-9-13, bankað undir borðið), engin bylta orðið, hvorki á rafreiðhjólinu Náttfara né "vespu"vélhjólinu Létti (Honda PCX 125cc). 

Vonandi er því upp runnið svipað skeið og var á þeim árum sem ég flaug mest og flaug mörgum gerólíkum flugvélum en gat með æfingu þróað rétt mismunandi viðbrögð sem nauðsynleg voru í hverju tilfelli. 

Niðurstaða: Flugmaður, sem er að byrja að aka vélknúnum hjólum, verður að vera meðvitaður um ofangreinda hættu og taka sér góðan tíma til þess að þróa rétt viðbrögð eftir farartækjum.  

Fór út að hjóla og kom aldrei aftur heim

Munurinn er sláandi, af því að hann er svo mikill.

Þegar bent er á sláandi tölur varðandi slys, tjón, ölvun og lagabrot í umferðinni, sem sýna hve margfalt fleiri karlmenn en konur eiga aðild að þessum neikvæðu hliðum umferðarinnar, segja kannski einhverjir: En það eru svo miklu fleiri karlar undir stýri en konur. 

En það útskýrir ekki þennan mikla og sláandi mun. Það er liðin tíð að karlar séu margfalt fleiri undir stýri í umferðinni en konur, og þess vegna er raunverulegur munur á kynjunum í þessu efni. 

Maður verður að fara að hugsa sinn gang í þessu, það er greinilegt. 

Öruggara að keyra eins og kona