Leitaði í hálftíma að götu í Kópavoginum.

Það er auðvitað pínlegt að leita að bíl sínum og finna hann ekki, en lítið skárra er að leita að götu eins og síðuhafi lenti í í kvöld.  

Að vísu er gatnakerfið í Kópavogi löngu þekkt eftir að Ríó-tríóið gerði grín að því á heimavelli, en í kvöld bættist enn ein lífsreynslan af því við hjá síðuhafa ofan á Hamraborgarsvæðið og iðnaðarhverfið við Smiðjuveg og Skemmuveg, þar sem í skrám eru núsnúmer fyrirtækjanna kyrfilega skráð, en húsin öll númerslaus þegar á að fara að leita að þeim. 

Erindið í kvöld átti að taka enga stund, að fara í hús eina af helstu og lengstu götunum í vesturhlutanum og ná í fyndinn leikmun, einn af nokkrum leikmunum og tækjum, sem leika hlutverk í söngskemmtuninni Syngjum saman í Hannesarholti á morgun. 

Tímahrak í undirbúningnum leiddi til þess að ætlunin var að rata umsvifalaust að húsinu, þar sem leikmunurinn var geymdur. 

En allt gekk á afturfótunum í Kópavoginum í kvöld.

Þannig er um hnúta búið að þegar maður ekur eftir lengstu götunum þar, sýna skiltin á báðar hendur kyrfilega nöfnin á þvergötunum en ekkert skilti sýnir manni eftir hvaða götu maður er að aka. 

Eftir að hafa ekið langs og þvers um vesturbæinn kom í ljós, að fjórum sinnum hafði verið ekið fram hjá skilti með nafni brautarinnar, sem var hálffalið á bak við gangbrautarskilti. 

Og auðvitað var leitun að húsi með húsnúmeri, sem sæist. 

Loks var maður einn á tröppum húss síns spurður um götunúmerin á svæðinu, þar sem maður var orðinn heitur, og var svarið þar, að öll húsnúmerin á þessu svæði tilheyrðu öðrum götum en löngu götunni sem þau voru við.   

Nú tók við leit að símanúmeri til að fá leiðsögn, og brá þá svo við, að þegar bakkað var út frá húsi mannsins, sem talað hafði verið við,  sást alla leið þaðan til þeirrar manneskju sem hafði varðveitt leikmuninn og var komin út í dyr með hann. 

Eftir á að hyggja hefði verið skárra að gefa sér fyrst tíma til að skoða almennilegt kort af bænum. Sá tími hefði margborgað sig. 

Leitaði að bílnum í 25 mínútur

Skortur á innviðum dragbítur rafbílavæðingar. Tævanbúar með snilldarlausn.

Jafn hér sem í öðrum löndum er skortur á innviðum á borð við hraðhleðslustöðvar og öðrum hleðslumöguleikum einn helsti dragbítur rafbíla- og rafhjólavæðingar. 

Ef uppbyggingin er of hæg, hefur hún hamlandi áhrif fram tímann, og því er meira að segja hægt að segja, að uppbyggingin eigi að vera hraðari rafbílasalan. 

Gott dæmi um uppbyggingu innviða, sem reyndist vera nauðsynleg til að greiða fyrir rafvæðingu í samgöngum, er bygging 757 skiptistöðva fyrir rafhlöður vespuvélhjólaflotans á höfuðborgarsvæði Tæpei á Tævan, en á svæðinu búa um 350 þúsund manns. 

Með því að hafa skiptistöðvarnar svona margar, var hægt að búa þannig um hnúta, að maður á rafhjóli gæti séð í snjallsíma sínum, hvar sú skiptistöð væri, sem væri næst honum og væri með nóg af hlöðnum rafhlöðum til að skipta út. 

Sjálfur gerningurinn gæti ekki verið einfaldari: Rennt að sjálsalanum og snjallsíminn notaður til að versla á meðan tvær hlaðnar rafhlöður eru teknar út og tvær alveg eins tómar rafhlöður úr hjólinu settar inn. 

Tekur fáar sekúndur og ferðinni á hjólinu haldið áfram. 

Aðeins létt rafbifhjól geta eins og er orðið hluti af þessari byltingu, því að rafhlöðurnar í rafbílum eru meðaltali hátt í hálft tonn, en rafhlöðurnar tvær í vespuhjólinu, sem er af gerðinni Gogoro, vega aðeins um fimmtán kíló samtals. 

Hjólin ná 95 km hraða og eru því afar afkastamikil farartæki. Skiptistöðvarnar hafa þann kost, að hægt er að fá alveg fullhlaðnar rafhlöður í þeim, og einnig er það minnsta mál fyrir hvern hjóleiganda, að kippa rafhlöðunum tveim úr hjólunum og hlaða þær inni í íbúð til fulls. 

Þannig er hægt að sleppa því að hafa sérstaka hleðslustöð við hvert hús, ef menn vilja spara sér þann kostnað og fyrirhöfn.  

 

ON setur upp um 40 hleðslur