Minnir á óveðursspárnar 1995.

Óveðrið, sem gekk yfir landið 16. janúar 1995 líður ekki úr minni flestra, sem muna eftir því.

Veðurspáin var svo slæm, að síðuhafi, sem þá vann á fréttastofu Stöðvar 2, fór af stað á jeppa síðla dags til þess að vera kominn sem næst því svæði, sem spáð var að veðrið yrði verst, en það var á Norðvesturlandi. 

Svo fór, að veðrið varð svo rosalegt þessa nótt og næstu dægur, að ekki var hægt að komast lönd né strönd þar sem bíllinn var staddur efst í Laxárdal í Dölum. 

Um morguninn fréttist síðan að stórt snjóflóð hefði fallið á byggðina í Súðavík, og að eina leiðin fyrir björgunarfólk til að komast þangað, væri á sjó. 

Varðskip fór frá Reykjavík í svo slæmu sjólagi, að skemmdir urðu á því, ef rétt er munað. 

Framundan voru miklir sorgardagar þegar þjóðin syrgði 14 manns, sem fórust.  

25. október sama ár var veðurspáin jafn slæm, og í þetta skiptið var verið í viðbragðsstöðu í Reykjavík og síðan farið vestur með varðskipi í svipuðu fárviðri og hafði geysað í janúar. 

Í þetta skipti féll snjóflóð á Flateyri þar sem 20 manns fórust auk eins manns í Reykhólasveit, og í botni Dýrafjarðar féll snjóflóð, sem var það stærsta sem fallið hefur hér á landi síðustu áratugina. 

Óveðursspáin núna minnir því miður á spárnar tvær 1995, sem koma upp í hugann. Með það í huga er rétt að taka fréttunum um fyrstu rauðu viðvörunina af mikilli alvöru og vona, að allt fari vel að þessu sinni.  

 

Veðrið hefur færst aðeins austar

Það þarf líka að fara betur með trjávörurnar.

Við gerð þáttanna "Aðeins ein jörð" 1992 var því varpað upp, að ef allar þær þjóðir, sem lítið nota af salernispappír tækju upp á því að skeina sig, yrði fljótlega úti um skóga jarðar. 

Þetta er líklega ofmælt í hálfkæringi, en varpar þó út af fyrir sig ljósi á þann vanda, sem jarðarbúar standa frammi fyrir vegna þess hluta neysluæðis okkar tíma, sem skapar gríðarleg umhverfisvandamál. 

Það getur verið gaman að segja fólki frá því, að léttustu einshreyfils smáflugvélarnar í íslenska flugvélaflotanum, miðað við stærð og afköst, eru úr undraefni, sem fáir geta upp á, ef þeir eru beðnir að giska. 

Samanburðurinn í þessu tilfelli er á milli fjögurra sæta vél af gerðinni Jodel Dr-1050 og tveggja sæta vélar af gerðinni Cessna 152, sem er gerð úr áli.  

Vél af þessari gerð má sjá lengst til vinstri á myndinni frá Sauðárflugvelli. 

Síðarnefna vélin, Cessna 152, er nánast sama vélin og Cessna 150, er vinsælasta tveggja sæta kennsluflugvél allra tíma, og vegur um 540 kíló. 

Jodel-vélin er hins vegar aðeins um 440 kíló, eða um 100 kílóum léttari, þótt hún taki tvöfalt fleiri í sæti og hafi 120 kílóum meiri burðargetu. 

Og hvert er það undraefni, sem gefur, auk hugvitssamlegrar hönnunar, slíka yfirburði yfir vélar úr léttmálminum áli? 

Jú, undraefnið nefnist trjáviður, nánar tiltekið krossviður, og er megin burðarvirki flugvélarinnar, þakinn með dúnlérefti, sem hefur verið gert hart með strekkilakki, svo að úr verður harður dúkur. 

Margar flugvélar úr málmi, eru þaktar með dúk, og kallaði Raggi Bjarna eina slíka, TF-GIN, sem notuð var í ferðum fyrir héraðsmótin í gamla daga, alltaf "pappavélina."

En flugvélar, að mestu úr trjáviði, hafa stundum verið kallaðar fljúgandi vindlakassar.

Nýjustu koltrefjaefnin, sem ryðja sér mjög til rúms í flugvélasmíði, mega hafa sig öll við til að standast samanburð við trjáviðinn. 

Sífellt fleiri skipta út plastinu