Við erum eyþjóð - með mun meiri losun frá flugi en er meðaltalið á heimsvísu.

Manni skilst að á heimsvísu sé flugið með einhvers staðar í kringum 15% af losuninni í samgöngum og bílarnir með miklu meira. 

En við erum eyþjóð langt frá öðrum löndum, og getum því ekki ferðast til annarra landa með lestum, rafknúnum bílum eða öðrum umhverfismildum bílum. 

Tæknilega er það aðeins eitt atriði sem kemur í veg fyrir að flugið rafvæðist; rafhlöðurnar. 

Sjálfur rafhreyfillinn er draumur í dós, og ef orkugjafinn fyrir hann væri jafn léttur og jarðefnaeldsneyti, væri fljótlegt að rafvæða flugið. 

En þyngdin á orkunni, sem samgöngutæki þurfa að burðast með, er 8-10 sinnum meiri ef um rafmagn er að ræða en er á jarðefnaeldsneyti. 

Flugið snýst um að lyfta þyngd upp í hæð og glíma við loftmótstöðuna sem myndast við burð vængjanna, en lestir þjóta að mestu leyti áfram lárétt. 

Á móti ókostum þess að vera svona langt úti í hafi kemur hins vegar að meirihluti orkuframleiðslunnar innanlands er frá endurnýjanlegum orkugjöfum, sem standast kröfur um sjálfbæra þróun. 

Losunin frá flugi allt að þrefalt meiri

Eitt af því sem furðu margir eiga erfitt með að viðurkenna.

20 hlýjustu árin á síðustu áratugum hafa komið á síðustu 22 árum. Sjá má á línuritum að hlýju árin 1920 til 1965 líta á línuritinu eins og skörðótt fjall, en einnig, að sé litið lengra aftur og fram í tímann, hafa komið toppar og lægðir, en með timanum hafa topparnir hækkað og botnarnir líka. 

Talan 22-20 sýnir svipað og sjá má á öllum línuritum um hitafar, að smærri sveiflur geta alltaf orðið. En þetta hlutfall er samt einstakt. 

Furðu margir virðast ekki geta viðurkennt þetta, heldur ganga svo langt að nánast allt, sem þorri vísindamanna leggur fram, byggist á algerum lygum og uppspuna. 

Meira að segja má sjá vitnað í vísindaleg gögn sem sýni að jöklarnir stækki, en minnki ekki. 

Og jafnvel að jökull, sem hefur dregist til bka inn af Jakobshavn á Grænlandi um 40 kílómetra, hafi gengið fram um 40 kílómetra! 

Síðuhafi þessarar síðu sendi inn stutta athugasemd um þetta, en hún hefur ekki birst svo að lenging jökulsins heldur áfram að vera staðreynd á umræddri síðu. 

Og hið nýjasta í þessum málum er að einn bloggpistlahöfunda segist sjálfur hafa mælt jöklana og komist að því að meira að segja Breiðamerkurjökull gangi fram. Að vísu ekki nema um einn metra á síðasta ári, og má með sanni segja að þar sé nákvæmni þessa mælingamanns undraverð og sýni hve miklu vísindalegri og nákvæmari athuganir hans eru en hjá þeim vísindamönnum, sem fást við jöklamælingar. 

Trump lýsti því fyrir rúmu ári, að reka þyrfti þá óhæfu vísindamenn, sem héldu því fram að jörðin og höfin væru að hitna og ráða "alvöru" vísindamenn í staðinn. 

Einn íslenskur virðist nú vera kominn í þann hóp.  

Jöklar hopa en skógar stækka

Þegar Vestur-Íslendingurinn hló sig máttlausan yfir kertunum.

Prýðis Vestur-Íslendingur, alltaf kallaður Steini, kom til Íslands sumarið 1976. Dóttir okkar hafði verið send vestur til Kanada til þess að dvelja hjá kanadískum hjónum. 

Hún fór þangað með tveimur öðrum unglingum um fermingu sem til stóð að yrðu þar um skóla um veturinn.  

Þegar vestur kom brá þeim í brún, því að lífið hjá hjónunum var í meira lagi brogað vegna þess að konan var hálf rugluð og stundaði þvílíkt meinlætalíf, að krökkunum féll allur ketill í eld.  

Fór svo að þau struku frá hjónunum og leituðu ásjár hjá Steina og konu hans, prýðisfólki. 

Í þakklætisskyni fyrir þessa björgun voru þau boð send Steina, að ef hann kæmi til Íslands, fengju þau hjónin inni hjá okkur. 

Svo fór að það voru tvenn vestur-íslensk hjón, sem komu til landsins, og gistu á tveimur heimilum. 

Steini og frú gátu bjargað sér á íslensku, eða réttara sagt vestur-íslensku og var Steini hrifinn af fjölskyldu"karinu" okkar sem var Bronkó, og gat á þessum árum rúmað alla okkar níu manna fjölskyldu því engin skylda var þá um bílbeltanotkun og hrúgað ansi frjálslega í bíla. 

Bæði hjónin ætluðu norður í land síðari hluta Íslandsdvalar sinnar og bauðst ég til að fara með þau norður og leyfa þeim að sjá Mývatnssveit og Dettifoss.  

Þess má geta að þegar Vestur-Íslendingar tala um "karið" er það út af fyrir sig ekkert verra orð en ef talað væri um bílinn, bæði eru tökuorð, annað úr ensku og hitt úr dönsku.

Tvö stálpuð börn mín fóru í þessa ferð, Ninna og Þorfinnur, og sat Þorfinnur þversum fyrir aftan aftursætið því að Bronkó var álíka langur og Yaris er nú. 

Þegar hjónin bar að garði til að hefja ferðina, var ég með opið vélarrýmið að dytta að vélinni og stóð þannig á, að ég var að tékka á kertunum og var að skrúfa eitt þeirra úr. 

"Hvað ertu að gera?" spurði Steini á sinni ágætu íslensku. 

"Ég er að tékka á kertunum", svaraði ég. 

"Ha?"

"Já, kertunum," svaraði ég þar sem ég bograði við að byrja að losa eitt kertið. 

Steini rak upp svo dillandi skellihlátur að glumdi um götuna. 

"Kertunum! Haha! Ætlarðu virkilega að segja mér að þið notið kerti í bílana ykkar? Ég hef nú aldrei heyrt annað eins!" 

Ég benti Steina á staðinn þar sem kertið var, sem ég var að byrja að losa. 

"Þetta er alveg galið." sagði Steini. "Ég trúi þessu ekki." 

"Nú?" svaraði ég. "Notið þið enska heitið fyrir vestan?"

"Að sjálfsögðu ekki," svaraði Steini. Við þýddum enska heitið yfir á íslensku. 

"Og hvað kallið þið þá kertin?" spurði ég. 

"Nú, auðvitað neistatappa", svaraði Steini. "Það bein þýðing á "spark plugs" og sú eina rétta." 

Svo skellti hann sér á lær og hló enn hærra. "Kerti!" "Ha! Ha! Ha! Ha! Það er eins gott að karið þitt sé ekki með torfþak."  

 

 

Guðni kvartar ekki yfir Hatara