Skiptir miklu hvar kvika gæti komið upp og orðið að ösku eða hrauni.

Það eru margir staðir á svæðinu milli Eldeyjar, Svartsengis og Grindavíkur, þar sem eldgos gæti gert usla. 

Á loftmynd sem tekin er nyrst yfir hinni rúmlega tíu kílómetra löngu gígaröð Eldvörpum nokkrum kílómetrum fyrir sunnan Svartsengi og Bláa lóninu, er horft út til Reykjaness, og eru Reykjanestá og Eldey fjærst, og gufumekkirnir í Reykjanesvirkjun sjást vel. 

Gos í sjó gæti valdið miklu tjóni, því að undir vatni eða jökli koma oft skæð öskugos. 

En það eru fleiri verðmæti þarna sem eru bæði dýr og viðkvæm. Reykjanesvirkjun er verðmætt mannvirki aðeins örfáa kílómetra inni á landi, og af Eldvörpum og Stapafelli má sjá, að það er óþægilega stutt í Svartsengisvirkjun með sínu Bláa lóni, að ekki sé nú talað um byggðina í Grindavík.   

Hraunið í Geldingadalagosinu kom upp á alveg einstaklega heppilegum stað og ekki hægt að treysta á að gosin, sem nú sýnist vera hætta á að komi upp á nýju eldvirknistímabili valdi jafn litlu tjóni og verði jafnframt að jákvæðri auglýsingu fyrir landið.  

Komnir á svipað ról með þjóðarhöll og fyrir 80 árum.

Á árunum í kringum 1960 vakti íslenska handboltaundrið athygli og ekki síður aðstaðan sem íþróttir bjuggu við hér á landi. 

Íslenska landsliðið náði að komast upp í 6. sæti á stórmótum og Gunnlaugur Hjálmarsson inn í heimsliðið. 

Eina íþróttahúsið hér var gamall hermannabraggi í Vogahverfi; með svo lítinn völl, að vítateigurinn náði ekki tilskilda vegalengd út í hornin! 

Ef íslenskt lið ætlaði að leika við erlent lið hér heima, hvort sem það var landslið eða félagslið, varð að fá fyrir náð og miskunn aðstöðu til þess í íþróttahúsi Varnarliðsins á Keflavíkurflugvelli! 

Loksins kom Laugardalshöllin 1965, en á á þeim 80 árum, sem síðan eru liðin, hafa kröfurnar til svona húsa og aðstöðu alla aukist og breyst.    

Danir furða sig á stöðunni á Íslandi