Á Söguöld ríkti góðæri og gullöld.

Smám saman finnast fleiri og fleiri minjar upp þá miklu gullöld sem ríkti hér á landi alveg fram á 12. öld. 

Hellarnir stóru á Rangárvöllum bætast nú við minjar og leifar af stórfelldum landamerkjagörðum sem voru uppgötvaðir á þingeyskum heiðum fyrir um tuttugu árum og lágu tugi kílómetra eftir heiðunum nyrðra.  

Á þessu tímabili ríkti hlýskeið hér á landi, og á meðan þrælahaldi stóð var hefur líklega verið gnótt vinnuefls á landinu.  

Það var sannmæli þegar Jónas orti "fornaldar frægð" um þetta þjóðveldisskeið.

Þegar komið var fram á tólftu og þrettándu öld fór loftslag kólnandi, en valdamestu og ríkustu höfðingjarnir bárust mikið á og rannsóknir benda til þess að strax þá hafi þessi gullaldarþjóð verið langt komin með að eyða mestöllu skóglendi landsins og koma af stað uppblæstri og gróðureyðingu þegar jarðvegsbinding kjarr- og skóglendis þvarr.

Í einu illviðrinu missti Snorri Sturluson um hundrað nautgripi við Svignaskarð og segir það sína sögu. 

 

Eins og oft gerist í kreppu, efldi þetta ófrið milli harðsæknustu valdamanna, sem náði hámarki á Sturlungaöld, svo að í lokin urðu Íslendingar að leita á náðir Noregskonungs, bæði til þess að koma á friði en einnig til þess að tryggja lífsnauðsynlegar siglingar til og frá landinu.  

 

Hellarnir mögulega eldri en gert var ráð fyrir

Sjónarsviptir að Halldóri.

Það er saknaðarefni að Halldór Jónsson skuli nú horfinn á vit feðra sinna, ekki hvað síst vegna þess skarðs sem hann skilur eftir sig hjá bloggurum.  

Þrátt fyrir skoðanamun um margt var alla tíð kært á milli okkar, enda lágu leiðirnar víða saman þar sem vinátta átti góðan jarðveg. 

Með þökk fyrir nána samfylgd hér á blogginu og samúðarkveðjum til hans nánustu. 

Andlát: Halldór Jónsson