Enn ekki komið lengra, - eftir 19 ár.

Við myndun Viðeyjarstjórnarinnar, 1991, þegar þeir Davíð og Jón Baldvin settust út í eyna sem afar sterkir formenn sinna flokka og voru snöggir að því að ná samkomulagi um stjórnarsáttmála, reyndist aðeins eitt atriði erfitt, - sú krafa krata að auðlindir lands og hafs yrðu sameign þjóðarinar. 

Þótt það tækist að setja þetta inn í stefnuskrána varð þetta að sífelldu bitbeini og er það enn í dag. 

Nú virðist jafnvel enn erfiðara að koma þessu í framkvæmd, enda er ásókn erlends auðmagns í auðlindir okkar sífelld og vaxandi og viðnámsþróttur okkar jafnframt minnkandi. 

Þegar samið er um það að eitt stórfyrirtæki fái alla orku heils landshluta á silfurfati í formi sölusamnings sem útilokar alla aðra eins og gerðist með Kárahnjúkavirkjun og stefnt er að með álveri á Húsavík, er orkuauðlindin í raun afhent hinum erlenda aðila og það á spottprís til þess að efna loforðið í betlibæklingi íslenskra stjórnvalda þar sem lofað var "lægsta orkuverði og sveigjanlegu mati á umhverfisáhrifum." 

Nú er búið að afhenda útlendingum HS orku og í raun alla þá orku á Suðvesturlandi sem finnanleg verður með því að selja þeim orkufyrirtækið beint og blygðunarlaust. 

Nú er bara að bíða og sjá hve mikið verður látið í viðbót til útlendinga á 200 ára afmælisári Jóns forseta. 

Orð eru til alls fyrst, segir máltækið, og það má alveg hlusta eftir því hverjir halda uppi merkjum eignarhalds Íslendinga á auðlindum sínum og hverjir þegja um það þunnu hljóði. 

En orðin nægja ekki, - verkin verða að tala. 

Auðlindir verði almannaeign