Aftur í áhættuhópi.

Þegar ég var strákur, nýbúinn að lær að lesa, las ég um það í æskuminningum Hendriks Ottósonar um Gvend Jóns og hann, að franskir sjómenn hér við land hefðu löngum sóst eftir að krækja í rauðhærða strákar og nota þá í beitu. 

Af því að ég var með einstaklega stóran, þykkan og eldrauðan hárbrúsk, fannst mér ekki þægilegt að lesa um þetta og vera hugsanlega í áhættuhópi hvað þetta varðaði. 

Síðan þetta var tilgreint á prenti eru liðin tæp sjötíu ár og rauða hárið löngu horfið af hausnum en glampandi skalli kominn í staðinn. 

Og af því að ég hef verið í Mósambík nauðasköllóttur er það óþægileg tilhugsun að hafa verið í nýjum áhættuhópi þessa daga sem ég dvaldi þar.  

Sköllóttir menn ekki óhultir

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 8.6.2017 kl. 20:39]

Afar rautt en allt nú autt,
engir flókar gráir,
laglegt hár er löngu dautt,
lukku skallinn gljáir.

[Þorsteinn Briem, 8.6.2017 kl. 21:01]

Svona átti þetta nú að vera:

Hárið rautt en allt nú autt,
engir flókar gráir,
laglegt hár er löngu dautt,
lukku skallinn gljáir.

[Haukur Kristinsson (IP-tala skráð) 8.6.2017 kl. 22:03]

Góður, Steini!