"Enginn kórdrengur" þar og hér?

Setningin "þetta eru engir kórdrengir" lifir enn hér á landi eftir að hún var notuð um sakborningana í Guðmundar- og Geirfinnsmálinu fyrir um 40 árum.  

Svo sterk er þessi lúmska tilhneiging til sakfellingar, að ég stóð sjálfan mig að því að hugsa svipað sem snöggvaast, eitt augnablik,  þegar ég sá fréttina um "meinta nýnasistann," sem er fyrst nú hefur verið sýknaður af sprengjuárás í Þýskalandi fyrir átján árum. 

Síðan varð mér bilt við. "In dubio pro reo" allur vafi skal túlkaður sakborningi í vil, - var það ekki mikilvæga meginreglan í réttarfari, sem manni var kennd í lagadeild hér um árið?

Og nú datt maður, - sem betur fer ekki lengi, - datt samt í það far að hugsa á svig við helsta meginatriði vestræns réttarfars. 

Og við það að hugleiða svona viðbrögð mín og annarra er betur hægt að skilja það, þegar einn af þeim, sem helst hefur varað við múslimum hér á landi, skrifaði harða pistla um múslimska hryðjverkamanninn, sem hafði drepið 77 í Noregi allan morðdaginn. 

Í hans augum var það llklegast að múslimi hefði verið á ferð, því að þeir eru jú sannarlega "engir kórdrengir."

Loks var ekki hægt að halda þessu fram, - Anders Behring Breivik hafði sannanlega framið þetta fjöldamorð á þveröfugum forsendum. Ljós yfirlitum og norrænn. 

Og átján árum eftir meint hryðjuverk er "meintur nýnasisti" sýknaður, - hann, sem lá svo beint við að álykta um, að væri hinn seki.

Við búum lengi við ákveðin viðmið í úndirmeðvitundinni sem við lásum um sem börn. 

Í hinni hugnæmu sögu "Bláskjár" var misyndisfólkið, sem rændi þessum litla dreng, brúneygt og dökkt á hörund, en Bláskjár, eins og nafnið benti til, ljós yfirlitum með blá augu.

Gyðingurinn Fagin var líka eftirminnileg persóna í svipaðri sögu um dreng af háum stigum, sem glæpahyski rærndi.  

 

 

 

 

 

Sýknaður 18 árum eftir árásina