Þegar hraði og þægindi eru peningar, miklir peningar, og töf þýðir tap, mikið tap.

Hraði er uppspretta mikilla fjármuna, hvar sem litið er í nútíma þjóðfélagi. Tafir þýða tap og jafnvel algert hrun. 

Stundum virðist eins og að hraðaaukning skili sér best á vissu bili, eins og þegar Fokker skrúfuþotur styttu flugið milli Reykjavíkur og Akureyrar úr 70 mínútum niður í 45 mínútur. 

Tæpum áratug fyrr hafði ferðatíminn milli þessara tveggja staða styst um 20 mínútur þegar hægt var að lenda á nýjum Akureyrarflugvelli í stað flugvallar á Melgerðismelum, en áhrifin ekki eins geysimikil og 1964. 

Eftir á að hyggja, var sagt, að ef menn hefðu vitað fyrirfram, hve farþegum fjölgaði stórkostlega með hinum hraðskreiðu vélum, búnum jafnþrýstibúnaði, hefðu þær verið keyptar fyrr 

Annað dæmi er sú töf, sem verður á ferðum rafbíla vegna þess tíma, sem fer í að hlaða rafhlöðurnar. 

Nú hillir undir byltingu í gerð rafhjóla og lítilla rafbíla með útskiptanlegum rafhlöðum, sem tekur aðeins nokkrr sekúndur að skipta um á sérbúnum skiptistöðum í stað þess að eyða til þess dýrmætum tíma, jafnvel með því að bíða þar að auki í biðröð eftir því að komast að. 

Fyrstu bílarnir í sögunni voru hægfara sömuleiðis fyrstu flugvélarnar. Framfarir, einkum í hreyflasmíði, breyttu þessu. 

Nú er það ákall uppi, vegna gríðrlegra tafa í umferð flugfarþega um flugstöðvar heimsins, að þessar tafir og óþægindi verði kveðnar niður með nýrri tækni. 

Í upphafi hins löturhæga flugs Wright-bræðra og annarra frumkvöðla, óraði engan fyrir þeim ógnar hraðaframförum, sem framundan væru.   

Núna eru menn á byrjunarreit varðandi greiningu á smiti á drepsóttum, og það eru svo gríðarlegir fjármunir í húfi, að það getur varla verið spurning, að fundnar verði leiðir til að auka hraða og öryggi skimana stórlega.  

 

Skila niðurstöðum um smit á 20 sekúndum