Rányrkjuhugsun þegar ónotaða túrbínan var keypt.

Hér um árið rituðu Ólafur Flóvenz og Guðni Axelsson fróðlegar greinar um nýtingu háhitasvæða og sjálfbæra þróun í Morgunblaðið. Þar lýstu þeir muninum á svonefndri ágengri orkunýtingu, sem er annað orð yfir rányrkju, það er, dælt er meiri orku upp úr viðkomandi jarðhitasvæði en það er fært um að endurnýja. 

Við það gerist tvennt og hvort tveggja hefur gerst á svæðum gufuaflsvirkjana á Reykjanesskaga, bæði yst á skaganum á svæði Reykjanesvirkjunar og Svartsengisvirkjunar, en einnig á Nesjavalla-Hellisheiðarsvæðinu. 

Landið lækkar og þrýstingurinn í gufuaflinu minnkar. 

Á endanum deyr svæðið út líkt og þegar náma er tæmd. 

Ólafur og Guðni töldu að hægt væri að gera svona virkjanir sjálfbærar með því að fara margfalt varlegar af stað og fylgjast svo náið með framvindunni, að jafnvægi fáist. 

Auðvitað hefur það hvergi verið gert hér syðra heldur miðað við að orkan lafi í 50 ár. 

Upphaflega var ætlunin að Reykjanesvirkjun yrði 150 megavött, og þegar flett var gögnum um fyrirhugaða Krýsuvíkurvirkjun fyrir nokkrum árum var þar enn ert ráð fyrir 500 megavatta virkjun, langstærstu gufuaflsvirkjun Íslands. 

Hún er enn á dagskrá í nýtingarflokki rammaáætlunar.

Fyrir nokkrum árum vitnaðist það fyrir tilviljun að virkjanasvæðin hefðu fallið niður um allt að 18 sentimetra. Í síðustu þrýstingstölum sem birtar voru úr borholum lá leiðin líka niður á við. 

Það var af þessum sökum sem aldrei var hægt að nota þriðju túrbínu Reykjanesvirkjunar, - eða - eins og það er orðað, "stækkunaráformin runnu út í sandinn."  

 

Óvissa um framleiðslugetu HS Orku