"Ekki gleyma litnum á bikarnum." "Það stekkur enginn lengra en hann hugsar."

Ólafur Stefánsson og Ásgeir Örn Hallgrímsson voru fengnir nú á dögunum til að ræða um HM í handbolta á hádegisverðarfundi í Þróttarheimili Þróttar í Laugardalnum. 

Mikið var rætt um svokallaðar væntingar, en Ólafur sló skemmtilegan lokatón í samkvæmið með því að segja að forðast ætti að setja stefnuna á verðlaunasæti, án þess að láta líka vita af því, hvernig verðlaunin ættu að vera á litinn!  Aðeins gull litaður gulur litur ætti að koma til greina. Þetta hefði átt að gera þegar Íslendingar fengu Ólympíusilfur hér um árið. 

Einnig ætti að forðast að kenna dómurunum um neitt, þeir væru hvort eð er ráðnir upp á það að þeir væru lélegir og gerðu fullt af mistökum. 

Þessi orð Ólafs voru svipaðs eðlis og orð niðursetningins og förukonunnar Margrétar Sigurðardóttur, sem gaf ungum borgardreng sem var í sumardvöl á heimabæ Möngu í fimm sumur þetta ráð:  "Það stekkur enginn lengra en hann hugsar."

Margrét var niðursetningur sem barn og átti illa æsku, "þraukaði hallæri, hungur og fár."

Fram í elli baðaði hún sig daglega utandyra og síðasta aldarfjórðung ævinnar gekk hún sleitulítið allt árið um sveitina til að halda sér í formi. Náði hátt á níræðisaldur. 

Hún fékk ýmis misfögur viðurnefni, svo sem Manga með svartan vanga og vildi ekki gefa færi á að teknar væru af henni ljósmyndir þangað til síðasta dag síðasta sumars borgardrengsins, þegar hún setti eitt skilyrði fyrir töku einnar myndar af henni: "Ég heiti Margrét Sigurðardóttir, fædd 19. ágúst 1869, Mundu það meðan þú lifir." 

Þrjátíu árum síðar fattaði borgardrengurinn hvað sú gamla átti við og 1993 kom út bókin "Manga með svartan vanga", og var endurhútgefin 2013.  

 

 

 

 

„Ég segi verðlaunasæti“